P O S T A N O W I E N I E

W odpowiedzi na zapytanie sformułowane we wniosku z dnia 22 sierpnia 2006 r. (data wpływu do tutejszego Urzędu 25 sierpnia 2006 r.), dotyczące stosowania przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r., Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie

postanawia

uznać stanowisko Podatnika za nieprawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka świadczy usługi transportowe. Swoim klientom wystawia faktury VAT. Należności wynikające z faktur klienci regulują zwykle po ok. 80 dniach. Spółka rozlicza podatek VAT należny wynikający z przedmiotowych faktur w terminie 30 dni od dnia wykonania usługi. Spółka zawarła umowę ze spółką zajmującą się świadczeniem usług faktoringu (Faktorem), na mocy której Spółka przenosi na Faktora posiadane wierzytelności w stosunku do swoich klientów za wykonane usługi transportowe w zamian za szybkie otrzymanie 85% wartości przeniesionej wierzytelności. Zawarta umowa obejmuje tzw. faktoring niewłaściwy (faktoring z regresem).

Spółka zwróciła się o rozstrzygnięcie następującego zagadnienia:

Czy za moment powstania obowiązku podatkowego w zakresie podatku należnego należy przyjąć otrzymanie przez Spółkę należności od faktora i opodatkować usługi w miesiącu otrzymania tej płatności czy też za moment powstania obowiązku podatkowego należy przyjąć moment zapłaty przez klienta należności na rzecz Faktora?

Spółka stoi na stanowisku, iż obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług w przedmiotowej sprawie powstaje w dniu zapłaty należności przez klienta Spółki na rzecz Faktora, nie później jednak niż 30 dnia od wykonania usługi transportowej. Zdaniem Spółki obowiązek podatkowy nie powstaje w dniu otrzymania przez Spółkę należności od Faktora.

Regulacja prawna umowy cesji wierzytelności zawarta jest w jest w art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). W myśl art. 509 § 1 Kodeksu Cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem.

Umowa faktoringu należy do tzw. umów nienazwanych, czyli niezdefiniowanych w przepisach prawa cywilnego. W doktrynie i orzecznictwie przez umowę faktoringu rozumie się umowę, przy pomocy której faktorant przenosi na faktora wierzytelność, a faktor zobowiązuje się zapłacić faktorantowi jej wartość nominalną pomniejszoną o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora, a także świadczyć na jego rzecz dodatkowe usługi, takie jak np. sprawdzanie wypłacalności dłużnika lub ściąganie wierzytelności. W wyroku z 26 czerwca 2003 r. Europejski Trybunał Sprawiedliwości uznał, że z usługami faktoringu mamy do czynienia, gdy transakcje cesji wierzytelności dokonywane są w sposób ciągły na podstawie zawartej umowy. ETS wskazał także, że podstawową funkcją faktoringu jest uwolnienie faktoranta od ciężaru egzekwowania wierzytelności, a ponadto - w przypadku faktoringu właściwego - przejęcie ryzyka niewypłacalności dłużnika (wyrok ETS w sprawie Finanzamt Grob-Gerau a MKG - Kraftfahrzeuge - Factoring GmbH).

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stawka podstawowa podatku od towarów i usług wynosi 22 %, z zastrzeżeniem ust. 2-12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast art. 43 ust. 1 pkt 1 w/w ustawy zwalnia od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. Wśród usług zwolnionych pozycja nr 3 załącznika nr 4 do ustawy wymienia usługi pośrednictwa finansowego sklasyfikowane w sekcji J ex (65-67) według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług. Jednakże powyższego zwolnienia nie stosuje się m.in. w przypadku świadczenia usług pośrednictwa finansowego związanych ze ściąganiem długów oraz faktoringiem. Oznacza to, iż świadczenie usług faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i nie jest z tego podatku zwolnione.

Zgodnie z przepisem art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30 dnia, licząc od dnia wykonania usług transportu osób i ładunków kolejami, taborem samochodowym, statkami pełnomorskimi, środkami transportu żeglugi śródlądowej i przybrzeżnej, promami, samolotami i śmigłowcami. Zatem w przypadku powyższych usług moment wystawienia faktury nie ma wpływu na moment powstania obowiązku podatkowego.

Zauważyć należy, iż środki finansowe otrzymywane przez Spółkę od Faktora (w wysokości 85% wartości usługi transportowej) stanowią jedyną zapłatę, jaką otrzyma Spółka w związku z wyświadczoną usługą transportową. W momencie otrzymania przez Faktora należności od klienta Spółki otrzymuje on w istocie zwrot kosztów oraz kwotę, która stanowi dla niego wynagrodzenie z tytułu świadczonej usługi faktoringu (w wysokości 15% kwoty wykazanej na fakturze dokumentującej usługę transportową). Przepis art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. a) jest jednoznaczny – o momencie powstania obowiązku podatkowego decyduje moment otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu wykonania usługi transportowej (o ile moment otrzymania zapłaty nastąpi przed upływem 30 dni od dnia wykonania usługi). Tak więc moment powstania obowiązku podatkowego będzie momentem otrzymania zapłaty przez Spółkę od Faktora. Jednakże w przypadku nieotrzymania przez Spółkę zapłaty w terminie 30 dni od dnia wykonania usługi obowiązek podatkowy powstanie z upływem tego terminu – 30 dnia, licząc od dnia wykonania usługi.

Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności, Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie orzekł jak powyżej.

Niniejsza interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego dokonana została dla konkretnego stanu faktycznego zawartego we wniosku oraz w oparciu o przepisy prawa obowiązujące w dniu jej udzielenia. Zmiana poszczególnych elementów stanu faktycznego może mieć wpływ na zmianę zakresu praw i obowiązków podatnika. Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, jest natomiast wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14a § 4 i art. 236 ustawy Ordynacja podatkowa, Stronie służy prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika tutejszego Urzędu. Zażalenie należy wnieść w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego postanowienia. Zażalenie powinno być opatrzone znakami opłaty skarbowej (podanie 5 zł, każdy załącznik 0,5 zł).