Działając na podstawie art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), art. 22 ust. 1 i ust. 5 oraz art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), Naczelnik Urzędu Skarbowego w Krośnie, po rozpatrzeniu wniosku z dnia 6.10.2006 r. (data wpływu do tut. organu podatkowego 17.10.2006 r.) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego z zakresu podatku dochodowego od osób fizycznych, stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe.

Pismem z dnia 6.10.2006 r. p. Agnieszka P. zwróciła się z wnioskiem do tut. organu podatkowego o udzielenie pisemnej interpretacji z zakresu stosowania przepisów prawa podatkowego w sprawie - czy prowizja za udzielenie kredytu stanowi koszt uzyskania przychodu w miesiącu jej zapłaty, czy też należy ją rozliczać w czasie. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż p. Agnieszka P. jest wspólnikiem spółki jawnej. Spółka prowadzi księgi rachunkowe, a dochód podatniczki z tyt. udziału w spółce jest opodatkowany 19-procentowym podatkiem liniowym. Bank udzielił spółce, której wspólnikiem jest wnioskodawczyni kredytu przeznaczonego na:

• finansowanie działalności bieżącej i inwestycyjnej związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą,
• spłatę istniejącego wówczas zadłużenia w innym banku z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Kredyt został udzielony na okres od 17.02.2006 r. do 28.01.2019 r. w kwocie 273.400,00 CHF, co stanowi równowartość 644.513,16 zł i w całości jednorazowo został przekazany na konto bankowe spółki. Otrzymany kredyt dotychczas wykorzystywany jest przez spółkę na finansowanie działalności bieżącej (działalność inwestycyjna nie wystąpiła). Za udzielenie kredytu bank pobrał jednorazową - niepodlegającą zwrotowi - prowizję w wysokości 2.187,20 CHF. Zdaniem wnioskodawczyni, zapłacona jednorazowo prowizja za udzielenie kredytu jest wydatkiem związanym z działalnością i uzyskiwanymi przychodami oraz stanowi koszt uzyskania przychodu w dacie jej faktycznego zapłacenia. Przypisywanie jej w częściach do kosztu w nadchodzących latach jest raczej niemożliwe, gdyż trudno jest określić wielkość powiązania z konkretnymi przychodami w okresie kredytowania.

Uwzględniając powyższy wniosek oraz biorąc pod uwagę, iż w przedmiotowej sprawie nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa ani postępowanie przed sądem administracyjnym, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Krośnie, po zapoznaniu się ze stanem faktycznym przedstawionym przez wnioskodawczynię, informuje, iż stanowisko tut. organu podatkowego w przedmiocie zapytania jest następujące:

Podstawowym aktem prawnym regulującym zasady kwalifikowania poniesionych (kosztów) wydatków do kosztów uzyskania przychodu w przypadku podatników będących osobami fizycznymi jest ustawa z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. W związku z powyższym, w przypadku kosztów poniesionych przez podatnika, gdy koszty te są związane z przychodem, a nie zostały wymienione w art. 23, podatnik może je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu. W art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym ustawodawca określił w jaki sposób u podatników prowadzących księgi rachunkowe (handlowe) należy dokonywać potrącania wydatków uznawanych za koszty uzyskania przychodu. Zgodnie z zapisem art. 22 ust. 5 u podatników prowadzących księgi rachunkowe (handlowe) koszty uzyskania przychodów objętych tymi księgami są potrącane tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącalne także koszty uzyskania przychodu poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że zarachowanie ich nie było możliwe; w tym wypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione. Biorąc powyższe zapisy ustawowe pod uwagę kosztami uzyskania przychodów są koszty zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, tj. dotyczące całokształtu działalności podatnika i związane z funkcjonowaniem firmy. W odniesieniu do kosztów, których nie można bezpośrednio powiązać z uzyskiwanymi przychodami, gdyż są związane z całokształtem działalności podatnika i nie dotyczą ściśle wyodrębnionego okresu, podlegają one zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu z chwilą ich faktycznego poniesienia.

Prowizja jest jednorazową opłatą ponoszoną przez kredytobiorcę w związku z udzieleniem mu przez bank kredytu. Zatem, wydatki firmy z tytułu prowizji od kredytu związanego z finansowaniem działalności bieżącej również nie mogą być powiązane z konkretnym przychodem uzyskanym przez podatnika, choć niewątpliwie wiążą się z prowadzoną przez firmę działalnością gospodarczą i uzyskiwanymi przychodami. Biorąc powyższe pod uwagę, zapłacona prowizja od udzielonego kredytu przeznaczonego na finansowanie działalności bieżącej, stanowi zgodnie z zapisem art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszt uzyskania przychodu w dacie faktycznego poniesienia. Z treści art. 22 ust. 5 ustawy wynika bowiem, że jeżeli przypisanie kosztu do przychodu określonego roku nie jest możliwe, koszty te są potrącalne w roku, w którym zostały poniesione.

Uwzględniając, iż z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż przyznany kredyt przeznaczony jest również na finansowanie działalności inwestycyjnej należy zwrócić uwagę, iż zgodnie z zapisem art. 23 ust. 1 pkt 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszt uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Biorąc powyższy stan faktyczny i prawny pod uwagę Naczelnik Urzędu Skarbowego w Krośnie informuje, iż w sytuacji, gdy z zawartej umowy kredytowej nie wynika, ile w ogólnej kwocie przyznanego kredytu stanowi wysokość kredytu inwestycyjnego, to kwota zapłaconej prowizji od całego kredytu stanowi w całości koszt uzyskania przychodu w momencie jej faktycznej zapłaty. W sytuacji, gdy z zawartej umowy kredytowej wynika wysokość kredytu inwestycyjnego w ogólnej kwocie kredytu, to ta część prowizji odpowiadająca procentowo tej części kredytu nie stanowi kosztu uzyskania przychodu stosownie do zapisu art. 23 ust. 1 pkt 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.