P O S T A N O W I E N I E

Działając na podstawie art. 14e oraz art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), udzielając interpretacji w zakresie postanowień umowy z dnia 24 maja 1977r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz.U. z 1979r. Nr 27, poz.157),

Minister Finansów uznaje za prawidłowe stanowisko przedstawione we wniosku dotyczące opodatkowania dochodów uzyskiwanych na terytorium Królestwa Norwegii i dochodów z działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Polski.

U Z A S A D N I E N I E

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Pan X mieszka razem z małżonką i dziećmi na terytorium Norwegii i wykonuje pracę najemną u norweskiego pracodawcy. Podatnik deklaruje, iż w Norwegii będzie przebywał przez okres 5 lat, a następnie będzie czynił starania o przedłużenie swojego pobytu. W Polsce Podatnik posiada gospodarstwo rolne, maszyny rolnicze, dom, samochód, a także jest wspólnikiem spółki cywilnej, sprzedającej towary na terytorium Szwecji i Norwegii. Zdaniem Podatnika, z uwagi na fakt, iż ciągle przebywa i pracuje na terytorium Norwegii, w tym państwie powinien dokonywać rozliczenia ze wszystkich uzyskiwanych przez niego dochodów, w tym także z dochodów osiągniętych z działalności gospodarczej prowadzonej w Polsce.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, zważono, co następuje.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000, Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), osoby fizyczne podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 2a ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 umowy między Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza - z uwzględnieniem ustępów 2 i 3 niniejszego artykułu - osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę albo inne kryteria o podobnym charakterze. Natomiast art. 4 ust. 2 stanowi że, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wtedy jej sytuacja jest określana zgodnie z następującymi zasadami:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze, albo jeżeli nie ma ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli sytuacji tej osoby nie można określić zgodnie z postanowieniami litery c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Rozstrzygające znaczenie ma zatem ustalenie miejsca zamieszkania Podatnika. Jak stanowi art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16,

poz. 93, z poźn. zm.), miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że Podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

W przypadku natomiast kolizji ustawodawstw wewnętrznych państw będących stronami umowy, jeśli zgodnie z postanowieniami art. 4 ust. 1 umowy Podatnik posiada miejsce zamieszkania w obydwu państwach, państwo rezydencji Podatnika należy ustalić w oparciu o reguły zawarte w art. 4 ust. 2 umowy.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, Minister Finansów stwierdza, iż od dnia wyjazdu z Polski Pan X posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Norwegii. W świetle przedstawionych faktów należy uznać, iż Podatnik spełnia przesłanki pozwalające uznać go za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno w Polsce jak i w Norwegii. W Norwegii Pan X mieszka oraz pracuje a po 5-letnim pobycie w tym kraju zamierza przedłużyć pobyt na dalsze lata, przy czym jednocześnie w Polsce Podatnik jest współwłaścicielem spółki cywilnej prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie usług i handlu. Powyższe okoliczności sprawy wskazują, iż państwo rezydencji Pana X należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 ust. 2 umowy. Zgodnie z art. 4 ust. 2 pkt a) umowy, uznając, iż Pan X ma stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, zatem z uwagi na fakt, że ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych) Podatnik ma w Norwegii (tutaj wykonuje pracę najemną u norweskiego pracodawcy, a także mieszka z małżonką i dziećmi), należy przyjąć, iż Podatnik posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Norwegii.

W związku z powyższym, od dnia wyjazdu wraz z rodziną z Polski, Podatnik w kraju podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Podatnik podlega w Polsce opodatkowaniu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym od dochodów uzyskiwanych z działalności gospodarczej.

Stosownie do postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (art. 7 ust. 1 umowy), dochody z działalności gospodarczej prowadzonej przez osoby mające miejsce zamieszkania w jednym Państwie na obszarze drugiego Państwa podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie tylko wtedy, gdy działalność ta jest wykonywana przy pomocy utrzymywanego w drugim Państwie "zakładu". Zgodnie z art. 5 ust. 1 umowy, określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, w której całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa.

Z nadesłanego wniosku wynika, iż działalność gospodarcza prowadzona przez Podatnika na terytorium Polski wykonywana jest przy pomocy utrzymywanego zakładu. W tym przypadku oznacza to, iż Podatnik jest obowiązany opłacać w Polsce podatek dochodowy od dochodów uzyskanych z tej działalności. W celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, zastosowanie będzie miał art. 24 ust. 3 umowy.

Minister Finansów informuje, że interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia wydania interpretacji.

Odpowiedź nie jest wiążąca dla Podatnika, jest natomiast wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie, na podstawie art. 14e § 2, art. 14a § 4 oraz art. 236 § 1 i § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Stronie przysługuje zażalenie do Ministra Finansów w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.