W dniu 16 listopada 2006r. Spółka złożyła wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskująca wypłaca niektórym pracownikom ryczałty za używanie samochodów prywatnych do jazd lokalnych w celach służbowych. Pracownicy otrzymujący wyżej wymienione ryczałty mają miejsce świadczenia pracy w różnych obszarach Polski.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego zrodziła się wątpliwość, czy w związku z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ryczałt wypłacany miesięcznie, w wysokości odpowiadającej stawce za kilometr razy miesięczny limit kilometrów, ustalony dla wielkości miejscowości właściwej dla miejsca świadczenia pracy przez pracownika, wyższy niż byłby ustalony uwzględniając limit właściwy dla siedziby pracodawcy, jest kosztem uzyskania przychodów?

W opinii Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym zastosowanie znajdą przepisy art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz paragrafu 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25.03.2002r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania dla celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. W związku z tym, że przepisy rozporządzenia mówią o mieście lub gminie, w których pracownik jest zatrudniony, a jednocześnie paragraf ten dotyczy wyłącznie jazd lokalnych – w opinii Wnioskodawcy – miejsce zatrudnienia oznacza w tym przypadku miejsce świadczenia pracy danego pracownika. Stąd, miesięczny limit kilometrów powinien być ustalony dla każdego pracownika oddzielnie z uwzględnieniem miejsca świadczenia pracy, a nie w siedzibie pracodawcy. Dlatego, w przekonaniu Wnioskującej, ryczałt wyliczony i wypłacony na podstawie iloczynu stawki za kilometr (wynikającej z odrębnych przepisów) i limitu kilometrów, ustalonego dla miejsca świadczenia pracy danego pracownika, może być w całości kosztem uzyskania przychodów.

Ustosunkowując się do przedstawionych powyżej kwestii, stwierdza się co następuje:

W stanie prawnym obowiązującym w roku 2006, stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (...).

Jednocześnie, na mocy art. 1 pkt 9 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 217, poz. 1589), zmianie uległa treść przepisu art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej. Stosownie do art. 11 i art. 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006r., podatnicy których rok podatkowy jest zgodny z rokiem kalendarzowym, od dnia 1 stycznia 2007r. stosują przepis art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej w następującym brzmieniu: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (...).

Uwzględniając powyżej przytoczone regulacje, stwierdzić należy, iż wszystkie ponoszone wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Przy czym kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem firmy, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, a także w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przyniosło (przynosiło) przychody także w przyszłości.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika: w jazdach lokalnych – w wysokości przekraczającej wysokość miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo w wysokości przekraczającej stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

W tym miejscu należy wskazać na treść przepisu art. 29 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (tekst jednolity Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), w którym stanowi się, że umowa o pracę określa strony umowy, rodzaj umowy, datę jej zawarcia oraz warunki pracy i płacy, a w szczególności: miejsce wykonywania pracy. Na tle przedmiotowego przepisu należy odróżnić „miejsce pracy“ od „siedziby zakładu pracy“. Strony zawierające umowę o pracę mają dużą swobodę w określeniu miejsca pracy. Może być ono określone na stałe, bądź jako miejsce zmienne, przy czym zmienność miejsca pracy może wynikać z samego charakteru pełnionej pracy. Ogólnie pod pojęciem miejsca pracy rozumie się stały punkt w znaczeniu geograficznym bądź pewien oznaczony obszar, strefę określoną granicami jednostki administracyjnej podziału kraju lub w inny dostatecznie wyraźny sposób, w którym ma nastąpić dopełnienie świadczenia pracy. Przy czym miejsce pracy może się pokrywać z siedzibą pracodawcy, ale nie musi.

W myśl § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania dla celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebedących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271 ze zm.), miesięczny limit kilometrów za jazdy lokalne, z uwzględnieniem ust. 2–4, ustala pracodawca. Z kolei § 3 ust. 2 ww. rozporządzenia wskazuje, iż limit, o którym mowa ust. 1, ustalony w zależności od liczby mieszkańców w danej gminie lub mieście, w których pracownik jest zatrudniony, nie może przekroczyć:

1. 300 km – w gminie lub mieście do 100 tys. mieszkańców,

2. 500 km – w gminie lub mieście ponad 100 tys. do 500 tys. mieszkańców,

3. 700 km – ponad 500 km tys. mieszkańców.

W opinii organu podatkowego, przepis § 3 ust. 2 rozporządzenia, odwołując się – przy ustalaniu limitu kilometrów za jazdy lokalne - do liczby mieszkańców w gminie lub mieście, w których pracownik jest zatrudniony, wyraźnie nawiązuje do miejsca wykonywania pracy pracownika, o którym mowa w art. 29 § 1 ustawy Kodeks pracy.

Jeżeli zatem, miejscem wykonywania pracy jest siedziba pracodawcy, wówczas limit kilometrów za jazdy lokalne należy ustalić z uwzględnieniem liczby mieszkańców w gminie lub mieście, w którym znajduje się siedziba pracodawcy.

W sytuacji, gdy miejsce wykonywania pracy pracownika nie pokrywa się z siedzibą pracodawcy, wówczas limit kilometrów za jazdy lokalne należy ustalić z uwzględnieniem liczby mieszkańców w gminie lub mieście, w którym znajduje się miejsce wykonywania pracy pracownika.

W kontekście powyższego, za prawidłowy należy uznać pogląd Wnioskodawcy, iż miesięczny limit kilometrów w jazdach lokalnych powinien być ustalony indywidualnie dla każdego pracownika, z uwzględnieniem miejsca wykonywania (świadczenia) przez niego pracy.

Mając na względzie przytoczone przepisy prawa oraz stan faktyczny przedstawiony we wniosku, należy stwierdzić, iż ryczałt wyliczony i wypłacony na podstawie iloczynu stawki za kilometr (wynikającej z odrębnych przepisów) i limitu kilometrów, ustalonego dla miejsca wykonywania (świadczenia) pracy danego pracownika, może być w całości kosztem uzyskania przychodów, jako obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami wydanymi przez właściwego ministra, zatem czyniący zadość dyspozycji z art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. b) ustawy podatkowej.

Jednocześnie, organ podatkowy wskazuje, iż w przedmiotowej interpretacji ustosunkowuje się wyłącznie do argumentacji zawartej w piśmie Wnioskującej. Regulacje art. 14a–d ustawy Ordynacja podatkowa nie przewidują bowiem prowadzenia postępowania dowodowego w sprawach o interpretację przepisów prawa podatkowego.

Przedmiotowa interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskującą i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.