P O S T A N O W I E N I E

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Płocku działając na podstawie art. 14a § 1-4, w związku z art. 216 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz.U. Nr 8 z 2005r., poz. 60 ze zm.), postanawia wydać pisemną interpretację co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług, oceniając stanowisko przedstawione, we wniosku z dnia 14.11.2006 r. uzupełnionego w dni 15.12.2006 r., o udzielenie interpretacji, jako prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę: Podatnik od dnia 12.08.2006 r. świadczy usługi ogólno-monterskie na jednostkach pływających (statki) na terenie Norwegii oraz od dnia 04.11.2006 r. na terenie Islandii. Od września 2006 r. przekroczył nie podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT kwotę 19.439 – działalność prowadzona od 03.07.2006 r.

Stanowisko Wnioskodawcy: Zdaniem Podatnika, nie jest on zobowiązany do składania deklaracji VAT, ponieważ uzyskane obroty nie podlegają wliczeniu do kwoty uprawniającej do zwolnienia. Na podstawie art. 27 ust.2 pkt 3 ustawy jednostki pływające są zwolnione z podatku VAT.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy: Do opisanego stanu faktycznego mają zastosowanie następujące normy prawa podatkowego:•Art.5 ust. 1, art. 27 ust.1 i 2 pkt. 3, art. 99 ust. 1 i 7, art. 113 ust. 1 i 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) – zwanej dalej ustawą, Zastosowanie powołanych norm skutkuje dokonaniem powyższej oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy, uzasadnionej w sposób następujący:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W przypadku świadczenia usług podstawowe znaczenie dla prawidłowego rozliczania podatku VAT ma określenie miejsca świadczenia danej usługi. Zgodnie z ogólną zasadą zawartą w art. 27 ust 1 ustawy w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługę – miejsce gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności – miejsce stałego zamieszkania.

Jednak z uwagi na charakter i specyfikę niektórych usług, od wyrażonej powyżej reguły ustanowiono szereg wyjątków, określających inne aniżeli wynikające z zasady ogólnej miejsce świadczenia, a tym samym miejsce opodatkowania usług. W szczególny sposób unormowano między innymi miejsce opodatkowania usług na ruchomym majątku rzeczowym. Ww. usługi stanowią szeroko rozumianą kategorię usług, do której zaliczyć należy również usługi ogólno – monterskie na jednostkach pływających (statki).

Zgodnie z art. 27 ust.2 pkt.3 lit d ustawy w przypadku świadczenia usług na ruchomym majątku rzeczowym, miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie usługi są faktycznie świadczone, z zastrzeżeniem art. 28.

Przepis art. 28 ust. 7 ustawy stanowi, że w przypadku usług, o których mowa w art. 27 ust.2 pkt 3 lit c i d, świadczonych dla nabywcy, który podał wykonującemu te usługi numer, pod którym jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego, innym niż terytorium państwa członkowskiego, na którym usługi są wykonywane, miejscem świadczenia usług jest terytorium państwa członkowskiego, które wydało nabywcy ten numer, pod warunkiem ze towary po wykonaniu tych usług zostaną wywiezione z terytorium państwa członkowskiego, na którym usługi te zostały faktycznie wykonane

Jednak z uwagi na fakt, że przedmiotowe usługi wykonywane sa poza terytorium wspólnoty, regulacja prawna zawarta w art. 28 ust. 7 nie znajduje zastosowania. W związku z powyższym miejscem świadczenia i jednocześnie miejscem opodatkowania usług świadczonych przez podatnika na ruchomym majątku rzeczowym jest kraj, w którym usługi te są faktycznie świadczone tj Norwegia, Islandia.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika iż Podatnik korzysta ze zwolnienia podmiotowego określonego w art.113 ustawy.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty wyrażonej w złotych odpowiadającej równowartości 10 000 euro. W myśl ust. 9 powołanego przepisu Podatnik rozpoczynający wykonywanie czynności określonych w art. 5 w trakcie roku podatkowego jest zwolniony od podatku, jeżeli przewidywana przez podatnika wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności sprzedaży, kwoty określonej w ust. 1. Ponadto zgodnie z definicją określoną w art. 2 pkt 22 ustawy przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Przychody uzyskane z czynności nie podlegających opodatkowaniu w Polsce nie podlegają kumulacji do określenia kwoty uprawniającej do zwolnienia z podatku od towarów i usług o której mowa powołanym przepisie

Zgodnie z art. 99 ust. 1 i 7 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe. Przepisu tego nie stosuje się do podatników zwolnionych od podatku na podstawie art. 113.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż kwota uzyskanego obrotu związana jest z usługami nie podlegającymi opodatkowaniu na terytorium kraju. W związku z powyższym nie podlega ona wliczeniu do kwoty uprawniającej do zwolnienia z podatku od towarów i usług o której mowa w art. 113.

Reasumując, w opisanym stanie faktycznym nie zachodzą przesłanki, iż podatnik przekroczył kwotę uprawniającą do zwolnienia z podatku od towarów i usług, w związku z faktem, iż kwota uzyskanego obrotu nie podlega opodatkowaniu na terytorium kraju. Mając na uwadze zapis przepisu art. 99 ust. 7 podatnik nie jest zobowiązany składać deklaracje dla podatku od towarów i usług

Powyższa interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia tego stanu. Niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej

Na postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej, w terminie 7 dni od daty doręczenia, za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Płocku. (art. 236 § 2 pkt 1 ustawy – Ordynacja podatkowa.