Naczelnik Urzędu Skarbowego w Stalowej Woli działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (j. t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.) oraz art. 29 ust. 1, art. 41 ust. 4 ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) po zapoznaniu się z treścią wniosku z dnia 3.02.2006r. postanawia uznać, że stanowisko przedstawione przez wnioskodawcę jest prawidłowe w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku, o ile Spółka posiada aneks do kontraktu zwiększający jego wartość.

W dniu 6.02.2006 r. wpłynął do tut. organu wniosek R. Sp. z o.o. w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu zastosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W maju 2005 r. Spółka R. podpisała ze szwajcarską firmą kontrakt na wysyłkę towarów. Kontrakt realizowany był w okresie od maja do października 2005 r. i dopuszczał kilkakrotne fakturowanie zaliczek nie uzależnione od wysyłki towaru. W trakcie trwania kontraktu były dwie wysyłki towaru jedna w sierpniu 2005r., druga w październiku 2005r. Wystawiono kilka faktur zaliczkowych oraz 4 faktury po wyeksportowaniu towaru. Spółka miała zagwarantowaną możliwość podwyższenia wartości kontraktu o koszty dodatkowe związane z jego realizacją. W związku z tym w grudniu 2005 r. Spółka wystawiła fakturę dokumentująca poniesione koszty dodatkowe wynikające z realizacji kontraktu. Fakturę wystawiono na podstawie aneksu do umowy opiewającego na wartość ww. faktury. W konsekwencji zwiększono wartość kontraktu natomiast ilość wyeksportowanych elementów pozostała bez zmian.

Spółka zwraca się z zapytaniem czy mając podpisany aneks do kontraktu zwiększający jego wartość, natomiast dokumenty celny wystawione na wartość pierwotną, przysługuje je prawo zastosowania zerowej stawki podatku VAT do całej wartości kontraktu.

Zdaniem Spółki przysługuje jej prawo do zastosowania stawki zero, ponieważ posiada wszystkie dokumenty celne potwierdzające wywóz zamówionych elementów oraz aneks do kontraktu na podstawie którego zwiększono wartość wyeksportowanych elementów.

W stosunku do eksportu towarów ustawodawca nie określił szczególnych zasad ustalania podstawy opodatkowania. Obowiązuje więc w tym zakresie przepis art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) w myśl którego podstawą opodatkowania jest obrót, którym zgodnie z ogólną zasadą jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o podatek należny. Kwota należna obejmuje zaś całość świadczenia należnego od nabywcy. W przepisach ustawy o VAT opartych na zasadach dyrektyw unijnych nie ma zapisu, który wprost określałby, że koszty dodatkowe związane z dostawą towarów włączone są w podstawę opodatkowania tej dostawy. Istnieje jedynie zapis, że kwota należna z tytułu sprzedaży, która stanowi podstawę opodatkowania, obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Polski ustawodawca nie precyzuje, co należy rozumieć pod pojęciem "całość świadczenia należnego od nabywcy". Znacznie dokładniej problem ten został uregulowany w VI Dyrektywie w art. 11(A) zgodnie z którym podstawa opodatkowania obejmuje:

- podatki, opłaty i podobne należności z wyłączeniem podatku od wartości dodanej,

- dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia którymi dostawca obciąża nabywcę lub klienta. Państwa członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy.

Jak wynika z powyższego dodatkowe koszty, bezpośrednio związane z zasadniczą dostawą towarów lub świadczeniem usług, ponoszone przez podatnika , powiększają wartość dokonywanej czynności i tym samym podstawę opodatkowania. Podstawa opodatkowania obejmuje zatem również ciążące na dostawcy koszty prowizji, opakowania, transportu oraz ubezpieczenia, jeżeli są bezpośrednio związane z daną dostawą lub usługą i zwracane są przez nabywcę dostawcy w zakresie uiszczanej należności. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartość tego typu kosztów, których ciężar przerzucony jest na nabywcę, nie wykazuję się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego. Tak więc zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania.

W świetle powyższego koszty dodatkowe związane z realizacją kontraktu przez Spółkę R. stanowią element świadczenia zasadniczego i podlegają opodatkowaniu wg stawki podatkowej właściwej dla świadczenia zasadniczego określonej w art. 41 ust. 4 ustawy o podatku VAT tj. 0% VAT, o ile Spółka posiada aneks do kontraktu zwiększający jego wartość.

Przy takim założeniu, zaprezentowane przez Spółkę stanowisko jest prawidłowe.