POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 4 w zw. z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. - Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku X Sp. z o.o. z dnia 5 października 2006 r. (data wpływu do Urzędu - 5 października 2006 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i stosowania prawa podatkowego, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie - biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

postanawia

- uznać stanowisko Strony za nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Strona na podstawie art. 49 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16 poz. 93 ze zm.), w związku z art. 47 wyżej powołanej ustawy, nabywa i przyjmuje do użytkowania oraz wprowadza do ewidencji środków trwałych urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania wody. Urządzenia te są następnie amortyzowane metodą liniową na potrzeby podatku dochodowego od osób prawnych z zastosowaniem stawek wymienionych w załączniku nr 1 do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.). X dokonuje także odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych (w tym np. słupy oświetleniowe, jezdnie, linie kablowe), które nie są własnością Spółki, a były wprowadzone do ewidencji środków trwałych Spółki w latach, kiedy posiadanie tytułu własności nie było warunkiem dokonywania odpisów amortyzacyjnych od danego środka trwałego. Pomiędzy X a właścicielami środków trwałych istniały, w zdecydowanej większości przypadków, uzgodnienia pisemne (w formie tzw. dokumentów PT) lub ustne, na mocy których X nieodpłatnie używała/ użytkowała/ zarządzała wspomnianymi elementami majątku. Efektywnie, Spółka była więc posiadaczem samoistnym wspomnianych środków trwałych. Znajduje to potwierdzenie w fakcie, iż X ponosiła wszelkie koszty związane z utrzymaniem powyższych środków trwałych, a także ryzyka z tym związane, a więc faktycznie posiadała pewien zakres władztwa nad tymi rzeczami i je użytkowała/ używała. Dodatkowo, Spółka ponosi nakłady (mające zarówno charakter remontów, jak i ulepszeń) dotyczące środków trwałych, które nie są jej własnością, a także realizuje inwestycje w zakresie budowy budynków i budowli na gruntach nienależących do Spółki. Zdarzają się także przypadki, w których X nie wydatkuje bezpośrednio środków na tego typu nakłady, a są one dokonywane ze środków pieniężnych podmiotu trzeciego, a następnie podmiot ten nieodpłatnie przekazuje efekt danych nakładów na rzecz X. W przypadku budynków, czy też budowli, są one w niektórych przypadkach budowane przez podmioty trzecie za ich środki, a następnie przekazywane nieodpłatnie X. Jednocześnie, wydatki poniesione na ulepszenie wspomnianych powyżej środków trwałych (w tym również inwestycji w obcych środkach trwałych) są traktowane przez Spółkę jako zwiększające ich wartość początkową dla celów dokonywanej przez X amortyzacji na potrzeby podatku dochodowego od osób prawnych. Natomiast wydatki związane z remontem są bezpośrednio zaliczane przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodu.

Wobec przedstawionego powyżej stanu faktycznego, Strona wystąpiła o potwierdzenie, że ma prawo do amortyzowania inwestycji w obcych środkach trwałych i uznania ww. odpisów amortyzacyjnych za koszty uzyskania przychodów, w tym m.in. w przypadku, gdy inwestycja została dokonana przez inny podmiot, a następnie nieodpłatnie przekazana X.

Spółka twierdzi, że zgodnie z obowiązującym od 1 stycznia 2000 r. art. 16a ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr. 54, poz. 654 ze zm.), oraz przepisami odpowiednich aktów wykonawczych do ustaw regulujących opodatkowanie podatkiem dochodowym, które obowiązywały przed 2000 r. tj:

- § 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dani 27 grudnia 1983 r. w sprawie amortyzacji majątku trwałego jednostek gospodarki uspołecznionej (Dz. U. z 1983 Nr 72 poz. 320),

- § 9 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 1987 r. w sprawie uznawania środków pracy i innych przedmiotów długotrwałego użytkowania za środki trwałe, zasady aktualizacji ich wyceny oraz zasad i stawek amortyzacji (Dz.U. z 1987 Nr 39 poz. 219),

- § 2 ust. 1 w zw. z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 grudnia 1989 r. w sprawie uznawania składników majątkowych za środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, zasad i stawek amortyzacji oraz zasad aktualizacji wyceny środków trwałych (Dz.U. z 1989 Nr 72 poz. 422 ze zm.),

- § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 marca 1992 r. w sprawie składników majątkowych uznawanych za środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, zasad i stawek ich amortyzacji oraz trybu i terminów aktualizacji wyceny środków trwałych (t.j - Dz.U. z 1994 Nr 104 poz. 508),

- § 3 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 stycznia 1995 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także aktualizacji wyceny środków trwałych (Dz.U. z 1995 Nr 7 poz. 34 ze zm.) oraz

-§ 2 ust. 2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (Dz.U. z 1997 Nr 6 poz. 35 z ze zm.);

podatnik może/mógł dokonywać podatkowych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, których nie jest właścicielem lub współwłaścicielem, gdy dane środki trwałe mogą być w szczególności uznane za inwestycje w obcych środkach trwałych. W tym kontekście, Strona stoi na stanowisku, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera ścisłej definicji pojęcia "inwestycje w obcych środkach trwałych". Biorąc jednak pod uwagę literalne brzmienie przepisów, zdaniem Spółki, kluczowe znaczenie ma w tym przypadku poniesienie ekonomicznych nakładów na wytworzenie danej inwestycji w obcym środku trwałym.

W ocenie Spółki, w przypadku:

- inwestycji wykonanych bezpośrednio przez X w obcych środkach trwałych;

- inwestycji wykonanych przez podmioty trzecie we własnych lub też w cudzych, ale nie należących do X, środkach trwałych, które to inwestycje następnie zostały przekazane Spółce (także nieodpłatnie - w takich przypadkach X rozpoznawała przychód w naturze podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym);

ekonomiczny ciężar danej inwestycji w postaci poniesionych bezpośrednio kosztów lub też zapłaty podatku dochodowego os osób prawnych z tytułu tzw. przychodu w naturze w związku z nieodpłatnym nabyciem danego środka trwałego poniosła Spółka, a zatem wspomniane inwestycje powinny stanowić tzw. inwestycje w obcych środkach trwałych podlegające amortyzacji na potrzeby podatku dochodowego od osób prawnych dokonywanej przez X.

W tym kontekście, na opisane powyżej traktowanie inwestycji w obcych środkach trwałych (tj. możliwość ich amortyzacji na potrzeby podatku dochodowego od osób prawnych), zdaniem Strony, nie ma wpływu rzeczywista natura konkretnych wydatków, tzn. nie ma znaczenia fakt, czy dany nakład ma charakter ulepszenia czy też remontu obcego środka trwałego. Zdaniem Spółki ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w żadnym miejscu nie wskazuje, iż rozgraniczenie pomiędzy remontami oraz ulepszeniami ma znaczenie dla możliwości amortyzowania inwestycji w obcym środku trwałym. Rozróżnienie to ma natomiast znaczenie w przypadku nakładów na własne środki trwałe (w takich sytuacjach, wydatki na ulepszenie powinny być doliczane do wartości początkowej środka trwałego podlegającej amortyzacji, zaś wydatki remontowe stanowią generalnie koszty uzyskania przychodów na bieżąco w dacie ich poniesienia).

W ocenie Naczelnika tut. Urzędu przedstawiona przez Spółkę argumentacja jest nieprawidłowa.
Na gruncie prawa podatkowego, zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych oraz zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów regulują przepisy art. 16a - 16m ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr. 54, poz. 654 ze zm.). W myśl art. 16a ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych", zwane także środkami trwałymi. Zgodnie z pojęciem "inwestycji w obcym środku trwałym" należy stwierdzić, że jest to ogół kosztów poniesionych (zarachowanych) przez Podatnika od dnia rozpoczęcia inwestycji do dnia przyjęcia jej do używania, pozostających w bezpośrednim związku z rozbudową, przebudową lub ulepszeniem środka trwałego nie będącego własnością Podatnika, ale przez niego używanego dla celów własnej działalności gospodarczej. Inwestycjami w obcych środkach trwałych są zatem wydatki poniesione przez Podatnika na przystosowanie obcych środków trwałych do potrzeb wynikających z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Warunkiem dokonywania przez Podatnika odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych od inwestycji w obcych środkach trwałych nie stanowiących jego własności jest ujęcie poniesionych nakładów inwestycyjnych w prowadzonej przez niego ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Z kolei postawą ujęcia danej inwestycji w ewidencji środków trwałych jest dysponowanie przez podatnika odpowiednim tytułem prawnym do obcego środka trwałego, np. umową najmu, dzierżawy itp. oraz poniesienie kosztów inwestycji. Pojęcie inwestycji w obcym środku trwałym jest konstrukcją prawną powołaną wyłącznie wyżej cytowanym przepisem ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w celu rozłożonego w czasie obciążania kosztów podatkowych podatnika z tytułu poniesionych przez niego nakładów o charakterze inwestycyjnym na obcy środek trwały, o ile te nakłady służą działalności podatnika. Zatem prawo do amortyzacji inwestycji w obcych środku trwałym służy wyłącznie podatnikowi, które poniósł nakłady uzasadnione potrzebami własnej działalności W takim przypadku amortyzacja od inwestycji w obcych środku trwałym stanowi koszt podatnika. Natomiast w żaden sposób za inwestycję w obcym środku trwałym nie można uznać inwestycji wykonanych przez osoby trzecie zarówno we własnych, jak też cudzych środkach trwałych (należących do X, jak i nie należących do X). Ponieważ pojęcie inwestycji w obcych środkach trwałych oznacza wyłącznie możliwość ujęcia w ewidencji środków trwałych nakładów o charakterze inwestycyjnym poniesionych przez podatnika oraz obciążania kosztów podatkowych odpisami amortyzacyjnymi, brak jest możliwości prawych do odpłatnego lub nieodpłatnego przekazania tych praw przez podmiot, który poniósł wydatki na inne podmioty. Reasumując, w przedstawionym przez Spółkę stanie faktycznym należy stwierdzić, że Spółka ma prawo do odliczania odpisów amortyzacyjnych według zasad przewidzianych dla inwestycji w obcych środkach trwałych wyłącznie w przypadku inwestycji wykonanych bezpośrednio przez X w obcych środkach trwałych. Natomiast prawo to nie przysługuje w przypadku inwestycji wykonanych przez podmioty trzecie we własnych lub też w cudzych, ale nie należących do X, środkach trwałych, które to inwestycje następnie zostały przekazane Spółce (także nieodpłatnie - pomimo, że X rozpoznawała przychód w naturze podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym). Mając powyższe na uwadze, postanowiono jak w sentencji. Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.