POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a, art. 216 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst. jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn.zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 27.11.2006 r., który wpłynął do tut. Urzędu dn.29.11.2006 roku, w sprawie zakresu i sposobu stosowania przepisów prawa podatkowego postanawiam:
- ocenić stanowisko Strony jako nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 27.11.2006 roku (uzupełnionym pismem z dn.27.12.2006 roku) zwrócono się o udzielenie pisemnej interpretacji w zakresie obowiązku odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wysokości tej zaliczki.
Wnioskodawczyni jest komornikiem sądowym, który egzekwuje od dłużnika (pracodawcy) na rzecz wierzyciela (pracownika) kwoty z tytułu wynagrodzenia za pracę i ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że podatniczka uzyskała wyrok Sądu Rejonowego Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 18.09.2006 roku, w którym zasądzona została kwota netto 2.834,32 zł wraz z odsetkami ustawowymi. Wnioskodawczyni nadmienia, że egzekwuje należności zgodnie z wyrokiem sądowym i nie ma prawa zmienić jego treści.Zgodnie z treścią wyroku sądowego, na rzecz wierzyciela zasądzono roszczenie netto. Zdaniem komornika, powołując się na przepisy art. 776, 803 i 804 kodeksu postępowania cywilnego oraz art. 2 i 3 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji z dnia 29.08.1997 r. (Dz.U. Nr 133 poz.882 z późn. zm.), w przypadku zasądzonych na rzecz wierzyciela kwot netto komornik nie nalicza i nie odprowadza podatku dochodowego od osób fizycznych.

Organ podatkowy wyjaśnia ,że wynagrodzenie za pracę jest pojęciem określonym przepisami prawa pracy - ustawy z dnia 26.06.1974 r. Kodeks pracy (jedn.tekst Dz.U. z 1998 r. 21, poz.94 z późn.zm.). Pojęcie wynagrodzenia brutto czy netto nie występuje w przepisach prawa pracy i ma raczej znaczenie potoczne.

Przez wynagrodzenie netto należy rozumieć tę część wynagrodzenia za pracę , którą otrzymuje pracownik, ale tylko wtedy gdy pracodawca dokona stosownych odliczeń na podstawie przepisów prawa podatkowego. Jeżeli jednak pracodawca nie wypłacił wynagrodzenia, to nie można mówić o jakichkolwiek odliczeniach i tym samym wypłacie wynagrodzenia (nazywanego wynagrodzeniem netto).
Naczelnik Urzędu Skarbowego stoi na stanowisku, że przy wydawaniu pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego treśc art. 776, 803 i 804 kodeksu postępowania cywilnego oraz art. 2 i 3 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji nie mają wpływu na interpretację dotyczącą obowiązku odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wysokości tej zaliczki. Przepisy te, nie mają wpływu na sposób opodatkowania wyegzekwowanych kwot i wynikajacych z tego tytułu obowiazków komornika nałożonych przepisami podatkowymi.
Kwestię powyżej opisaną regulują przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz.U. Nr 14 poz.176 z późn.zm.).
Z dniem 01.01.2005 roku ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych po zmianie wynikającej z ustawy z dnia 08.11.2004 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. Nr 263, poz. 2619) nałożyła na komorników sądowych nowe obowiązki.
W sytuacji gdy wypłaty zaległego wynagrodzenia dokonuje komornik, po uprzednim jego wyegzekwowaniu od pracodawcy, to w świetle przepisów art. 42e wymienionej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych komornik jest zobowiazany do poboru zaliczki na podatek dochodowy obliczonej według stawki 19%. (stawka 19% w roku 2006 i 2007)
Przepis art. 42e ust. 1 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 roku stanowi, iż w przypadku gdy za zakład pracy wypłaty świadczeń określonych w art. 12 dokonuje komornik sądowy lub podmiot niebędący następcą prawnym zakładu pracy, przejmujący jego zobowiązania wynikające ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, jest on zobowiązany, jako płatnik, do poboru zaliczki na podatek, stosując do wypłacanych świadczeń najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.
Zgodnie z art. 42e ust. 2 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przy obliczaniu zaliczki, o której mowa w ust.1, uwzględnia się:
1)koszty uzyskania przychodu w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt. 1,
2)składki na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit b), potrącone w danym miesiącu, zgodnie z odrębnymi przepisami.
Zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 1 i 2 zmniejsza się o kwotę:
1) o której mowa w art. 32 ust. 3,
2) składki na ubezpieczenie zdrowotne, pobranej w danym miesiącu zgodnie z odrębnymi przepisami, zastrzeżeniem art. 27b ust. 1 pkt 2 i ust. 2.
Z opodatkowania wyłączone są odsetki za zwłokę, które w tym przypadku mają charakter odszkodowawczy (kompensacyjny)

Zgodnie z art. 42e ust. 4 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, komornik sądowy przekazuje kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiacu, w którym pobrał zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.Stosownie do art. 42e ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od dnia 01.01.2007 roku w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnik jest obowiązany przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru. (PIT- 4R). Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio. Zgodnie z zapisem art. 42e ust. 6 powyższej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnik jest obowiązany przekazać podatnikowi i do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o ktorym mowa w art. 3 ust. 2a, do urzędu skarbowego właściwego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. (PIT-11/8B).

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz cytowane przepisy prawa podatkowego, Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdza, że stanowisko Komornika w przedmiotowej sprawie jest nieprawidłowe.