P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 216, art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa /j.t. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm. / Naczelnik Urzędu Skarbowego po rozpatrzeniu wniosku o pisemną interpretację co do zakresu i sposobu zastosowania prawa w indywidualnej sprawie dotyczącej amortyzacji środków trwałych
– postanawia uznać przedstawione stanowisko za prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

W dniu 03 listopada 2006 r. do tutejszego organu podatkowego wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego, dotyczący określenia czy można:
1/ zastosować indywidualną 10 % stawkę amortyzacji dla lokalu użytkowego,
2/ dokonywać odpisów amortyzacyjnych raz w roku,
3/ podwyższyć wartość środka trwałego o wysokość nakładów na remont i adaptację budynku użytkowego?

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Podatnik prowadzipozarolniczą działalność gospodarczą. Dla celów prowadzonej działalności na podstawie umowy sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego z dnia 29.06.2006 r. dokonał zakupu lokalu użytkowego (administracyjno- biurowego) o powierzchni użytkowej 127,10 m.kw, w skład którego wchodzą: trzy pokoje biurowe, jedno pomieszczenie magazynowe, wc, węzeł sanitarny i dwa korytarze, z którym zwiazany jest udział wynoszący 12710/152224 części:
a/ we wspólnych częściach budynku, z którego lokal ten wydzielono i innych urządzeń nie służących do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali,
b/ w prawie użytkowania wieczystego działki gruntu o powierzchni 0,1750 ha zabudowanej tym budynkiem.

W uzupełnieniu przedmiotowego wniosku Podatnik dołączył w dniu 25.01.2007 r. jedyne posiadane dokumenty stwierdzające okres używania nabytej nieruchomości: odpis z księgi wieczystej Kw Nr 36602 dla nieruchomości, w którym jako podstawę nabycia wskazano wniosek z dnia 13.05.1992 r. nr oraz decyzję Wojewody z dnia nia 21.10.1963 r.wyrys mapy geodezyjnej miasta, na którym widnieje poświadczenie zgodności z oryginałem przyjętym do państwowego zasobu geodezyjnego w dniu 31.03.1992r. Ponadto Podatnik wskazał, iż pozostałe dokumenty potwierdzające datę wybudowania tego budynku są w posiadaniu tutejszego organu podatkowego w związku ze sprzedażą nieruchomości po likwidacji Spółdzielni O.

Z posiadanego przez tutejszy organ podatkowy operatu szacunkowego wyceny nieruchomości sporządzonego w dniu 22 listopada 2003 r. przez Rzeczoznawcę majątkowego dla nieruchomości stanowiącej własność Spółdzielni O. w likwidacji, wynika rok budowy ww. nieruchomości 1963, z dobudowaną częścią socjalno – biurową w 1979r.

W stanowisku, które przedstawił Podatnik w złożonym piśmie wyraża pogląd, iż może zastosować okres amortyzacji 120 miesięcy dla zakupionej nieruchomości, dokonywać odpisów amortyzacynych raz w roku, podwyższyć wartość środka trwałego o wysokość nakładów na jego remont i adaptację.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) , amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22 c, stanowiące własność lub współwłasnosć podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania miedzy innymi: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23c pkt. 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22h ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartosci początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji ( wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Stosowanie indywidualnych stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do budynków (lokali) i budowli normuje przepis art. 22j ust. 1 pkt. 3 cytowanej ustawy, zgodnie z którym podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy dla budynków (lokali) i budowli niż 10 lat, z wyjątkiem budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze powyżej 500 m3, domków kempingowych oraz budynków zastępczych, dla których okres ten nie może być krótszy niż 36 miesięcy.

Zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt. 1 środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt. 3 uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy. W świetle powołanych przepisów został spełniony warunek do zastosowania przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej 10 % przez okres 10 lat dla nabytego lokalu użytkowego.

Zgodnie z art. 22h ust. 4 ww. ustawy podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 22 i . Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji , nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji (wykazu) do końca tego roku podatkowego.
Zatem o tym z jaką częstotliwością będą dokonywane odpisy amortyzacyjne decyduje sam podatnik.

Przepisy art. 23 ust. 1 pkt. 1 lit.c ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określają, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22 g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.
Zgodnie z art. 22 g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania.
Z powyższych przepisów wynika, iż wszystkie koszty związane z przystosowaniem środka trwałego do użytku, poniesione przed oddaniem do eksploatacji – zwiększają wartość środka trwałego.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz wymienione przepisy tutejszy organ podatkowy potwierdza prawidłowość stanowiska wyrażonego we wniosku i postanawia jak na wstępie.