INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2012 r. (data wpływu 21 listopada 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 3 lutego 2013 r. (data wpływu 8 lutego 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 3 lutego 2013 r. (data wpływu 8 lutego 2013 r.) o doprecyzowanie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz własnego stanowiska.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Przedsiębiorstwo B. (dalej: Wnioskodawca) zajmuje się produkcją mieszanek mineralno-bitumicznych oraz budową dróg kołowych i szynowych. Wnioskodawca w toku prowadzenia działalności gospodarczej nabywa różne usługi m.in. usługi transportowe, montażowe, remontowe. Niekiedy koszty nabywanych usług, jeśli służą w całości lub części działalności innych podmiotów, są przenoszone na podmioty z nich korzystające w drodze tzw. refakturowania. Wnioskodawca kupuje usługę, a następnie „w stanie nieprzetworzonym” odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi. Zainteresowany ma zawarte umowy z podmiotami na których rzecz refakturowane są usługi. Umowy upoważniają Wnioskodawcę do wystawienia faktur obejmujących należność za tę część usług, które zostały wykonane na rzecz tych podmiotów (refaktur). W umowach określających warunki współpracy pomiędzy Wnioskodawcą i innymi podmiotami, zawarto uzgodnienie stron w zakresie daty wykonania usługi tzn. strony uznają datę wystawienia refaktury za datę wykonania usługi podlegającej refakturowaniu. W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że refakturowane przez niego usługi montażowe i usługi remontowe są usługami budowlano-montażowymi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Kiedy powstaje obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z tytułu refakturowania usług transportowych, usług montażowych oraz usług remontowych...

Zdaniem Wnioskodawcy, refakturowanie należy do czynności, które nie zostały zdefiniowane w ustawie o podatku od towarów i usług, niemniej należy uznać, iż czynność taka jest dopuszczalna na gruncie tej ustawy. Wniosek taki potwierdza m.in. brzmienie art. 30 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej u.p.t.u.), który stanowi, że „w przypadku gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczonych usług, pomniejszona o kwotę podatku”. Również brzmienie Dyrektywy 2006/112/WE potwierdza dopuszczalność refakturowania. Jednakże ani przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, ani przepisy Dyrektywy, nie określają momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usługi refakturowanej.

Zgodnie z art. 28 Dyrektywy 2008/112/WE „W przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi”. Oznacza to, że podmiot „refakturujący” daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przerzucenie kosztów na inną firmę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi. Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera analogicznego przepisu, a regulacja ta jest dostatecznie jasna i precyzyjna, może być bezpośrednio stosowana przez podatników polskich.

Z przepisu tego wynika, iż ustawodawca przyjmuje fikcję prawną, zgodnie z którą nie tylko usługodawca, ale także podmiot dokonujący refakturowania (odsprzedaży usług), świadczy usługi podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji dochodzi do dokonania dwóch odrębnych czynności: najpierw dochodzi do świadczenia usługi między usługodawcą a Wnioskodawcą, a następnie do świadczenia odrębnej usługi między Wnioskodawcą a podmiotami na które Wnioskodawca refakturuje koszty. Należy przy tym podkreślić, że obie czynności są opodatkowane podatkiem od towarów i usług, natomiast czynność refakturowania nie zmienia charakteru świadczonych usług. Obowiązek podatkowy powstaje co do zasady zgodnie z art. 19 ust. 1 u.p.t.u. a zatem z chwilą (...) wykonania usługi z zastrzeżeniem ust. 2-21 , art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Ponieważ charakter usług świadczonych przez Wnioskodawcę jest taki sam jak charakter usług refakturowanych na rzecz Wnioskodawcy, to należy przyjąć, iż obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia usług refakturowanych powstaje zgodnie z przepisami art. 19 u.p.t.u.

Zatem w przypadku świadczenia usług transportu obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy o VAT, czyli z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wykonania usługi transportu. Jeśli więc strony umowy ustaliły, że za datę wykonania usługi przyjmą datę wystawienia refaktury, obowiązek podatkowy powstanie nie później niż 30 dni licząc od dnia wykonania usługi transportu, tj. od dnia wystawienia refaktury.

Ponieważ usługa wykonywana przez usługodawcę oraz usługa wykonywana przez Wnioskodawcę są usługami odrębnymi, nie można uznać, iż Wnioskodawca wykonuje usługę refakturowaną w tym samym momencie, w którym usługodawca wykonuje daną usługę na rzecz Wnioskodawcy. W konsekwencji nie jest uprawniony wniosek, iż obowiązek podatkowy z tytułu refakturowania.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z tytułu refakturowania usług montażowych oraz usług remontowych (są usługami budowlano-montażowymi) powstaje w myśl art. 19 ust. 13 pkt l i 2 ustawy o VAT, z chwilą: otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30 dnia, licząc od dnia wykonania usług budowlano-montażowych.

Jeśli więc strony umowy ustaliły, że za datę wykonania usługi przyjmą datę wystawienia refaktury, obowiązek podatkowy powstanie nie później niż 30 dnia licząc od dnia wykonania usług budowlano-montażowych, tj. od dnia wystawienia refaktury.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca zajmuje się produkcją mieszanek mineralno -bitumicznych oraz budową dróg kołowych i szynowych. W toku prowadzenia działalności gospodarczej nabywa różne usługi m.in. usługi transportowe, montażowe, remontowe. Niekiedy koszty nabywanych usług, jeśli służą w całości lub części działalności innych podmiotów, są przenoszone na podmioty z nich korzystające w drodze tzw. refakturowania. Wnioskodawca kupuje usługę, a następnie „w stanie nieprzetworzonym” odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi. Zainteresowany ma zawarte umowy z podmiotami na których rzecz refakturowane są usługi. Umowy upoważniają Wnioskodawcę do wystawienia faktur obejmujących należność za tę część usług, które zostały wykonane na rzecz tych podmiotów (refaktur). W umowach określających warunki współpracy pomiędzy Wnioskodawcą i innymi podmiotami, zawarto uzgodnienie stron w zakresie daty wykonania usługi tzn. strony uznają datę wystawienia refaktury za datę wykonania usługi podlegającej refakturowaniu. Zainteresowany wskazał, że refakturowane przez niego usługi montażowe i usługi remontowe są usługami budowlano-montażowymi.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy na treść art. 30 ust. 3 ustawy, zgodnie z którym w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Zapis ten jest zgodny z art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE seria L Nr 347, str. 1 ze zm.), w myśl którego w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot obciążający daną usługą, zakupioną we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przerzucenie kosztów na inny podmiot, nie może być zatem potraktowane w żaden inny sposób niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Celem obciążenia kosztami podmiotu, który faktycznie korzystał z usługi jest odsprzedaż tej usługi przez podmiot uczestniczący pośrednio w świadczeniu, pomimo że pośrednik danej usługi nie wykonał. Przenoszenie kosztów jest więc świadczeniem pomiędzy podmiotem pośredniczącym pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi.

Przeniesienie kosztów nabycia usługi, o którym mowa wyżej, dotyczy wyłącznie usługi, jaką nabywca nabył w celu odsprzedaży w postaci takiego samego świadczenia.

Potwierdzeniem wyżej przedstawionego stanowiska, a tym samym implementacją prawa unijnego do prawa krajowego jest art. 8 ust. 2a ustawy, obowiązujący od dnia 1 kwietnia 2011 r. i wprowadzony ustawą z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332). Zgodnie z tym przepisem, w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

W związku z powyższym, jeśli z zawartej umowy cywilnoprawnej (pisemnej lub ustnej) wynika, że Wnioskodawca został umocowany do nabywania usług we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, tj. na rzecz kontrahenta, który faktycznie korzysta z tych usług, dokonywana przez Wnioskodawcę odsprzedaż usług obcych stanowi bezspornie przedmiot opodatkowania podatkiem od towarów i usług, zaś czynności te opodatkowane są w sposób właściwy dla ich rodzaju. Zatem Wnioskodawca świadczenie ww. usług na rzecz innego podmiotu gospodarczego winien udokumentować fakturą VAT zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Konsekwentnie Wnioskodawca jest uznawany za dokonującego sprzedaży, również w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego.

Podstawowa zasada dotycząca powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług została sformułowana w art. 19 ust. 1 ustawy, w myśl którego obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi – art. 19 ust. 4 ustawy.

Od tych ogólnych zasad, ustawodawca określił szereg wyjątków ustalających w sposób odmienny moment powstania obowiązku podatkowego (uzależniony np.: od formy wydania towaru, rodzaju transakcji, otrzymania zapłaty itp.).

Na podstawie art. 19 ust. 13 pkt 2 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wykonania usług:

1. transportu osób i ładunków kolejami, taborem samochodowym, statkami pełnomorskimi, środkami transportu żeglugi śródlądowej i przybrzeżnej, promami, samolotami i śmigłowcami,
2. spedycyjnych i przeładunkowych,
3. w portach morskich i handlowych,
4. budowlanych lub budowlano-montażowych.
   
   

Na mocy art., 19 ust. 14 ustawy, przepis ust. 13 pkt 2 lit. d stosuje się również do usług przyjmowanych częściowo, których odbiór jest dokonywany na podstawie protokołów zdawczo -odbiorczych.

Należy podkreślić, iż dyspozycja art. 19 ust. 13 ustawy, jest przepisem szczególnym, zarówno do przepisu art. 19 ust. 1, jak i ust. 4 ustawy, i ma pierwszeństwo przy określeniu momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT dla dostaw towarów i świadczenia usług w tych przepisach wskazanych. Ustawodawca nie przewidział bowiem możliwości wyboru przez podatnika sposobu ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla tych świadczeń.

Z powyższych regulacji wynika, iż ustawa o podatku od towarów i usług przewiduje szczególny tryb powstania obowiązku podatkowego, m.in. dla usług transportu osób i ładunków kolejami, taborem samochodowym, statkami pełnomorskimi, środkami transportu żeglugi śródlądowej i przybrzeżnej, promami, samolotami i śmigłowcami oraz dla usług budowlanych i budowlano -montażowych.

Oznacza to, że z tytułu wykonania usługi transportowej oraz budowlanej dla powstania obowiązku podatkowego znaczenie ma termin zapłaty, ale tylko wówczas, gdy kontrahent dokona płatności za wykonaną na jego rzecz usługę przed upływem 30 dni od dnia jej wykonania, gdyż 30. dnia obowiązek podatkowy powstaje niezależnie od tego, czy dokonano zapłaty.

Poza terminem zapłaty istotne jest także zidentyfikowanie momentu, w którym usługi zostały wykonane.

W tym miejscu niezbędnym jest odniesienie się do określenia jaką datę należy przyjąć za datę wykonania usługi, która jest odsprzedawana.

W odniesieniu do powyższej kwestii należy stwierdzić, iż o tym czy dana usługa została faktycznie wykonana i kiedy nastąpiło jej wykonanie w całości lub częściowo decyduje zawarta umowa cywilnoprawna. Umowa cywilnoprawna określa wzajemne prawa i obowiązki stron. O tym czy dana usługa została wykonana decyduje również jej charakter.

Charakter usługi i datę jej wykonania definiują strony umowy cywilnoprawnej, z wyjątkiem gdy moment ten określa powszechnie obowiązujący przepis prawa, regulujący zasady danego rodzaju usług. W konsekwencji w zależności od charakteru danej usługi, w oparciu o datę wykonania usługi wynikającą z zawartej pomiędzy stronami umowy cywilnoprawnej należy określić obowiązek podatkowy z tytułu odsprzedaży usług na podmioty faktycznie korzystające z tych usług.

W świetle powyższego, za datę wykonania usługi transportowej, odsprzedawanej innemu podmiotowi, nie można uznać daty wystawienia przez Wnioskodawcę tzw. „refaktury” z tego tytułu. Za moment wykonania usługi należy uznać chwilę, w której następuje realizacja końcowego efektu danej usługi. Biorąc pod uwagę, że istotą usługi transportowej jest przewiezienie osób lub ładunku w określone miejsce (dostarczenie w dane miejsce) należy przyjąć, że usługa ta zostaje wykonana z momentem dostarczenia osób/towaru na miejsce przeznaczenia. Natomiast w żaden sposób nie można wiązać momentu powstania obowiązku podatkowego z datą wystawienia faktury, gdyż nie zezwala na to art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy, wiążący obowiązek podatkowy z terminem zapłaty lub terminem wykonania usługi.

Z kolei, w zakresie momentu wykonania usług budowlanych należy stwierdzić, że ustawodawca w ustawie o podatku od towarów i usług nie zdefiniował pojęcia protokół zdawczo-odbiorczy, ponadto ustawa nie zawiera definicji „wykonania usługi”. Pojęcie „protokoły odbiorów częściowych i końcowych” występuje w art. 3 pkt 13 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.), jako jeden z elementów „dokumentacji budowy”. W praktyce terminem protokołu zdawczo-odbiorczego określa się dokument, który w istocie ma w założeniu wyrażać potwierdzenie i akceptację wykonanych prac, w tym ich zakres. Z protokołu winno zatem wynikać kto, kiedy i jakie prace wykonał oraz wskazanie, że określonego dnia zostały one przyjęte przez drugą stronę. W ocenie tut. Organu bez znaczenia jest w istocie jak zostanie nazwany tego rodzaju dokument. Istotne, jak powyżej wskazano, jest bowiem to, aby dokument ten spełniał swoją funkcję – w sposób jednoznaczny określał prace, jakie zostały przyjęte (odebrane). Z kolei, za datę wykonania części usługi, w przypadku usług budowlanych, powszechnie przyjmuje się dzień odbioru technicznego robót, potwierdzony protokołem zdawczo-odbiorczym lub innym dokumentem stwierdzającym przyjęcie wykonanej usługi. Z przepisów prawa budowlanego wynika zatem, iż wykonanie części usługi rozumie się jako odbiór techniczny robót, na okoliczność którego sporządza się stosowny protokół odbioru – częściowy bądź końcowy.

W tym miejscu zauważyć należy również, że zgodnie z art. 643 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeksu cywilnego (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) zamawiający obowiązany jest odebrać dzieło, które przyjmujący zamówienie wydaje mu zgodnie ze swym zobowiązaniem. Natomiast, w myśl art. 647 k.c., przez umowę o roboty budowlane wykonawca zobowiązuje się do oddania przewidzianego w umowie obiektu, wykonanego zgodnie z projektem i z zasadami wiedzy technicznej, a inwestor zobowiązuje się do dokonania wymaganych przez właściwe przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, w szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu, oraz do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia. Z przywołanych przepisów wynika zatem wprost, że zamawiający (art. 643 k.c.) lub inwestor (art. 647 k.c.) mają obowiązek odbioru robót budowlanych wykonawców, podwykonawców lub też generalnego wykonawcy. Odbiór robót jest więc elementem przełomowym w stosunkach o roboty budowlane, z jednej strony potwierdza wykonanie zobowiązania i otwiera wykonawcy prawo do żądania wynagrodzenia, bądź wskazuje na jego niewykonanie lub nienależyte wykonanie w całości lub w części wobec istnienia wad i rodzi odpowiedzialność za wady ujawnione przy odbiorze, a z drugiej strony wyznacza początek biegu terminów rękojmi za wady. Odbiór techniczny robót potwierdzony stosownym protokołem powszechnie jest utożsamiany z wykonaniem usługi – dzień podpisania protokołu to dzień wykonania usługi.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, iż dzień, od którego liczony będzie 30-dniowy termin, o którym mowa w art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. d i art. 19 ust. 14 ustawy o podatku od towarów i usług, to dzień dokonania przez inwestora odbioru określonych prac. Obowiązek podatkowy w stosunku do usług w zakresie robót budowlanych powstanie zatem nie później niż 30. dnia, licząc od dnia jej wykonania, tj. dokonania odbioru technicznego robót, chyba że Wnioskodawca wcześniej otrzyma całość lub część zapłaty.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z tytułu refakturowania usług transportowych powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wykonania usług, zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy.

Ponadto, w przypadku refakturowania usług montażowych oraz usług remontowych będących usługami budowlano-montażowymi, obowiązek podatkowy powstaje również z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia wykonania usług, z tym że na podstawie art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. d ustawy.

Należy jednak podkreślić, że w przypadku, gdy kontrahent nie dokona płatności za wykonaną na jego rzecz usługę przed upływem 30 dni od dnia jej wykonania, dzień, od którego liczony będzie 30-dniowy termin, o którym mowa w art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. a i lit. d ustawy o podatku od towarów i usług, to dzień wykonania przedmiotowych usług transportowych i budowlanych określony w myśl zasad wskazanych powyżej.

W rezultacie, w kontekście stwierdzenia Wnioskodawcy, że „obowiązek podatkowy powstanie nie później niż 30 dnia od wykonania usługi transportu oraz usług budowlano-montażowych, tj. od dnia wystawienia refaktury” stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Dodatkowo, tut. Organ informuje, że w zakresie wniosku Zainteresowanego dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.