Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-214/13-2/JL
z 23 maja 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 08.03.2013 r. (data wpływu 12.03.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12.03.2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka C (dalej „Spółka”) prowadzi działalność leasingową. W ramach prowadzonej działalności Spółka, działając jako finansujący, zawiera umowy leasingu oraz najmu z Korzystającymi. Przedmiotami umów są środki trwałe z wyłączeniem nieruchomości. Wśród zawieranych umów znajdują się zarówno umowy, które spełniają warunki określone w art. 17 b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dla tzw. podatkowego leasingu finansowego oraz umowy, które spełniają warunki określone w art. 17b ust. 1 w/w ustawy dla tzw. podatkowego leasingu operacyjnego oraz umowy najmu. Umowy są zawierane na czas określony. Zdarza się, że Spółka składa Korzystającym propozycję rozwiązania umowy leasingu oraz zawarcia kolejnej umowy leasingu na urządzenie o wyższym stopniu zaawansowania technologicznego i o wyższej wartości. W przypadku zgody Korzystającego strony zawierają porozumienie dotyczące rozwiązania umowy leasingu. Zgodnie z porozumieniem Korzystający jest uprawniony do otrzymania rekompensaty z tytułu utraty możliwości nabycia przedmiotu dotychczasowej umowy leasingu po zakończeniu umowy. Kwota rekompensaty jest uzgodniona między stronami jako część wynagrodzenia otrzymanego przez Spółkę z tytułu zbycia przedmiotu leasingu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka jest uprawniona do odliczenia podatku od towarów i usług z faktury VAT wystawionej przez Korzystającego z tytułu rekompensaty za utratę możliwości nabycia przedmiotu dotychczasowej umowy leasingu?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej „ustawa o VAT”) opodatkowaniu podatkiem od towarów usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymywania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z powyższej definicji wynika, że usługę w rozumieniu ustawy o VAT stanowi każde świadczenie nie będące dostawą towarów.

„Świadczenie” należy rozumieć jako działanie przynoszące drugiej stronie (beneficjentowi) korzyści. Aby transakcję można było uznać za świadczenie usług, wymagane jest istnienie zidentyfikowanego odbiorcy świadczenia (konsumenta), rozumianego jako podmiot, który uzyskuje określoną korzyść z tytułu wykonania danego świadczenia. Ponadto stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym.

Zdarza się, że Spółka składa Korzystającym propozycję rozwiązania umowy leasingu i zawarcia kolejnej umowy leasingu na urządzenie o wyższym stopniu zaawansowania technologicznego i o wyższej wartości. Jeśli korzystający jest zainteresowany tą propozycją, strony zawierają pisemne porozumienie dotyczące rozwiązania umowy leasingu. Zgodnie z warunkami porozumienia Korzystający jest uprawniony do rekompensaty z tytułu utraty możliwości nabycia przedmiotu dotychczasowej umowy leasingu w wysokości części wynagrodzenia otrzymanego przez Spółkę z tytułu zbycia przedmiotu leasingu. Rozwiązanie umowy następuje w dniu zawarcia nowej umowy leasingu na urządzenie o wyższej wartości.

Kwota rekompensaty nie jest w takim przypadku odszkodowaniem, ponieważ w zaistniałej sytuacji istnieje beneficjent (Spółka) oraz świadczenie to przynosi korzyści wypłacającemu (Spółce).

Zawarte porozumienie prowadzi do zakończenia dotychczasowej umowy leasingu za obopólną zgodą, nie jest skutkiem nienależytego wywiązania się z warunków umowy którejkolwiek ze stron.

Kwota rekompensaty jest wynagrodzeniem za wyrażenie zgody przez Korzystającego na odstąpienie od dotychczasowej umowy leasingu i utratę możliwości nabycia przedmiotu leasingu po zakończeniu umowy.

Zdaniem Spółki rekompensata podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT jako usługa polegająca na zobowiązaniu do powstrzymania się od dokonania czynności i jako taka uprawnia Spółkę do odliczenia podatku VAT wykazanego na fakturze.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub do podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Przy czym należy zwrócić uwagę w szczególności na przepis art. 8 ust. 1 pkt 2, który przez świadczenie usług nakazuje rozumieć także zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

W związku z powyższym uznać należy, iż pojęcie świadczenia – składającego się na istotę usługi – należy interpretować zgodnie z jego cywilistycznym rozumieniem. Zatem przez świadczenie należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Na świadczenie mogą się jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Kwestia ta ma szczególnie istotne znaczenie przy takich świadczeniach, których istotą jest zaniechanie, powstrzymywanie się od określonych czynności.

Tak więc, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Z opisu sprawy wynika, że w ramach prowadzonej działalności Spółka, działając jako finansujący, zawiera umowy leasingu oraz najmu z Korzystającymi. Przedmiotami umów są środki trwałe z wyłączeniem nieruchomości. Umowy są zawierane na czas określony. Zdarza się, że Spółka składa Korzystającym propozycję rozwiązania umowy leasingu oraz zawarcia kolejnej umowy leasingu na urządzenie o wyższym stopniu zaawansowania technologicznego i o wyższej wartości. W przypadku zgody Korzystającego strony zawierają porozumienie dotyczące rozwiązania umowy leasingu. Zgodnie z porozumieniem Korzystający jest uprawniony do otrzymania rekompensaty z tytułu utraty możliwości nabycia przedmiotu dotychczasowej umowy leasingu po zakończeniu umowy. Kwota rekompensaty jest uzgodniona między stronami jako część wynagrodzenia otrzymanego przez Spółkę z tytułu zbycia przedmiotu leasingu.

Aby ustalić zasady opodatkowania danej czynności, dokonanej w zamian za określone wynagrodzenie, niezbędne jest rozstrzygnięcie czy te czynności skutkują uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez wypłacającego. W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, w ocenie tut. organu mamy do czynienia ze świadczeniem usługi przez Korzystającego, o której mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2, gdyż określone świadczenie pieniężne (rekompensata) jest wypłacane w zamian za zgodę na wcześniejsze rozwiązanie umowy leasingu i zawarcie nowej umowy na urządzenie o wyższej wartości. Należy zwrócić uwagę na fakt, że w przypadku opisanym we wniosku możemy wskazać konkretnego beneficjenta tej usługi – w zamian za wyrażenie zgody na wcześniejsze rozwiązanie umowy i zawarcie nowej umowy na urządzenie o wyższej wartości (korzyść po stronie Spółki), Korzystający otrzymuje określone świadczenie pieniężne od Spółki. Zatem Korzystający wykonuje na rzecz Spółki świadczenie w postaci tolerowania określonej sytuacji – wyrażenia zgody na wcześniejsze rozwiązanie dotychczasowej umowy oraz zawarcie nowej umowy na urządzenie o wyższej wartości, za co Spółka wypłaca określone wynagrodzenie.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, świadczenie pieniężne należne z tytułu wyrażenia zgody na wcześniejsze rozwiązanie dotychczasowej umowy oraz zawarcie nowej umowy na urządzenie o wyższej wartości stanowi płatność wynikającą z łączącego strony porozumienia. Stanowi ono zabezpieczenie interesów Korzystającego poprzez zagwarantowanie wypłaty dodatkowego wynagrodzenia w przypadku utraty możliwości nabycia przedmiotu dotychczasowej umowy leasingu, za którą to możliwość Korzystający ponosił opłaty na rzecz Spółki. Natomiast korzyścią dla Spółki jest możliwość zawarcia kolejnej, korzystniejszej umowy leasingu na urządzenie o wyższym stopniu zaawansowania technologicznego i o wyższej wartości. Zatem dzięki wyrażeniu przez Korzystającego zgody na wcześniejsze rozwiązanie umowy leasingu i zawarciu nowej umowy Spółka osiągać będzie większe niż w przypadku rozwiązanej umowy przychody z tytułu świadczonej usługi leasingu.

Spełniona zatem jest przesłanka istnienia związku pomiędzy wypłatą należności, a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że wypłata tej kwoty podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji uznać należy, iż świadczenie pieniężne płacone z tytułu wyrażenia zgody na wcześniejsze rozwiązanie umowy leasingu i zawarcie nowej stanowi w analizowanym przypadku wynagrodzenie za świadczenie usługi wynikającej z łączącego strony porozumienia. Zgodę na wcześniejsze rozwiązanie umowy leasingu i zawarcie nowej umowy należy traktować jako odpłatne świadczenie usług przez Korzystającego, spełniające przesłanki określone w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy i podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, świadczenie pieniężne otrzymane przez Korzystającego w zamian za tolerowanie określonej sytuacji stanowi wynagrodzenie za usługę i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Kwestie związane z prawem do odliczenia podatku naliczonego regulują przepisy art. 86 ustawy o VAT. Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z ust. 2 pkt 1 lit. a) powołanego artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 cyt. ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia dokonuje czynny podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających temu podatkowi.

W analizowanej sprawie, wyrażenie przez Korzystającego zgody na wcześniejsze rozwiązanie umowy leasingu i zawarcie nowej umowy skutkuje zawarciem przez Spółkę nowej umowy leasingu z Korzystającym. Spełniona jest zatem podstawowa przesłanka warunkująca prawo do odliczenia podatku naliczonego – związek nabytej od Korzystającego usługi z wykonywaniem czynności opodatkowanych przez Spółkę. Ponadto, jak wskazano wyżej – nabyta od Korzystającego usługa podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, zatem w sprawie zastosowania nie znajduje cyt. art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT i Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktury wystawionej przez Korzystającego z tytułu wykonanej usługi.

Stanowisko Spółki należało zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.