INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko reprezentowanego przez pełnomocnika – doradcę podatkowego przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2012 r. (data wpływu 27 lutego 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 marca 2012 r. (data wpływu 8 marca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodu ze sprzedaży praw i roszczeń oraz udziałów we własności nieruchomości objętych Dekretem – jest:

• prawidłowe – w odniesieniu do opodatkowania udziałów we własności,
• nieprawidłowe – w odniesieniu do opodatkowania praw i roszczeń o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego gruntu.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodu ze sprzedaży praw i roszczeń oraz udziałów we własności nieruchomości objętych Dekretem.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

1. Poprzednicy prawni Wnioskodawcy byli właścicielami nieruchomości, uregulowanej w księdze hipotecznej (dalej: „Nieruchomość”);
2. Nieruchomość została objęta działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze (…) (Dz. U. Nr 50, poz. 279) (dalej: „dekret”) i z dniem 21 listopada 1945 r., tj. z dniem jego wejścia w życie, przeszła, zgodnie z art. 1 dekretu, na własność gminy, a od 1950 r., z chwilą likwidacji gmin – na własność Skarbu Państwa;
3. Z dniem 27 maja 1990 r. Nieruchomość stała się własnością Dzielnicy Gminy;
4. Zgodnie z art. 20 ustawy z dnia 15 marca 2002 r. o ustroju miasta (…) (Dz. U. Nr 41, poz. 361 ze zm.) Nieruchomość stała się własnością Miasta (…);
5. Zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r. dotychczasowi właściciele lub ich następcy prawni będący w posiadaniu gruntu, względnie osoby prawa ich reprezentujące, uprawnieni byli w ciągu sześciu miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę do złożenia wniosku o przyznanie prawa wieczystej dzierżawy (aktualnie prawo użytkowania wieczystego zgodnie z art. 40 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach (Dz. U. 1069 r., Nr 22, poz. 159) z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną;
6. Objęcie przedmiotowego gruntu w posiadanie przez gminę nastąpiło w dniu 19 kwietnia 1948 r.;
7. Dnia 22 marca 1948 r. poprzednicy prawni Wnioskodawcy złożyli wniosek w trybie art. 7 dekretu o przyznanie prawa własności czasowej do gruntu Nieruchomości;
8. Zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 września 2003 r., sygn. (…), ww. wniosek podlega rozpoznaniu jak złożony w terminie;
9. Dnia 20 października 1951 r. Prezydium Rady Narodowej w (…) orzeczeniem administracyjnym odmówiło przyznania prawa własności czasowej i jednocześnie stwierdziło, że wszystkie budynki znajdujące się na gruncie przeszły na własność Skarbu Państwa; zgodnie z treścią art. 8 dekretu własność budynków nabywana była przez Gminę w razie nieprzyznania dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną;
10. W wyniku odwołania od ww. orzeczenia Ministerstwo Gospodarki Komunalnej decyzją z dnia 27 lutego 1952 r. utrzymało zaskarżone orzeczenie w mocy;
11. Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z dnia ….. 1999 r. stwierdził, że opisana w pkt 10. powyżej decyzja w określonej w akcie notarialnym części dotyczącej sprzedanego lokalu w budynku oraz udziału przypadającego właścicielowi tego lokalu w części budynku i jego urządzeniach, które służą do wspólnego użytku ogółu mieszkańców, a także gruntu oddanego w użytkowanie wieczyste nabywcom tego lokalu została wydana z naruszeniem prawa, a w pozostałej części stwierdził jej nieważność;
12. Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia ……. 2000 r. uchyliło orzeczenie opisane w lit. 9 powyżej w takim zakresie, w jakim decyzją opisaną w pkt 11. powyżej stwierdzono nieważność decyzji opisanej w pkt 10. powyżej i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania organowi I instancji;
13. Dnia …. lipca 2010 r. Prezydent m. (…) wydal decyzję (dalej: „Decyzja 1”), po rozpatrzeniu wniosku opisanego w pkt 7. powyżej, w której orzekł o ustanowieniu prawa użytkowania wieczystego na lat 99 (dziewięćdziesiąt dziewięć) części Nieruchomości, stanowiącej obecnie nieruchomość, stanowiącej działkę gruntu, o obszarze 0,0771 ha (siedemset siedemdziesiąt jeden metrów kwadratowych) (dalej: „Nieruchomość 1”), m.in. w udziale wynoszącym 0,4638825 części na rzecz Wnioskodawcy;
14. Z Decyzji I wynika. że Nieruchomość 1 zabudowana jest budynkiem wzniesionym przed wejściem w życie dekretu, a zatem objętym hipotezą art. 5 dekretu (dale: „Budynek 1”);
15. Jeden lokal znajdujący się w Budynku 1 został sprzedany, w związku z czym następcy prawni dawnych właścicieli Nieruchomości, na podstawie art. 5 dekretu i wskutek uchylenia orzeczenia opisanego w pkt 9. powyżej stali się wyłącznymi właścicielami wszystkich samodzielnych lokali nie wyodrębnionych znajdujących się w Budynku 1 wraz ze związanymi z ich własnością udziałami w tych częściach Budynku I i urządzeniach, które nie służą do wyłącznego użytku właścicieli lokali (dalej: „Lokale”);
16. Dnia … lipca 2010 r. Prezydent m. (…) wydał decyzję (dalej: „Decyzja 2”), po rozpatrzeniu wniosku opisanego w pkt 7. powyżej, w której orzekł o ustanowieniu prawa użytkowania wieczystego na lat 99 (dziewięćdziesiąt dziewięć) części Nieruchomości, stanowiącej obecnie niezabudowaną nieruchomość, stanowiącej działkę gruntu o obszarze 0,0189 ha (sto osiemdziesiąt dziewięć metrów kwadratowych) (dalej: „Nieruchomość 2”), m.in. w udziale wynoszącym 389/800 (trzysta osiemdziesiąt dziewięć przez osiemset) części na rzecz Wnioskodawcy;
17. Dnia …. lipca 2010 r. Prezydent m. (…) wydal decyzję nr (dalej: „Decyzja 3”), po rozpatrzeniu wniosku opisanego powyżej, w której orzekł o ustanowieniu prawa użytkowania wieczystego na lat 99 (dziewięćdziesiąt dziewięć) części Nieruchomości, stanowiącej obecnie nieruchomość, stanowiącej działkę gruntu o obszarze 0,0117 ha (sto siedemnaście metrów kwadratowych) (dalej: „Nieruchomość 3”), m.in. w udziale wynoszącym 389/800 (trzysta osiemdziesiąt dziewięć przez osiemset) części na rzecz Wnioskodawcy;
18. Z Decyzji 3 wynika, że Nieruchomość 3 zabudowana jest budynkiem wzniesionym przed wejściem w życie dekretu, a zatem objętym hipotezą art. 5 dekretu („Budynek 2”);
19. Następcy prawni dawnych właścicieli Nieruchomości, na podstawie art. 5 dekretu i wskutek stwierdzenia nieważności orzeczenia opisanego w pkt 10. powyżej są oraz byli wyłącznymi właścicielami Budynku 2 oraz wszystkich niewyodrębnionych Lokali w Budynku 1, bowiem decyzja opisana w pkt 11. ma skutek ex tunc, tak jakby tytuł własności do budynków nie uległ zmianie;
20. W wyniku opisanych powyżej zdarzeń prawnych Wnioskodawcy przysługuje udział w prawach i roszczeniach wynikających z przepisów dekretu do Nieruchomości 1, Nieruchomości 2 i Nieruchomości 3 oraz w prawie własności Budynku 1, Budynku 2 i Lokali;
21. Wysokość udziałów Wnioskodawcy w prawach i roszczeniach do Nieruchomości 1 wynika z Decyzji 1 i wynosi 389/800 części w prawie własności niewyodrębnionych Lokali w Budynku 1, natomiast z uwagi na sprzedaż jednego z lokali znajdujących się w Budynku 1, udział Wnioskodawcy we współwłasności wspólnych części Budynku 1 wynosi 0,4638825 części i w takim samym udziale może on nabyć prawo użytkowania wieczystego Nieruchomości 1, a do Nieruchomości 2 oraz Nieruchomości 3 wynika z Decyzji 2 i 3 i wynosi po 389/800 części;
22. Wnioskodawca nabył opisane powyżej udziały w prawach i roszczeniach oraz prawie własności w drodze dziedziczenia po swoim ojcu, który zmarł dnia 10 lutego 2006 r., a spadek po nim na podstawie testamentu nabył Zainteresowany, co zostało stwierdzone prawomocnym postanowieniem sądu rejonowego z dnia 9 sierpnia 2006 r.
    
    

Wnioskodawca zamierza zawrzeć umowę sprzedaży, na mocy której sprzeda przysługujące Mu prawa i roszczenia do Nieruchomości 1, Nieruchomości 2 oraz Nieruchomości 3 wraz z prawami i roszczeniami dotyczącymi własności Lokali w Budynku 1 i we wspólnych częściach i urządzeniach Budynku 1 oraz we współwłasności Budynku 2 opisane powyżej (niezależnie od ich charakteru prawnego i niezależnie od wielkości jego udziału w tych prawach i roszczeniach), a w szczególności:

1. wszystkie przysługujące Mu prawa i roszczenia o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego gruntu przedmiotowych Nieruchomości 1-3 (dalej jako: „Udziały w Prawach”),
2. cały Jego udział we własności Lokali znajdujących się w Budynku 1 i we wspólnych częściach Budynku 1 i urządzeniach, cały Jego udział we własności Budynku 2 (dalej jako: „Udziały we Własności”).
   
   

Sprzedaż nie obejmie niektórych praw i roszczeń przysługujących Sprzedającemu wobec Miasta lub Skarbu Państwa, w tym m.in. z tytułu nienależnie pobranych czynszów i zwrotu pobranych pożytków.

W piśmie z dnia 6 marca 2012 r., stanowiącym uzupełnienie do przedmiotowego wniosku, Zainteresowany wskazał, iż dnia 22 lutego 2012 r. doszło do podpisania umowy kupna sprzedaży ww. udziałów, co w konsekwencji oznacza, że będące przedmiotem wniosku zdarzenie przyszłe stało się stanem faktycznym.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: „ustawa o PDOF”) należy interpretować w ten sposób, że:

1. planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż opisanych w stanie faktycznym Udziałów w Prawach oraz Udziałów we Własności będzie stanowić „odpłatne zbycie”, o którym mowa w tym przepisie...
2. dochód z tej sprzedaży nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z uwagi na upływ pięciu lat od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie przez Wnioskodawcę Udziałów w Prawach oraz Udziałów we Własności...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PDOF należy interpretować w ten sposób, że:

1. planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż opisanych w stanie faktycznym Udziałów w Prawach oraz Udziałów we Własności będzie stanowić „odpłatne zbycie”, o którym mowa w tym przepisie,
2. dochód z tej sprzedaży nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z uwagi na upływ pięciu lat od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie przez Wnioskodawcę Udziałów w Prawach oraz Udziałów we Własności.
   
   

Na poparcie swojego stanowiska, Zainteresowany podaje, co następuje.

Jednym ze źródeł przychodów wymienionych w przepisie art. 10 ust. 1. ustawy o PDOF jest źródło, które zostało określone w punkcie 8. tego przepisu w następujący sposób:

„8) odpłatne zbycie (...):

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej I zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie (…).

Nie ulega wątpliwości, że przychód Zainteresowanego ze sprzedaży Udziałów we Własności będzie stanowić przychód ze źródła opisanego w ww. przepisie. Litera a) ww. przepisu wymienia bowiem wyraźnie „odpłatne zbycie (…) udziału w nieruchomości”. W związku z jednoznacznym brzmieniem przepisu stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do Udziałów we Własności nie wymaga zatem dalszego uzasadnienia.

Wnioskodawca zauważa, iż przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PDOF nie wymienia wprost „roszczenia o ustanowienie prawa do użytkowania wieczystego”. Przepis ten wymienia jednak w lit. d) „odpłatne zbycie (…) prawa wieczystego użytkowania gruntów”. Zdaniem Zainteresowanego, przepis ten należy interpretować w ten sposób, że mieści się w nim również sprzedaż roszczenia o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego.

Od końca roku, w którym Wnioskodawca nabył przedmiotowe roszczenia (w drodze nabycia spadku w 2006 r.) minęło już ponad 5 lat, zatem warunek wyłączenia z opodatkowania określony w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PDOF będzie w chwili zbycia przez Zainteresowanego spełniony.

Samo postępowanie administracyjne trwało już wiele lat. Najpierw było to postępowanie o ustanowienie wieczystej dzierżawy, a od 1995 r. - wieczystego użytkowania.

Podmiot, któremu – tak jak Wnioskodawcy – przysługuje roszczenie o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego na podstawie przepisów dekretu, posiada w istocie analogiczny zakres władztwa w odniesieniu do gruntu będącego przedmiotem roszczeń, jak użytkownik wieczysty albo właściciel.

Celem ustawodawcy – który w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PDOF, wyłączył opodatkowanie przychodu ze zbycia prawa własności nieruchomości oraz innych praw o zbliżonej treści, o ile zbycie to nastąpi w terminie 5 lat od ich nabycia – było wyłącznie zróżnicowanie sytuacji osób zbywających nieruchomość nabytą w celach innych niż spekulacyjne oraz sytuacji osób nabywających nieruchomość w takich celach, na korzyść tych pierwszych.

Nie ulega zatem wątpliwości, że Wnioskodawca nie nabył nieruchomości w celach spekulacyjnych. Uznanie zatem, że art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PDOF należy interpretować w ten sposób, że Zainteresowany, który w 2006 r. odziedziczył roszczenia do nieruchomości po swoim ojcu, powinien zostać opodatkowany tak samo, jak osoba zajmująca się spekulacyjnym obrotem nieruchomościami, byłoby niezgodne z celami ustawodawcy.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca przytoczył fragment wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 23 listopada 2004 r. (sygn. akt I SA/Wr 4399/02).

W opinii Zainteresowanego, dokonując celowościowej wykładni ww. przepisów należy zatem uznać, że przychód ze sprzedaży roszczenia o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego należy traktować dla celów podatkowych analogicznie, jak przychód ze sprzedaży prawa użytkowania wieczystego. Uznanie, że powinno być inaczej przeczyłoby bowiem założeniu racjonalności ustawodawcy.

W opinii Wnioskodawcy, prezentowane powyżej stanowisko znajduje potwierdzenie także w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2002 r. (sygn. akt III RN 18/02), którego fragment również zacytowano we wniosku.

Zdaniem Zainteresowanego, wykładnia art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PDOF, zgodnie z którą zbycie przez niego Udziałów w Prawach powinno być odmiennie potraktowane niż zbycie prawa użytkowania wieczystego lub prawa własności, byłaby wykładnią naruszającą art. 2 Konstytucji RP. Przepis ten ustanawia zasadę równości wobec prawa, w myśl której obywatele znajdujący się w takiej samej sytuacji powinni być traktowani tak samo.

Wobec przedstawionych powyżej argumentów, w tym przede wszystkim wykładni celowościowej art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o PDOF, w opinii Wnioskodawcy, prezentowane powyżej stanowisko jest w pełni uzasadnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• prawidłowe – w odniesieniu do opodatkowania udziałów we własności,
• nieprawidłowe – w odniesieniu do opodatkowania praw i roszczeń o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego gruntu.
  
  

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e oraz art. 44 ust. 7e i 7f, suma dochodów z wszystkich źródeł przychodów (art. 9 ust. 1a ww. ustawy).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Natomiast zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy, źródłami przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c.

Art. 11 ust. 1 ustawy stanowi natomiast, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z informacji wskazanych we wniosku wynika, iż Zainteresowany nabył opisane powyżej udziały w prawach i roszczeniach oraz prawie własności w drodze dziedziczenia po swoim ojcu, który zmarł dnia 10 lutego 2006 r. Powyższa okoliczność została stwierdzona prawomocnym postanowieniem sądu rejonowego.

Dnia 22 lutego 2012 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży:

• wszystkich przysługujących Mu praw i roszczeń o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego gruntu przedmiotowych nieruchomości, oraz
• całego Jego udziału we własności Lokali znajdujących się w Budynku 1 i we wspólnych częściach Budynku 1 i urządzeniach, jak również całego Jego udziału we własności Budynku 2.
  
  

Ażeby określić skutki podatkowe dokonanej przez Zainteresowanego sprzedaży w pierwszej kolejności trzeba ustalić, czy przedmiotowe zbycie stanowi źródło przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Skoro – jak wskazano we wniosku – przedmiotem zbycia były między innymi udziały w prawie własności nieruchomości nabyte w drodze spadkobrania po zmarłym ojcu Zainteresowanego, w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). W myśl tego przepisu spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą śmierci przechodzą na następców prawnych. W myśl art. 924 ww Kodeksu spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 926 Kodeksu cywilnego). Natomiast stosownie do z art. 1025 § 1 Kodeksu cywilnego prawomocne postanowienie sądu stwierdza jedynie nabycie spadku przez spadkobiercę.

Zatem datą nabycia przedmiotowych udziałów w prawie własności nieruchomości jest właśnie data śmierci ojca Wnioskodawcy, tj. 2006 r.

Jak wskazano powyżej, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodu jest odpłatne zbycie m.in. udziałów w nieruchomości, jeżeli odpłatne zbycie (…) zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie. Skoro zatem sprzedaż nabytych w 2006 r. udziałów w nieruchomościach nastąpiła w 2012 r., to stwierdzić należy, iż nie stanowi ona źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, z uwagi na upływ pięcioletniego terminu wskazanego w tym przepisie.

Odnosząc się natomiast do kwestii sprzedaży udziału w prawach (roszczeniach) względem nieruchomości, stwierdzić należy, iż Zainteresowany uzyskał przychód z tytułu zbycia z praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Samo bowiem roszczenie o uzyskanie prawa wieczystego użytkowania gruntu, nie stanowi tego prawa, a jedynie świadczy o możliwości jego nabycia. Tym samym brak jest podstaw do zakwalifikowania ww. roszczenia do kategorii źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy.

Zauważyć bowiem należy, iż w świetle art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Wskazać należy, iż zawarte w powołanych wyżej art. 18 wyliczenie praw majątkowych ma charakter otwarty, o czym świadczy użyte przez ustawodawcę sformułowanie „w szczególności”. Należy zatem przyjąć, iż do katalogu praw majątkowych objętych zakresem regulacji art. 18 ww. ustawy można zaliczyć także inne prawa nie wymienione w tym przepisie. Jednocześnie treść tego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zarówno przychody z wykonania (wykorzystania) tych praw, jak również z ich sprzedaży lub zamiany.

Ponadto, zgodnie z art. 27 ust. 1 ww. ustawy, podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 29-30e, pobiera się od podstawy jego obliczenia według następującej skali:

Tut. Organ pragnie również zauważyć, iż na gruncie analizowanej sprawy brak jest podstaw do, jak sugeruje Wnioskodawca, stwierdzenia naruszenia równości praw obywateli. Żaden obywatel, który tak jak Zainteresowany zbywałby prawa do roszczeń względem nieruchomości nie może domagać się takiego samego traktowania, jak obywatele, którzy zbywają nieruchomości lub prawo wieczystego ich użytkowania. Nie mając prawa wieczystego użytkowania Wnioskodawca nie może domagać się zrównania Jego sytuacji z osobami, które takie prawo sprzedały.

Reasumując, należy stwierdzić, iż sprzedaż udziałów we własności nieruchomości stanowi odpłatne zbycie w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże zaznaczyć należy, iż w konsekwencji powyższej sprzedaży, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty podatku, z uwagi na fakt, iż przedmiotowe zbycie nastąpiło po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

Natomiast sprzedaż udziału Zainteresowanego w prawach i roszczeniach o ustanowienie prawa wieczystego użytkowania gruntu stanowi podlegający opodatkowaniu dochód z tytułu sprzedaży praw majątkowych, o których mowa w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podkreślić bowiem należy, iż zakresie przedmiotowym przepisu z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. nie mieści się sprzedaż roszczenia o ustanowienie prawa wieczystego użytkowania gruntu, lecz zbycie samego, ustanowionego już, prawa użytkowania gruntu. Tym samym, dochód uzyskany z tytułu zbycia udziału w prawach i roszczeniach o ustanowienie wieczystego użytkowania gruntu podlega kumulacji z innymi dochodami zgodnie z art. 9 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i należy je wykazać w zeznaniu rocznym, składanym w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. W tym samym terminie należy wpłacić z tego tytułu podatek, obliczony zgodnie z art. 27 ust. 1 ww. ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo, odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądów administracyjnych oraz orzeczenia Sądu Najwyższego, stwierdzić należy, iż nie mogą one wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa, wskazać należy, iż zdaniem organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.