INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 26 kwietnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura – 02 maja2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń wynikających z roszczeń ze stosunku pracy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02 maja 2012 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń wynikających z roszczeń ze stosunku pracy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W listopadzie 2009 roku, podczas przebywania na zasiłku rehabilitacyjnym, po przebytej operacji stopy, zakład pracy (spółka) rozwiązał z Wnioskodawczynią umowę o pracę. Wcześniej Wnioskodawczyni zauważyła nieuwzględnianie przez kadrową niektórych składników wynagrodzenia i niezgodne z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityku Społecznej wyliczanie wynagrodzenia za urlopy i opiekę nad dzieckiem zdrowym. Podczas zasiłku chorobowego Wnioskodawczyni zorientowała się, że spółka nie wlicza do podstawy świadczeń wszystkich składników wynagrodzeń, nie wypłaca jej również przewidzianego regulaminem wynagradzania dodatku za pranie odzieży i niewłaściwie wylicza dodatek za warunki szkodliwe. Po zwróceniu się do firmy z pismem o właściwe przeliczenie wynagrodzeń i wyrównanie - oprócz wyrównania dodatku za pranie odzieży za trzy lata wstecz - na pozostałe żądania Wnioskodawczyni otrzymała odmowę. W lutym 2010 roku sprawa została skierowana do Sądu Pracy z wyliczeniami należności, zgodnie z obowiązującym prawem i regulaminem wynagradzania. Równocześnie Wnioskodawczyni zwróciła się do ZUS o interpretację i wydanie opinii co do jej żądań wyrównania zasiłków - ZUS podtrzymał jej stanowisko, przeliczył zasiłkowe podstawy i wydał decyzję o wyrównaniach wynagrodzeń chorobowych i świadczeń. Na każdą rozprawę wszystkie należności za pracę trzy lata wstecz były dokładnie przez Wnioskodawczynię wyliczane z przedstawieniem opisu każdego kroku, zasad i podstaw wyliczenia. Praktycznie po każdej rozprawie w Rejonowym Sądzie Pracy, Spółka dopłacała częściowe wyrównania. Po decyzji ZUS i dokładnych wyliczeniach Wnioskodawczyni, zakład pracy wpłacał na jej konto wyrównania świadczeń, należności za urlop niewykorzystany i pracę, odprowadzając od przychodów składki do ZUS i zaliczki na podatek dochodowy.

Po likwidacji Oddziału Rejonowego Sądu Pracy sprawa została przeniesiona do Wojewódzkiego Sądu Pracy, gdzie w czerwcu 2011 roku zostało zakończone ugodą postępowanie sądowe o wyrównanie świadczeń i wynagrodzeń oraz przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za pozostawanie bez pracy - sygn. akt (…). Postanowienie Sądu i protokół z ugodą dołączono do wniosku.

Ugoda mówi o odstąpieniu powódki od przywrócenia do pracy i odszkodowań, natomiast Sąd na poczet pozostałych wyrównań należności z tytułu pracy, zasądził kwotę 6.000 zł netto. Jako powódka Wnioskodawczyni wyraziła zgodę, ponieważ do wyrównań wynagrodzeń pozostało ok. 10.000 brutto (kwota 6.000 netto to ok. 9.900 zł przychodu brutto - w załączeniu przeliczenie wynagrodzenia).

Do dnia dzisiejszego Wnioskodawczyni nie otrzymała od płatnika informacji PIT-11 o wypłaconej w czerwcu 2011 r. kwoty netto 6.000 zł - Wnioskodawczyni sądziła, że zostanie dostarczona w obowiązującym płatnika terminie. Po sprawdzeniu indywidualnego konta w ZUS za ubiegły rok okazało się, że nie zostały odprowadzone również składki od kwoty 6.000 zł netto ww. wyrównań w czerwcu 2011 r.

Według Wnioskodawczyni, Spółka po raz kolejny zastosowała korzystną dla siebie interpretację przepisów. W rezultacie, w wyniku takiego postępowania płatnika Wnioskodawczyni złożyła zeznanie podatkowe z uwzględnieniem tylko wypłaconej kwoty netto, z której program PIT wylicza należny podatek dochodowy, traktując jako przychód brutto.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy firma - płatnik postąpiła właściwie nie odprowadzając zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych wypłacając Wnioskodawczyni roszczenie i traktując je jako odszkodowanie a nie wyrównanie...
2. Na podstawie jakich przepisów mogła tak zrobić...
   
   

Wnioskodawczyni uważa, że wypłacona kwota stanowi w rzeczywistości przychód z tytułu zaległości ze stosunku pracy łączącego ją wcześniej z byłym pracodawcą, a nie odszkodowanie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 i pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. I bez znaczenia w tym wypadku pozostaje takt, że realizacja należności nastąpiła w wyniku ugody sądowej i została wypłacona w terminie późniejszym. Wypłacone byłemu pracownikowi należności, jako związane ze stosunkiem pracy, należy zakwalifikować do przychodów określonych w przepisie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako przychód ze stosunku pracy.

Według Wnioskodawczyni opodatkować podatkiem dochodowym od osób fizycznych należy wszelkie dochody osiągane przez podatnika, otrzymane lub pozostawione do dyspozycji, z wyjątkiem dochodów, które zostały wymienione w ustawie jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów.

Pracodawca, jako płatnik dokonujący wypłaty jest obowiązany do poboru zaliczki i przekazania jej na rachunek właściwego urzędu skarbowego, zgodnie z zasadami podanymi w art. 32 i 38 tej ustawy.

Zdaniem Wnioskodawczyni, gdyby pracodawca wypłacił jej wynagrodzenie na obowiązujących zasadach wynagradzania - w terminie i wyliczone z należytą starannością, znajomością prawa i zasadami regulaminu wynagradzania w Spółce - od wynagrodzenia tego byłby zobowiązany pobrać zaliczkę na podatek dochodowy. Podkreślić należy, iż zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym to płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35 (zakłady pracy i inni płatnicy) są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika, imienne informacje według ustalonego wzoru tj. o wysokości dochodu oraz potrąconych przez płatnika w roku podatkowym składkach na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1, składce na ubezpieczenia zdrowotne odliczonej w roku podatkowym przez płatnika, a także należnego i pobranego podatku. Zatem pracownik otrzymujący przychód, chociaż uzyskany w terminie późniejszym z ugody sądowej, nie może być zgodnie z przepisami traktowany inaczej, w sposób dyskryminujący w stosunku do innych pracowników, otrzymujących takie przychody w sposób i na zasadach określonych w Kodeksie Pracy. Jeżeli nie zostały odprowadzone składki do ZUS, został automatycznie pomniejszony kapitał początkowy.

Wnioskodawczyni jest przekonana, że pracodawca wypłacając po ustaniu zatrudnienia należności ze stosunku pracy, jak i z tytułu wyrównania wynagrodzenia również na podstawie zawartej ugody sądowej, jest obowiązany obliczyć i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy i inne składki od przychodów z wynagrodzenia. Wnioskodawczyni wie, że podatnik nie jest zwolniony z obowiązku złożenia zeznania podatkowego, ponieważ zgodnie z art. 45 ust. 1 obowiązany jest składać w urzędzie skarbowym zeznanie roczne według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego dochodu (straty) w roku podatkowym w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z uwzględnieniem należnych mu odliczeń i ulg. Zatem brak informacji sporządzonej przez płatnika powoduje, że podatnik sporządza zeznanie podatkowe na podstawie niepełnych danych o przychodzie, kosztach uzyskania przychodu, odprowadzonych składkach ze stosunku pracy oraz innych elementów zeznania podatkowego; jak również nie może, bez poczucia dyskryminacji w stosunku do innych pracowników - podatników, skorzystać w pełni z uprawnień co do innych elementów zeznania podatkowego (odliczeń, ulg itp).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy wolne od podatku są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn nie dotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Należy jednak zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 objęte są tylko odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy wolnymi od podatku są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

W myśl art. 39 ust. 1 cyt. ustawy w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11), z zastrzeżeniem ust. 5 (…).

Z wniosku wynika, iż w listopadzie 2009 r., podczas przebywania na zasiłku rehabilitacyjnym, zakład pracy (Spółka) rozwiązał z Wnioskodawczynią umowę o pracę. Wcześniej Wnioskodawczyni zauważyła nieuwzględnianie przez kadrową niektórych składników wynagrodzenia i niezgodne z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityku Społecznej wyliczanie wynagrodzenia za urlopy i opiekę nad dzieckiem zdrowym. Podczas zasiłku chorobowego Wnioskodawczyni zorientowała się, że Spółka nie wlicza do podstawy świadczeń wszystkich składników wynagrodzeń, nie wypłaca jej również przewidzianego regulaminem wynagradzania dodatku za pranie odzieży i niewłaściwie wylicza dodatek za warunki szkodliwe. W lutym 2010 r. sprawa została skierowana do Sądu Pracy. W czerwcu 2011 r. postępowanie sądowe o wyrównanie świadczeń i wynagrodzeń oraz o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za pozostawienie bez pracy zakończono zawartą ugodą sądową. Ugoda mówi o odstąpieniu powódki od przywrócenia do pracy i odszkodowań, natomiast Sąd na poczet pozostałych wyrównań należności z tytułu pracy, zasądził kwotę 6 tys. zł netto.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz przywołane powyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że wypłata Wnioskodawczyni (byłemu pracownikowi) wyrównań świadczeń ze stosunku pracy w oparciu o zawartą pomiędzy stronami ugodę, nie ma charakteru odszkodowawczego. Wyrównania są związane z wystąpieniem u Wnioskodawczyni szkody, lecz stanowią należne jej od pracodawcy świadczenia.

Zatem wypłacona Wnioskodawczyni kwota stanowiła w rzeczywistości wypłatę zaległych należności z tytułu łączącego ją z byłym pracodawcą stosunku pracy, a nie odszkodowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 lub 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W tym wypadku bez znaczenia pozostaje fakt, iż realizacja tych należności nastąpiła na podstawie ugody.

Wynikającą z ugody kwotę świadczenia należy zakwalifikować do przychodu ze stosunku pracy, bowiem wypłata tegoż świadczenia miała swe źródło w uprzednio łączącym Wnioskodawczynię z pracodawcą stosunkiem pracy. Tym samym wypłacone świadczenie stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W przedstawionej we wniosku sytuacji obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconej w wyniku ugody kwoty – w świetle ww. przepisów - spoczywał bezpośrednio na byłym zakładzie pracy jako płatniku. Fakt, że zakład pracy nie pobrał zaliczki na podatek od wypłaconego świadczenia i nie wystawił „Informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy” (PIT- 11) nie oznacza, że kwota nie podlega opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Zatem, Wnioskodawczyni winna wykazać wypłaconą jej w wyniku ugody kwotę w zeznaniu podatkowym za 2011 rok i opodatkować łącznie z innymi uzyskanymi w tym roku dochodami według obowiązującej skali podatkowej.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Do wniosku Wnioskodawczyni dołączyła plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i jej stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.