Na podstawie art. 14 a § 1, § 3, § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz.U. z 2005r., Nr 8, poz. 60 z późń. zm.) w związku z art. 106 ust. 1, art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004r., Nr 54, poz. 535 z późń. zm.), § 9 pkt 1 i pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2005r., Nr 95, poz. 798 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku o pisemną interpretację co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, w sprawie języka, w którym winna być wystawiona faktura VAT

Naczelnik Drugiego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Kaliszu

stwierdza, że stanowisko przedstawione przez Spółkę w w/w wniosku jest prawidłowe

W złożonym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka sprzedaje kontrahentom zagranicznym wytworzone przez siebie na podstawie zamówienia i dostarczonej dokumentacji wyroby. Na żądanie odbiorcy zagranicznego Spółka na fakturze stosuje nazewnictwo wynikające z zamówienia, a więc w języku obcym.

W zaistniałym stanie faktycznym Spółka stawia pytanie, czy może wystawiać faktury dla kontrahentów zagranicznych w walucie obcej, przeliczając je na złotówki, ale z nazewnictwem wyrobów w języku obcym i ujmować je w rejestrach podatkowych w takiej formie?

W ocenie Wnioskodawcy możliwe jest stosowanie w treści faktury fachowego nazewnictwa w języku obcym, zachowując przy tym wszystkie zasady wystawiania faktur wynikające z rozdziału 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, zasad wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Analiza przepisów prawa podatkowego obowiązujących w 2006r. wskazuje co następuje:

W przedmiotowej sprawie należy stwierdzić, że zgodnie z VI Dyrektywą Rady Unii Europejskiej z dnia 17 maja 1977 roku w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku 77/388/EEC – Dz.U. UE L z 13 czerwca 1977r., Nr 145. 1. z późń. zm. - (wynika to a contrario z treści art. 22 (3)(b) in fine VI Dyrektywy) faktury mogą być wystawiane w każdym z języków unijnych. Z dniem 1.01.2007r. powyższą Dyrektywę zastąpiła Dyrektywa Nr 2006/112/WE RADY z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego podatku od wartości dodanej Dz.U. UE L z dnia 11.12.2006r., Nr 347. 1), która w art. 231 zawiera analogiczne postanowienia.

Wprawdzie polska ustawa o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004r. (Dz.U. z 2004r., Nr 54, poz. 535 z późń. zm.), a w szczególności przepis art. 106 ust. 1 ani też przepisy wykonawcze tj. przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług. (Dz. U. Nr 95, poz. 798 z późn. zm.) - § 9 pkt 1 i pkt 6, ani ustawa z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późń. zm.) nie regulują obowiązującego języka urzędowego, jednakże w świetle art. 27 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 78, poz. 483 z późń. zm.) w Rzeczypospolitej Polskiej językiem urzędowym jest język polski. Język polski jest jednocześnie jednym z języków urzędowych Unii Europejskiej. Zatem można się posługiwać tym językiem zarówno jako językiem urzędowym Rzeczypospolitej, jak i jako językiem urzędowym Unii Europejskiej.

Na tej podstawie stwierdzić należy, iż nie ma przeszkód, aby Spółka podawała na fakturze informację o towarze w języku obcym. Taka faktura pod warunkiem, że będzie spełniać wszystkie wymogi stawiane fakturom, a określone w przepisach ustawy z dnia 11 marca 2004 r. w sprawie podatku od towarów i usług oraz w przepisach wykonawczych do ustawy tj. we wskazanym powyżej rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005r. (rozdział 4) będzie uznana za prawidłową.

Jednocześnie wskazać należy, iż w ocenie tut. organu ze względów praktycznych zasadnym byłoby podawanie informacji w treści faktury w dwóch językach: polskim i obcym. Posługiwanie się na fakturze językiem polskim spełnia bowiem zarówno kryterium języka urzędowego określonego przez prawo unijne, jak też i przez prawo krajowe, niezależnie od użytego również języka obcego.

Przy czym należy podkreślić, iż zgodnie z art. 9 w związku z art. 21 ust. 5 ustawy z dnia 29 września 1994 o rachunkowości (tekst jednolity Dz.U. z 2002r., poz. 76, poz. 694 z późń. zm.) zapisy w księgach rachunkowych są dokonywane na podstawie dokumentów sporządzonych w języku polskim, z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczą one operacji z zagranicznym kontrahentem, wówczas dokument może być sporządzony w języku obcym, ale na żądanie organów kontroli lub biegłego rewidenta należy zapewnić jego wiarygodne przetłumaczenie na język polski np. przez tłumacza przysięgłego.

Brak jest również przeszkód do ujęcia faktury sporządzonej w języku obcym w ewidencjach podatku od towarów i usług.

Przepisy o podatku od towarów i usług ani przepisy wykonawcze nie narzucają określonej formy prowadzenia ewidencji. Istotne jest wyłącznie to, aby zawierała ona wszystkie te elementy, które są niezbędne do prawidłowego wypełnienia deklaracji VAT, a określone w art. 109 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z powyższego wynika więc, iż faktura zawierająca nazwę towaru w języku obcym może być podstawą zapisów zarówno w księgach rachunkowych jak i w ewidencjach prowadzonych dla celów podatku od towarów i usług.

W konsekwencji stwierdzić należy, iż przedstawione we wniosku stanowisko Spółki jest prawidłowe.

W związku z powyższym należało stwierdzić jak w sentencji postanowienia.

Podkreśla się, że niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.