P O S T A N O W I E N I E

W odpowiedzi na zapytanie sformułowane we wniosku z dnia 28 lipca 2006 r. (data wpływu do tutejszego Urzędu 28 lipca 2006 r.) dotyczące stosowania przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r., Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie

postanawia

uznać stanowisko Podatnika za prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka (posiadająca siedzibę na terytorium RP) zajmuje się dystrybucją na terytorium Polski wyrobów innej spółki posiadającej siedzibę poza terytorium Wspólnoty Europejskiej (Kontrahenta) oraz prowadzi sieć serwisową dla tych produktów. W tym celu Spółka zawarła umowy z działającymi na terytorium Polski centrami serwisowymi (Kontrahentami) na świadczenie usług serwisowych. Usługi te są świadczone wyłącznie na terytorium Polski. Centra serwisowe wystawiają na rzecz Spółki faktury VAT z kwotą podatku obliczoną według stawki 22%. Następnie Spółka dokonuje odsprzedaży w/w usług Kontrahentowi i dokumentuje tę czynność fakturą VAT ze stawką VAT w wysokości 22%.

Spółka zwróciła się z prośbą o udzielenie odpowiedzi m.in. na następujące zapytania:

1. Czy przedmiotowe usługi (jako usługi na ruchomym majątku rzeczowym) zgodnie z art. 27 ust. 2 pkt 3 lit. d ustawy o VAT powinny podlegać opodatkowaniu w Polsce?
2. Według jakiej stawki powinna być opodatkowana odsprzedaż przedmiotowych usług, dokonywana na rzecz Kontrahenta?

Spółka stoi na stanowisku, że świadczone usługi są usługami na ruchomym majątku rzeczowym i zgodnie z art. 27 ust. 2 pkt 3 lit. d ustawy o VAT powinny podlegać opodatkowaniu w Polsce oraz że odsprzedaż usług powinna być opodatkowana według stawki 22%.

Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług: ”W przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi – miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności – miejsce stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-6 i art. 28”. Zgodnie z przepisem art. 27 ust 2 pkt. 3 lit. d w/w ustawy w przypadku świadczenia usług na ruchomym majątku rzeczowym miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie usługi są faktycznie świadczone, z zastrzeżeniem art. 28. Przepis art. 28 ust. 7 w/w ustawy stanowi, że w przypadku usług na ruchomym majątku rzeczowym, świadczonych dla nabywcy, który podał wykonującemu te usługi numer, pod którym jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium państwa członkowskiego, na którym usługi są wykonywane, miejscem świadczenia usług jest terytorium państwa członkowskiego, które wydało nabywcy usługi ten numer, pod warunkiem, że towary po wykonaniu tych usług zostaną wywiezione z terytorium państwa członkowskiego, na którym usługi te zostały faktycznie wykonane.

Pojęcie „świadczenia usług na ruchomym majątku rzeczowym” nie zostało zdefiniowane na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Przez ruchomy majątek rzeczowy należy rozumieć towary niebędące nieruchomościami oraz budowlami trwale związanymi z gruntem. Zgodnie ze stanowiskiem Spółki przedmiotowe usługi, tj. usługi serwisowe polegające na dokonywaniu napraw gwarancyjnych i napraw z tytułu rękojmi, wymiany części, instalacji i uruchamianiu, są usługami na ruchomym majątku rzeczowym.

W przedmiotowej sprawie nie zachodzą przesłanki do zastosowania przepisu art. 28 w/w ustawy. Biorąc zatem pod uwagę w/w przepisy oraz przyjmując za prawidłowy stan faktyczny opisany we wniosku, należy uznać, iż miejscem świadczenia w/w usług będzie miejsce, gdzie usługi te są faktycznie świadczone – czyli terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Podstawowa stawka podatku VAT wynosi 22% (art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług). Wykazy towarów i usług opodatkowanych preferencyjnymi stawkami podatku (tj. stawkami w wysokości 0%, 3% i 7%) oraz wykazy usług zwolnionych od podatku zawierają załączniki oraz rozporządzenia wykonawcze do w/w ustawy. Zgodnie z przepisem art. 8 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych. Wobec faktu, iż Spółka odmówiła udzielenia numeru PKWiU przedmiotowych usług można jedynie stwierdzić, iż świadczenie w/w usług powinno być opodatkowane według stawki VAT podstawowej – 22%. W żadnej z pozycji w/w załączników do ustawy oraz w przepisach rozporządzeń wykonawczych do w/w ustawy brak jest zapisów ustalających preferencyjną stawkę podatku lub zwalniających przedmiotowe usługi, tj. usługi na ruchomym majątku rzeczowym, z opodatkowania. Zgodnie z przepisem pkt 7.3 Zasad Metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zaliczenie określonego produktu do właściwego grupowania PKWiU należy do obowiązków producenta (względnie usługodawcy), a w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania, do którego należy zaliczyć produkt, producent (usługodawca) może zwrócić się o pomoc do Ośrodka Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi. Istnieje więc możliwość, że przedmiotowe usługi powinny zostać zaklasyfikowane do takiego grupowania PKWiU, że świadczenie ich powinno być objęte stawką preferencyjną podatku lub zwolnione z opodatkowania. W takim przypadku przedmiotowych usług nie należy opodatkować według stawki podatku 22%.

W związku z powyższym Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie orzekł jak powyżej.

Niniejsza interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego dokonana została dla konkretnego stanu faktycznego zawartego we wniosku oraz w oparciu o przepisy prawa obowiązujące w dniu jej udzielenia. Zmiana poszczególnych elementów stanu faktycznego może mieć wpływ na zmianę zakresu praw i obowiązków podatnika. Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, jest natomiast wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14a § 4 i art. 236 ustawy Ordynacja podatkowa, Stronie służy prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika tutejszego Urzędu. Zażalenie należy wnieść w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego postanowienia. Zażalenie powinno być opatrzone znakami opłaty skarbowej (podanie 5 zł, każdy załącznik 0,5 zł).