Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (j. t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Głogowie stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27.06.2006 roku (uzupełnionym pismem z dnia 26.07.2006 roku), który wpłynął do tutejszego organu podatkowego w dniu 29.06.2006 roku o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej obowiązków podatkowych komornika będącego płatnikiem, jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE
W dniu 29.06.2006 roku do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Głogowie wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.
Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.
Z przedstawionego w piśmie stanu faktycznego wynika, że na podstawie wyroków sądu rejonowego - wydział pracy, prowadzone jest postępowanie egzekucyjne z wniosku wierzyciela. Przedmiotem czynności egzekucyjnych jest wynagrodzenie ze stosunku pracy. Komornik od wyegzekwowanych wynagrodzeń do dnia 19.06.2006 roku pobierał zaliczkę na podatek dochodowy, zgodnie z art. 42e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże we wskazanym wyżej terminie, pozostałą do wyegzekwowania wierzytelność, wierzyciel zbył na osobę trzecią (cesjonariusza), za kwotę odpowiadającą pozostałej wierzytelności.
Mając na uwadze zaistniałą sytuację wnioskodawca, będący komornikiem stwierdził, iż do wypłacanych obecnie świadczeń na rzecz nowego wierzyciela nie ma zastosowania art. 42e ww. ustawy, gdyż świadczenia te nie stanowią przychodu ze stosunku pracy.
Odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Głogowie stwierdza, że zajęte przez wnioskodawcę stanowisko w sprawie jest nieprawidłowe i nie znajduje potwierdzenia w przytoczonych niżej przepisach prawa podatkowego.
Stosownie do postanowień art. 42e ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (j. t. Dz. U. z 2000 roku, Nr 14, poz. 176 ze zm.), w przypadku gdy za płatnika, o którym mowa w art. 31, wypłaty świadczeń określonych w art. 12 dokonuje komornik sądowy lub podmiot niebędący następcą prawnym, przejmujący jego zobowiązania wynikające ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, jest on obowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy według stawki 19 %.
Z powyższego zapisu wynika, że komornik sądowy obowiązany jest do obliczania i pobierania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, tylko w sytuacji gdy dokonuje za płatnika wypłaty świadczeń stanowiących przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, o których mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Natomiast w przedmiotowej sprawie doszło do odpłatnego przeniesienia wierzytelności powstałej z tytułu niewypłaconych przez zakład pracy wynagrodzeń ze stosunku pracy, na rzecz osoby trzeciej.
Instytucja prawna zmiany wierzyciela została uregulowana w art. 509 - 518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Tak więc przedmiotem sprzedaży (przelewu) wierzytelności może być każda wierzytelność pod warunkiem, że ma charakter zbywalny. Natomiast prawo do wynagrodzenia jest prawem niezbywalnym. Stosownie bowiem do treści art. 84 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94 ze zm.), pracownik nie może zrzec się prawa do wynagrodzenia ani przenieść tego prawa na inną osobę. Zakaz ten nie ogranicza się tylko do zrzeczenia się lub przeniesienia na inną osobę prawa do wynagrodzenia ,,z góry", lecz rozciąga się także na wymagalne już roszczenia płacowe. Zatem w przedmiotowej sprawie wierzyciel nie mógł skutecznie przenieść w drodze dokonanej cesji prawa do wynagrodzenia na rzecz osoby trzeciej. Z uwagi więc na bezskuteczność umowy przelewu wierzytelności, egzekwowane przez komornika po dniu 19.06.2006 roku świadczenia stanowią dla pierwszego wierzyciela w świetle prawa przychód ze stosunku pracy. Natomiast komornik stosownie do treści art. 42e ust. 1 ustawy jest obowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych obliczonej według stawki 19 %, gdyż dokonuje za płatnika, o którym mowa w art. 31, wypłaty świadczeń określonych w art. 12 ustawy.
Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę we wniosku z dnia 27.06.2006 roku, uzupełnionym pismem z dnia 26.07.2006 roku oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.
Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.
Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.
Zażalenie podlega opłacie skarbowej.