INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2012 r. (data wpływu 29 sierpnia 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 listopada 2012 r. (data wpływu 19 listopada 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu nieodpłatnego udostępnienia pracownikom samochodów służbowych #61485; jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), pismem z dnia 5 listopada 2012 r., nr IPTPB3/423-288/12-2/MF IPTPB1/415-526/12-2/MF IPTPP2/443-760/12-2/JN, (doręczonym w dniu 8 listopada 2012 r.), wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie, dnia 19 listopada 2012 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w polskiej placówce pocztowej w dniu 15 listopada 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży płytek ceramicznych. Zatrudnia wielu pracowników na stanowisku przedstawiciela handlowego. Zadaniem tych pracowników jest tworzenie sieci klienckiej na terenie całego kraju, a także w niektórych przypadkach za granicą. Zadania te realizowane są zarówno na odległość (za pośrednictwem maila, telefonicznie), jak i w toku wizyt pracowników Wnioskodawcy w siedzibach potencjalnych klientów.

Jednocześnie obowiązkiem przedstawicieli handlowych Wnioskodawcy jest obsługiwanie pozyskanych klientów poprzez zaopatrywanie ich w materiały reklamowe i promocyjne Wnioskodawcy, oferowanie im nowych, a także przyjmowanie zamówień.

Na potrzeby wykonywania powyższych zadań przedstawiciele handlowi Wnioskodawcy otrzymują do swojej dyspozycji samochód służbowy (stanowiący własność Wnioskodawcy lub przez Niego leasingowany). Jednocześnie, z uwagi na fakt, że większość swoich obowiązków pracowniczych wykonują poza siedzibą pracodawcy, uzyskali od Niego zezwolenie na parkowanie tych samochodów w miejscu swojego zamieszkania.

Powyższe ma na celu ułatwienie pracownikom Wnioskodawcy wykonywanie obowiązków służbowych poprzez zwolnienie ich z konieczności odbierania samochodu służbowego w siedzibie Wnioskodawcy, niejednokrotnie znacznie oddalonego od miejsca zamieszkania, w sytuacji gdy w danym dniu wykonują pracę „w terenie”.

Wnioskodawca udziela zezwolenia na parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika w umowie dotyczącej powierzenia tego pojazdu. Przyjęcie takiego schematu organizacyjnego podyktowane jest dodatkowo tym, że Wnioskodawca nie ma wystarczających warunków do garażowania na co dzień całej swojej floty.

W efekcie niezależnie od tego gdzie pracownicy Wnioskodawcy wykonują pracę danego dnia - czy w siedzibie (zakładzie) pracodawcy, czy też poza nią - każdorazowo pozostawiają powierzony im samochód służbowy w miejscu ich zamieszkania.

Wielokrotnie zdarza się zatem, że przedstawiciele handlowi korzystają z samochodów służbowych w celu dojechania do zakładu pracy. Jednocześnie od pracowników tych nie są pobierane przez Wnioskodawcę jakiekolwiek opłaty za umożliwienie korzystania z samochodu służbowego w powyższym zakresie (na dojazdy z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem).

Przedstawiciele handlowi zatrudnieni są na podstawie stosunku pracy, a na Wnioskodawcy spoczywają obowiązki płatnika w związku z tymi stosunkami pracy.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawcy przysługiwało przy nabyciu przedmiotowych pojazdów prawo do odliczenia naliczonego podatku od towarów i usług, przy czym kwota ta stanowiła 60% kwoty podatku określonego w fakturze lub fakturach (w przypadku pojazdów leasingowanych), nie więcej jednak niż 6.000 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy prawo do korzystania przez opisanych we wniosku pracowników Wnioskodawcy (przedstawicieli handlowych) z samochodów służbowych w zakresie, w jakim wykorzystywane są one do dojazdów z ich miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem, stanowi dla tych pracowników przychód podlegający opodatkowaniu...
2. Czy w takiej sytuacji mamy do czynienia ze świadczeniem na rzecz pracownika nieodpłatnej usługi podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...
3. Czy wydatki na eksploatację samochodu służbowego w zakresie, w jakim jest on wykorzystywany przez pracownika na dojazdy do pracy i z pracy stanowią dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 1 wniosku, w zakresie przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego. Wniosek w zakresie pytania nr 1 w części dotyczącej zaistniałego stanu faktycznego oraz pytań nr 2 i nr 3 zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w orzecznictwie i doktrynie podkreśla się, że nieodpłatne przekazanie pracownikowi na cele prywatne jakichkolwiek składników majątkowych przedsiębiorstwa pracodawcy stanowić będzie dla pracownika przychód podlegający opodatkowaniu. Od okoliczności zdarzenia przyszłego uzależnione będzie ustalenie z jakiego źródła ten przychód pochodzi, tj. ze stosunku pracy czy z nieodpłatnego świadczenia. Dla obliczenia wysokości podstawy opodatkowania w takiej sytuacji znajdzie zastosowanie, co do zasady, art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W jego świetle, wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia. W efekcie, zastosowane innego przelicznika albo przyjęcie ceny symbolicznej w ocenie organów prowadzić będzie do powstania po stronie pracownika przychodu z częściowo nieodpłatnego świadczenia.

W ocenie Wnioskodawcy powyższa zasada nie będzie miała jednak zastosowania w przedstawionym zdarzeniu przyszłym. Umożliwienie bowiem in casu pracownikom wykorzystywania samochodów służbowych na dojazd do pracy i z pracy podyktowane jest specyfiką zadań przedstawiciela handlowego i wynika z przyjętej przez Wnioskodawcę organizacji pracy.

Przyjęcie takiego rozwiązania jest dla Wnioskodawcy korzystne, bowiem pozwala efektywniej wykorzystać czas pracy przedstawicieli handlowych, którzy dzięki wprowadzonemu rozwiązaniu nie muszą pokonywać bezproduktywnie do kilkudziesięciu kilometrów dziennie (odległość od miejsca zamieszkania do miejsca pracy). Prowadzi ono także do redukcji kosztów przechowywania oraz sprawowania pieczy nad pojazdami po stronie Wnioskodawcy, jednocześnie obowiązek sprawowania przez przedstawicieli handlowych Wnioskodawcy pieczy nad samochodem służbowym także poza godzinami pracy wynika z dokumentacji pracowniczej, tj. z porozumień zawieranych z pracownikami w trybie art. 124 k.p., określających zasady powierzenia pracownikom mienia Wnioskodawcy.

Z porozumień tych wynika jednoznacznie, że miejscem garażowania (parkowania) samochodów służbowych jest każdoczesne miejsce zamieszkania pracownika, któremu dany pojazd został przekazany do używania w związku ze świadczoną na rzecz Wnioskodawcy pracą.

Wnioskodawca zaznacza, iż w świetle aktualnych interpretacji podatkowych pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca garażowania (lub parkowania) do siedziby pracodawcy i odwrotnie, nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia, w sytuacji gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę zgodnie z obowiązującą umową lub regulaminem pracy. Jak stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 20 grudnia 2011 r., nr IPPB4/415-814/11-2/JK2, „przejazdy pracowników samochodem służbowym do i z miejsca parkowania (garażowania) do siedziby spółki - o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”.

Wnioskodawca zauważa, iż jeszcze bardziej kategorycznie wypowiedział się w powyższym zakresie Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 6 lipca 2011 r., nr IPTPB2/415-125/11-2/KJ, w której uznał, że „Udostępnienie przez Wnioskodawcę pracownikowi Spółki samochodu służbowego w celu umożliwienia mu właściwej realizacji obowiązków służbowych nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. Reasumując, należy stwierdzić, iż przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania (miejscem zamieszkania), a miejscem pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Spółka nie jest więc obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego”.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 6 maja 2011 r., nr ILPB1/415-153/11-3/AMN oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 8 czerwca 2011 r., nr IPPB4/415-295/11 -3/MP.

W ocenie Wnioskodawcy, skoro umożliwienie pracownikom Wnioskodawcy parkowania w miejscu swojego zamieszkania ma charakter czysto organizacyjny i nie oznacza spełnienia na rzecz pracowników jakiegokolwiek świadczenia, uznać należy, że po ich stronie nie powstaje z tego tytułu jakikolwiek przychód podatkowy. W konsekwencji na Wnioskodawcy nie spoczywają jakiekolwiek obowiązki płatnika w związku z opisaną we wniosku sytuacją.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zatrudnia wielu pracowników na podstawie stosunku pracy na stanowisku przedstawiciela handlowego. Zadaniem tych pracowników jest tworzenie sieci klienckiej na terenie całego kraju, a także w niektórych przypadkach za granicą. Zadania te realizowane są zarówno na odległość (za pośrednictwem maila, telefonicznie), jak i w toku wizyt pracowników Wnioskodawcy w siedzibach potencjalnych klientów.

Jednocześnie obowiązkiem przedstawicieli handlowych Wnioskodawcy jest obsługiwanie pozyskanych klientów poprzez zaopatrywanie ich w materiały reklamowe i promocyjne Wnioskodawcy, oferowanie im nowych, a także przyjmowanie zamówień.

Na potrzeby wykonywania powyższych zadań przedstawiciele handlowi Wnioskodawcy otrzymują do swojej dyspozycji samochód służbowy (stanowiący własność Wnioskodawcy lub przez Niego leasingowany). Jednocześnie, z uwagi na fakt, że większość swoich obowiązków pracowniczych wykonują poza siedzibą pracodawcy, uzyskali od Niego zezwolenie na parkowanie tych samochodów w miejscu swojego zamieszkania. Powyższe ma na celu ułatwienie pracownikom Wnioskodawcy wykonywanie obowiązków służbowych poprzez zwolnienie ich z konieczności odbierania samochodu służbowego w siedzibie Wnioskodawcy, niejednokrotnie znacznie oddalonego od miejsca zamieszkania pracownika, w sytuacji gdy w danym dniu wykonuje pracę „w terenie”.

Wnioskodawca udziela zezwolenia na parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika w umowie dotyczącej powierzenia tego pojazdu. Przyjęcie takiego schematu organizacyjnego podyktowane jest dodatkowo tym, że Wnioskodawca nie ma wystarczających warunków do garażowania na co dzień całej swojej floty.

Jednocześnie od pracowników tych nie są pobierane przez Wnioskodawcę jakiekolwiek opłaty za umożliwienie korzystania z samochodu służbowego w powyższym zakresie (na dojazdy z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem).

W ocenie tutejszego Organu, w przypadku takiego udostępnienia i wykorzystywania składników majątkowych nie sposób uznać, iż pracownicy zatrudnieni przez Wnioskodawcę na stanowisku przedstawiciela handlowego uzyskują przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pracownicy uzyskiwaliby nieodpłatne świadczenia, które podlegałyby opodatkowaniu w sytuacji, gdyby korzystali z tego samochodu dla celów prywatnych, natomiast Spółka ponosiłaby koszty takiego korzystania w całości lub w części.

Zatem, gdy samochód wykorzystywany jest jako narzędzie pracy (służy wyłącznie celom służbowym) – wydatki ponoszone przez Spółkę, związane z jego udostępnieniem i eksploatacją, nie stanowią przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Udostępnienie przez Wnioskodawcę pracownikowi Spółki samochodu służbowego w celu umożliwienia mu właściwej realizacji obowiązków służbowych nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Reasumując, należy stwierdzić, iż przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania (miejscem zamieszkania), a miejscem pracy – o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Spółka nie jest więc obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego.

Ponadto organ podatkowy wskazuje, że jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różnić się od zdarzenia przyszłego, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.