Działając na podstawie:

• art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.),
• art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.),

w związku ze złożonym w dniu 28.04.2006 r. wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku na zakup części składowej (kontenera) samochodu ciężarowego wprowadzonego do ewidencji środków trwałych, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Łańcucie postanawia uznać, iż stanowisko przedstawione w przedmiotowej sprawie w świetle przepisów prawa podatkowego jest prawidłowe.

Dnia 28.04.2006 r. pan Cezary C., działając na podstawie art. 14a § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, wniósł pismo z zapytaniem co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego dotyczące kwestii zakwalifikowania w koszty uzyskania przychodów wydatku na zakup kontenera, jako części składowej, wprowadzonego uprzednio do ewidencji środków trwałych samochodu ciężarowego. Z przedstawionego w piśmie stanu faktycznego wynika, że podatnik prowadzi działalność między innymi w zakresie przewozu towarów. W roku 2002 nabył samochód ciężarowy wraz z kontenerem, który został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i amortyzowany. Obecnie kontener uległ zużyciu i nie nadaje się do eksploatacji. Podatnik ma zamiar zakupić używany kontener za kwotę 18.000,00 zł i zamontować go w miejsce zużytego. W świetle powyższego pan Cezary C. postawił pytanie czy zakup kontenera można potraktować jako koszt naprawy bieżącej, czy też jego wartość podlegałaby amortyzacji. W przedstawionym przez siebie własnym stanowisku podatnik uznał, że zakup kontenera należy zaewidencjonować jednorazowo jako koszt uzyskania przychodu.

Na podstawie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku Naczelnik Urzędu Skarbowego w Łańcucie stwierdza, że:

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien zatem, w myśl powołanego wyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

1. pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu,
2. nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c wyżej cytowanej ustawy nie uważa się z koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (...).

Jak stanowi art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500,00 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500,00 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. Z powyższego przepisu wynika, że wydatkami na ulepszenie środka trwałego są także wydatki związane z nabyciem części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500,00 zł. Zatem, jeżeli ulepszenie środków trwałych jest wynikiem wymiany części składowych lub peryferyjnych, wydatki na nabycie tych części zwiększają wartość początkową środków trwałych tylko wówczas, gdy ich jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500,00 zł.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia "część składowa". W tym zakresie należałoby zatem posłużyć się przepisami kodeksu cywilnego. Częścią składową rzeczy - według art. 47 § 2 ustawy z dnia 23.04.1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późniejszymi zmianami) - jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu. Zdaniem tutejszego organu podatkowego zakupiony kontener stanowi część składową samochodu ciężarowego. Jednakże cytowany przepis art. 22g ust. 17 jednoznacznie wskazuje, że wydatki na nabycie m.in. części składowych zwiększają wartość początkową środka trwałego tylko wówczas, gdy powodują ulepszenie tego środka oraz ich cena nabycia przekracza 3.500,00 zł.

W ocenie Naczelnika tutejszego Urzędu, dokonanej na podstawie przedstawionych faktów, zakupiony kontener (używany) stanowi część składową pojazdu, a jego montaż spowoduje jedynie przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego pojazdu. Czynność ta nie zmienia charakteru i funkcji pojazdu i należy ją utożsamiać z definicją remontu. W razie poniesienia wydatków związanych z konkretnym środkiem, gdy nie zwiększa się jego wartość użytkowa, wydatki te są traktowane jako wydatki na remont i w całości stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie poniesienia. Dotyczy to również - bez względu na cenę nabycia - wydatków na nabycie części składowych lub peryferyjnych o tych samych właściwościach użytkowych (technicznych). Takie stanowisko przedstawia NSA, który w swoim orzecznictwie przyjmuje, że istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, niezmieniające jego charakteru i funkcji.