POSTANOWIENIE

Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku działając na podstawie art. 14a §1 i §4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), w sprawie: różnice kursowe od zobowiązań w walutach obcych

stwierdza, że stanowisko przedstawione w tym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

UZASADNIENIE

Spółka z o.o. na podstawie decyzji dewizowej z dnia 13.04.2006 r., nr 712/2006 r. wydanej z upoważnienia Prezesa NBP uzyskała zezwolenie na dokonywanie rozliczeń z kontrahentami krajowymi w walucie obcej z tytułu zapłaty za otrzymane materiały do produkcji naczep i przyczep do łącznej wysokości 2.500.000 EURO.

Kontrahent krajowy – rezydent wystawił fakturę VAT, w której wartość netto, wartość VAT, wartość brutto wyrażone są w PLN; ponadto wartość netto i brutto w walucie oraz kurs średni NBP podane są na fakturze w pozycji uwagi i są podstawą do zapłaty w walucie EURO. Płatność dokonywana jest w walucie EURO na rachunek walutowy kontrahenta w terminie późniejszym niż dzień wystawienia faktury.

W wyniku rozliczania ww. transakcji występują faktycznie zrealizowane różnice kursowe odpowiadające różnicy pomiędzy wartością netto faktury wyrażoną w PLN (z przeliczenia EURO wg kursu średniego NBP na dzień wystawienia faktury), a wartością faktury po kursie sprzedaży EURO z dnia dokonania płatności stosowanym przez bank, z którego dokonywana jest płatność za fakturę. Powstałe w ten sposób różnice kursowe zwiększają koszty podlegające opodatkowaniu, bądź zmniejszają koszty podlegające opodatkowaniu.

Wątpliwości Podatnika budzi, czy w opisanym stanie faktycznym powstają zrealizowane różnice kursowe stanowiące koszty uzyskania przychodów, czy opisany sposób obliczania zrealizowanych różnic kursowych jest zgodny z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych oraz czy sposób dokumentowania i ewidencji operacji zakupu i ewidencji zapłat jest właściwy.

Na tle zaprezentowanego we wniosku stanu faktycznego Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku stwierdza, co następuje:

Jak stanowi art. 358 § 1 ustawy z dnia 23.04.1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, zobowiązania pieniężne na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej mogą być wyrażone tylko w pieniądzu polskim.

W myśl art. 9 pkt 15 ustawy z dnia 27.07.2002 r. Prawo dewizowe (Dz. U. Nr 141, poz. 1178 z późn. zm.) ograniczeniom podlega dokonywanie w kraju, między rezydentami, rozliczeń w walutach obcych, z wyjątkiem rozliczeń między osobami fizycznymi, o ile nie mają one związku z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Jak stanowi art. 8 ustawy Prawo dewizowe odstępowanie od ograniczeń określonych w art. 9 wymaga ogólnego albo indywidualnego zezwolenia dewizowego. Sprawy związanie z udzieleniem indywidualnych zezwoleń dewizowych - jak stanowi art. 8 ust. 2 ustawy Prawo dewizowe - są rozstrzygane przez Prezesa Narodowego Banku Polskiego w drodze decyzji administracyjnej.

Dla określenia różnic kursowych w przypadku ponoszenia kosztów w walutach obcych zastosowanie mają przepisy art. 15 ust. 1 i art. 15 ust. 1a ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.).

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992 r. zdanie drugie koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu. Jeżeli koszty wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich zarachowania i dniem zapłaty występują różne kursy walut, koszty te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał ponoszący koszt, oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zarachowania kosztów.

Jak stanowi art. 15 ust. 1a ustawy z dnia 15.02.1992 r. koszty z tytułu różnic kursowych od własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych ustala się jako różnicę między wartością tych środków obliczoną przy zastosowaniu kursu sprzedaży walut z dnia faktycznej zapłaty oraz kursu kupna walut z dnia ich otrzymania albo kursu sprzedaży z dnia nabycia walut, ogłaszanego odpowiednio przez bank, z którego usług korzystał podatnik.

Z kolei kwestie wystawiania faktur VAT reguluje ustawa z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) oraz rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 25.05.2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2005 r. Nr 95, poz. 798 z późn. zm.). Zgodnie z § 9 ust. 6 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25.05.2005 r. kwoty podatku o podatku od towarów i usług wykazuje się w złotych bez względu na to, w jakiej walucie określona jest kwota należności w fakturze.

Z brzmienia art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, iż dla możliwości rozpoznania kosztu z tyt. różnic kursowych (w rozumieniu tego przepisu) niezbędne jest łączne wystąpienie dwóch elementów, tj.: wyrażenie kosztu w walucie obcej oraz dokonanie za pośrednictwem banku faktycznej zapłaty w tej walucie.

W sytuacji przedstawionej we wniosku Podatnik posiada zezwolenie dewizowe na dokonywanie rozliczeń w walucie obcej. Kwota netto z tytułu zakupu materiałów do produkcji naczep i przyczep w fakturze wystawionej przez kontrahenta krajowego – rezydenta wyrażona jest zarówno w walucie PLN, jak i w walucie EURO, a zapłata następuje w EURO za pośrednictwem banku.

Skoro Spółka otrzymała fakturę VAT, w której zobowiązanie wyrażone jest także w EURO, przy czym płatność za tę fakturę nastąpiła w EURO, to z uwagi na zmianę kursów walut, różnica ustalona zgodnie z dyspozycją przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992 r. winna podwyższać albo obniżać koszty z tytułu zakupu materiałów.

Zapłata w EURO za materiały nabywane na potrzeby prowadzonej działalności z dewizowego rachunku podatnika skutkować winna również określeniem różnic kursowych od własnych środków pieniężnych, o których mowa w art. 15 ust. 1a ustawy z dnia 15.02.1992 r. Ich wartość, jak już wyżej stwierdzono, ustala się jako wynik (dodatni lub ujemny) następującego działania:

• wartość walut obcych obliczona przy zastosowaniu kursu sprzedaży walut z dnia faktycznej zapłaty zobowiązania (na rzecz kontrahenta)

minus

• „historyczna” wartość walut, którymi zapłacono zobowiązanie, wyliczona:

- według kursu kupna walut z dnia ich otrzymania, ogłaszanego przez bank, z którego usług korzysta podatnik (jeżeli podatnik otrzymał je od kontrahenta jako zapłatę należności itp.) albo
- według kursu sprzedaży z dnia nabycia walut, ogłaszanego przez bank z którego usług korzystał podatnik (jeżeli kupił je w banku).

Reasumując prawidłowe jest stanowisko Podatnika, iż w opisanym stanie faktycznym, mając na względzie treść przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992 r., różnice kursowe występujące pomiędzy dniem zarachowania kosztu, wyrażonego w walucie obcej, a dniem faktycznego poniesienia tego kosztu w walucie obcej mogą skutkować odpowiednio obniżeniem lub podwyższeniem kosztów uzyskania przychodów, jeżeli kurs sprzedaży walut z dnia zapłaty, ustalony przez bank, z którego usług korzystał ponoszący koszt, był inny, aniżeli kurs średni, ogłaszany przez NBP z dnia zarachowania kosztów.