Pismem z dnia 08.10.2006 r., uzupełnionym w dniu 27.11.2006 r., wnioskodawca zwrócił się do Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Kaliszu o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w kwestii dotyczącej odliczenia od dochodu wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego, którego jest współwłaścicielem, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne oraz na zakup leków.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że wnioskodawca w miesiącu marcu 2005 r. został napadnięty i pobity, na skutek czego doznał obrażeń ciała. Konsekwencją tego zdarzenia jest niesprawna prawa ręka (zerwane ścięgna w prawym ramieniu). Podatnik posiada orzeczenie wydane przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawnościw Kaliszu, które zalicza go do osób z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności.

Wobec powyższego zwraca się z zapytaniem, czy na podstawie tego orzeczenia ma prawo do odliczenia od dochodu w rocznym zeznaniu podatkowym wydatków z tytułu używania samochodu osobowego dla potrzeb związanych koniecznym dojazdem na zabiegi rehabilitacyjne oraz wydatków na zakup leków, których stosowanie zalecone jest przez lekarza specjalistę.

Zdaniem wnioskodawcy w świetle obowiązujących przepisów podatkowych przysługuje mu prawo do korzystania z ulgi rehabilitacyjnej, w związku z poniesieniem tych wydatków.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz załączone orzeczenie o stopniu niepełnosprawności Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Kaliszu uprzejmie informuje, że:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.), podatnik będący osobą niepełnosprawną lub podatnik na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne, ma prawo do odliczenia od podstawy obliczenia podatku dochodowego wydatków poniesionych w roku podatkowym na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Stosownie do art. 26 ust. 7a pkt 14 i pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki na cele rehabilitacyjne, uważa się między innymi wydatki poniesione na:

– używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność ) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, którenie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł (art. 26 ust. 7a pkt 14),

– leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki – stale lub czasowo (art. 26 ust. 7a pkt 12).

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

W myśl art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wysokość wydatków na cele rehabilitacyjne określone w ust. 7a, ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków wymienionych w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

Warunkiem odliczenia tych wydatków jest – zgodnie z przepisem art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1) orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub

2) decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo

3) orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Z powyższego wynika, iż wydatki związane z używaniem na cele rehabilitacyjne samochodu osobowego mogą być odliczone wyłącznie przez osoby zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa. Przy czym w świetle art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za osoby zaliczone do I grupy inwalidztwa należy rozumieć osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono o całkowitej niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji albo znaczny stopień niepełnosprawności. Natomiast zaliczenie danej osoby do II grupy inwalidztwa uwarunkowane jest wydaniem w stosunku dotej osoby orzeczenia o całkowitej niezdolności do pracy albo umiarkowanym stopniu niepełnosprawności.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że niepełnosprawność wnioskodawcy zakwalifikowana została do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, co w myśl przytoczonych wyżej przepisów jest równoznaczne z II grupą inwalidztwa.

Jeżeli zatem Podatnik posiada II grupę inwalidztwa, jest współwłaścicielem samochodu osobowego, to ma prawo do ulgi z tytułu używania samochodu, pod warunkiem, że wykorzystuje ten samochód dla swoich potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

W kwestii dotyczącej kwot wydatkowanych przez wnioskodawcę na zakup leków, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca w przepisie tym nie zawarł ograniczeń dotyczących stopnia niepełnosprawności, jakim powinien legitymować się podatnik, aby móc skorzystać z tego odliczenia. Stąd należy uznać, iż przesłanką warunkującą owe odliczenie jest m. in. orzeczenie o zakwalifikowaniu podatnika przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, jak również stwierdzenie przez lekarza specjalistę, że niepełnosprawny powinien stosować określone leki (stale lub czasowo). Przy czym należy tu także zaznaczyć, iż wydatki na leki objęte ulgą rehabilitacyjną muszą być udokumentowane (podatnik powinien posiadać dowody poniesienia tych wydatków).

Zatem po spełnieniu w/w warunków Podatnik ma prawo do odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na zakup określonych leków, zgodnie z limitem wynikającym z art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Kaliszu stanowisko Strony w przedmiocie żądanej interpretacji przepisów podatkowych, zawarte w przedmiotowymzapytaniu, jest prawidłowe.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania postanowienia.