Naczelnik Urzędu Skarbowego Łódź-Polesie, działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29.08.1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy zawarte we wniosku z dnia 08.11.2006r. jest prawidłowe.

Wnioskiem z dnia 08.11.2006r. Wnioskodawca zwrócił się o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Administracja Nieruchomościami jako zakład budżetowy powołany Uchwałą Nr XCI/900/98 Rady Miejskiej z dnia 10.06.1998r. w sprawie reorganizacji Zakładów Gospodarki Mieszkaniowej zarządza zasobem lokalowym Miasta Łodzi w zakresie obsługi eksploatacyjnej, technicznej i administracyjnej zarządzanych nieruchomości.
W ramach realizowanych zadań Wnioskodawca w imieniu Miasta Łodzi zawiera umowy najmu lokali, przy czym ich zawarcie może być uzależnione od wpłacenia przez najemcę kaucji mieszkaniowej, która w przypadku opróżnienia lokalu mieszkalnego lub nabycia jego własności podlega zwrotowi wraz z naliczoną waloryzacją.

W tym stanie sprawy Wnioskodawca zwrócił się z zapytaniem czy różnica wypłaconej najemcy (osobie fizycznej nie prowadzącej działalności gospodarczej) kaucji mieszkaniowej, będąca nadwyżką wpłaconej kaucji stanowi przychód najemców podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zajmując stanowisko, że w/w nadwyżka kaucji mieszkaniowej nie podlega opodatkowaniu w/w podatkiem.

Naczelnik Urzędu Skarbowego Łódź-Polesie po sprawdzeniu dyspozycji wynikających z przepisów art. 14a § 1 i § 2 wyżej powołanej ustawy - Ordynacja podatkowa, udziela poniższej interpretacji:

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszystkie dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w przepisach art. 21, 52, 52a, 52c ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Natomiast przepis art. 10 w/w ustawy określa specyfikację źródeł przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, które precyzują przepisy art. 12-20 ustawy.

Zgodnie zaś z art. 11 ust. 1 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1, pkt 6 i 9 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jednakże w przepisach prawa podatkowego nie zostało zdefiniowane ani pojęcie "kaucji", ani też pojęcie "waloryzacji". Natomiast zgodnie z definicją słownikową za kaucję można uznać pewną sumę pieniężną złożoną jako gwarancję (zabezpieczenie) otrzymania zobowiązania i stanowiącą odszkodowanie w razie jego niedopełnienia.

Istotą kaucji mieszkaniowej było i jest zabezpieczenie właścicielowi ewentualnych roszczeń, powstałych w czasie trwania stosunku najmu. W wypadku braku takiej podstawy, żądanie wpłacenia kaucji wynikało z kodeksowej zasady swobody umów. Zgodnie z zasadą nominalizmu określoną w art. 358 (1) § 1 ustawy z dnia 23.04.1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), jeżeli przedmiotem zobowiązania od chwili jego powstania jest suma pieniężna, spełnienie świadczenia następuje przez zapłatę sumy nominalnej, to jest w tej samej sumie, na jaką opiewał dług w chwili jego powstania, bez względu na to czy między chwilą powstania a chwilą wykonania zobowiązania doszło do obniżenia lub podwyższenia siły nabywczej pieniądza, mającego wpływ na jego wartość ekonomiczną.
Zasada nominalizmu w konsekwencji prowadzi do uprzywilejowania dłużników ze szkodą dla wierzycieli.Odstępstwem od kodeksowej zasady nominalizmu jest możliwość dokonania waloryzacji z inicjatywy ustawodawcy na zasadach i według warunków przez niego przyjętych, a w przypadku braku takiego uregulowania świadczenia mogą być waloryzowane na podstawie umowy, a także konstytutywnego orzeczenia sądowego.
W sytuacji, gdy nastąpiła istotna zmiana siły nabywczej pieniądza, sąd może na żądanie zainteresowanego, po przeprowadzeniu postępowania sądowego, zwaloryzować zobowiązanie pieniężne, dokonując zmian zarówno co do wysokości świadczenia, jak i co do sposobu jego spełnienia.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajduje waloryzacja ustawowa i waloryzacja sądowa, przy czym obowiązują trzy następujące podstawy prawne waloryzacji zwracanej kwoty kaucji mieszkaniowej:

1. podstawą waloryzacji kaucji mieszkaniowej wpłaconej w okresie od dnia 12.11.1994r. do dnia 09.07.2001r. jest przepis art. 36 ust. 2 ustawy z dnia 21.06.2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2004r. Nr 281, poz. 2783 ze zm.), zgodnie z którym kaucja podlega zwrotowi w kwocie odpowiadającej przyjętemu przy jej wpłacaniu procentowi wartości odtworzeniowej obowiązującej w dniu jej zwrotu,
2. podstawą waloryzacji kaucji mieszkaniowej wpłaconej w okresie po dniu 10.07.2001r. jest przepis art. 6 ust. 3 i 4 w/w ustawy w myśl którego zwrot zwaloryzowanej kaucji następuje w kwocie równej iloczynowi kwoty miesięcznego czynszu obowiązującego w dniu zwrotu kaucji i krotności czynszu przyjętej przy pobieraniu kaucji, jednak w kwocie nie niższej, niż kaucja pobrana,
3. podstawą waloryzacji kaucji mieszkaniowej wpłaconej w okresie przed dniem 12.11.1994r. jest w/w przepis art. 358(1) § 3 Kodeksu cywilnego, który stanowi, że w razie istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza po powstaniu zobowiązania, sąd może po rozważeniu interesów stron, zgodnie z zasadami współżycia społecznego, zmienić wysokość lub sposób spełnienia świadczenia pieniężnego.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz przytoczone powyżej unormowania prawne należy zauważyć, że przychodem, o którym mowa w w/w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest tylko przyrost majątkowy.
Zwracana najemcom kaucja mieszkaniowa jest świadczeniem o charakterze zwrotnym, a zatem obojętnym z punktu widzenia obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ jest jedynie zabezpieczeniem prawidłowego wykonania postanowień umowy najmu, o charakterze zwrotnym. Natomiast jej waloryzacja pełni rolę elementu odszkodowania urealniającego wartość siły nabywczej pieniądza, który najemca wpłaca wynajmującemu tytułem zabezpieczenia wykonania zobowiązania.

Reasumując - zwrócone przez Wnioskodawcę najemcom lokali zwaloryzowane kaucje mieszkaniowe, niezależnie od podstawy prawnej dokonanej waloryzacji, nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Niniejsze postanowienie odnosi się wyłącznie do stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w 2006r.
Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja niniejsza nie jest wiążąca dla płatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe do czasu jej zmiany lub uchylenia w trybie określonym w art. 14b § 5 w/w ustawy Ordynacja podatkowa.