P O S T A N O W I E N I E
Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa (j. t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Głogowie stwierdza, że stanowisko podatnika przedstawione we wniosku z dnia 12.04.2006 roku, który wpłynął w dniu 13.04.2006 r., o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, wydatków na wymianę okien w lokalu wykorzystywanym dla potrzeb działalności gospodarczej- jest prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E
W dniu 13.04.2006 roku do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Głogowie wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.
Z przedmiotowego wniosku wynika, że podatnik prowadzi działalność gospodarczą w lokalu użyczonym od teściów. Zgodnie z warunkami umowy użyczenia w swoim zakresie ponosi koszty drobnych remontów i napraw pomieszczenia sklepowego. Aby przystosować pomieszczenie do potrzeb tej działalności podatnik dokonał remontu oraz wymiany okien za kwotę 2.800,00 zł. Wydatki te sfinansował, że środków otrzymanych z Urzędu Pracy na rozpoczęcie działalności gospodarczej.
W świetle przedstawionego stanu faktycznego, podatnik uważa, że wydatki na wymianę okien można zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.
Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Głogowie stwierdza, że zajęte przez podatnika stanowisko w sprawie jest prawidłowe, co wynika z przytoczonych niżej przepisów prawa podatkowego.
Kwestię zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów regulują przepisy art. 22 i 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j. t. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.). W myśl art. 22 ust. 1 tej ustawy kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Przepis ten nie zawiera więc wykazu wydatków, które przesądzają o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Art. 23 natomiast zawiera katalog wydatków, które pomimo ich poniesienia w celu uzyskania przychodów z danego źródła przychodów, nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Tak więc o możliwości zakwalifikowania danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów decyduje spełnienie łącznie dwóch przesłanek: poniesienie wydatku w celu uzyskania przychodów oraz niezakwalifikowanie wydatku do grupy wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, określonych w art. 23.

W przypadkach wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej obcych składników majątku w oparciu o stosowną umowę (np. umowa najmu, użyczenia) podatnik może ponosić wydatki związane z przystosowaniem obcych środków trwałych do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Wartość tych wydatków może stanowić koszt uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1 jeżeli są to wydatki o charakterze remontowym, albo zostać zaliczona do inwestycji w obcych środkach trwałych i podlegać amortyzacji w myśl art. 22a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) cytowanej ustawy, wydatki na remont mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem, że efektem wykonywanych prac nie jest zwiększenie wartości technicznej, użytkowej a w konsekwencji - wartości początkowej środka trwałego, stanowiącej podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wyjaśnia pojęcia "inwestycje w obcym środku trwałym". Wyjaśnia natomiast pojęcie "inwestycje". Zgodnie z art. 5a pkt 1 tej ustawy za inwestycje uważa się środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 roku o rachunkowości (j. t. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.). Art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości stanowi, iż przez środki trwałe w budowie rozumie się zaliczane do aktywów trwałych, środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Posiłkując się zatem powyższymi pojęciami, należy uznać że inwestycją w obcych środkach trwałych, są działania podatnika odnoszące się do nie stanowiącego jego własności środka trwałego, polegające na jego przebudowie, rozbudowie, adaptacji lub modernizacji.
Do wydatków na ulepszenie środków trwałych zalicza się wydatki na ich:
- przebudowę, czyli zmianę (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,
- rozbudowę, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych,
- rekonstrukcję, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,
- adaptację, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż było jego pierwotne przeznaczenie albo nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych,
- modernizację, tj. unowocześnienie środków trwałych.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wyjaśnia również pojęcia remontu. Należy zatem posłużyć się definicją tego pojęcia zawartą w art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem remont to wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a nie stanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.
Wobec powyższego wydatki poniesione na wykonanie wymiany okien, jako przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy obcego środka trwałego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, należy uznać za wydatki na remont. Wydatki poniesione z tytułu remontu użyczonego składnika majątku nie są inwestycją w obcym środku trwałym, w związku z czym mogą być bezpośrednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.
W powyższej sprawie nie ma znaczenia fakt, że remont został sfinansowany ze środków otrzymanych z Urzędu Pracy na rozpoczęcie działalności gospodarczej.
Nie zachodzi w tym przypadku przesłanka wyłączenia z kosztów, wynikająca z art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z wolnych od opodatkowania dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116 i 122 ustawy. Otrzymane środki są bowiem zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 cytowanej ustawy.
Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu sporządzenia wniosku.
Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.
Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu Ośrodek Zamiejscowy w Legnicy w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia.
Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.
Zażalenie podlega opłacie skarbowej.