INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2007 r. (data wpływu 5 grudnia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 grudnia 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca – osoba fizyczna – prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą Z…K, jest płatnikiem podatku od towarów i usług, płaci też podatek dochodowy według 19% stawki liniowej.

Obecnie Zainteresowany jest w trakcie negocjacji, które mają doprowadzić do sprzedaży przedsiębiorstwa, w ramach której zostanie również sprzedany znak towarowy.

W związku z powyższym w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zadano następujące pytanie.

Czy przy sprzedaży znaku towarowego, przysługują Wnioskodawcy 50% koszty uzyskania przychodów...

Zdaniem Wnioskodawcy, kosztem uzyskania przychodów ze sprzedaży przedsiębiorstwa będą wydatki na nabycie jego aktywów, nie zaliczone uprzednio do kosztów podatkowych. W przypadku środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, w ramach sprzedaży przedsiębiorstwa, kosztem będzie ich nieumorzona wartość początkowa (dotyczy to również wydatków na ulepszenie środków trwałych, które powiększałyby ich wartość, stanowiącą podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych).

W przypadku zbywanych w ramach przedsiębiorstwa gruntów bądź praw wieczystego użytkowania gruntów, kosztem uzyskania przychodów będą wydatki na ich nabycie. Natomiast w przypadku zbywanych w ramach przedsiębiorstwa wierzytelności, kosztem może być nominalna wartość zarachowana uprzednio jako przychód należny.

Według Wnioskodawcy, jeżeli w ramach przedsiębiorstwa sprzedawany jest również znak towarowy, wówczas - na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przysługują 50-procentowe koszty uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 22 ust. 12 ww. ustawy, do przychodów, o których mowa w art. 14 tej ustawy, tj. przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, nie mają zastosowania koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy.

Zatem – zdaniem Wnioskodawcy, 50-procentowe koszty uzyskania przychodów, nie mają zastosowania do przychodów uzyskiwanych w ramach działalności gospodarczej z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców – z praw pokrewnych. Natomiast koszty w wysokości 50% mogą mieć zastosowanie do przychodów uzyskiwanych w ramach działalności gospodarczej, na podstawie cytowanego art. 22 ust. 9 pkt 1 ww. ustawy, m.in. do przeniesienia prawa własności znaku towarowego w ramach sprzedaży przedsiębiorstwa. Ponadto Wnioskodawca uważa, że zgodnie z art. 22 ust. 10 cytowanej ustawy, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania zryczałtowanych kosztów w wysokości 50%, podatnik może przyjąć koszty uzyskania przychodów w wysokości faktycznie poniesionej. Wnioskodawca dodaje, że nie mogą to być jednak wydatki uprzednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm.), źródłami przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)–c).

Zgodnie z art. 18 ww. ustawy, za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących wartościami niematerialnymi i prawnymi, ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c (...).

Definiując pojęcie składników majątkowych, art. 5a pkt 2 ww. ustawy odsyła do ustawy o rachunkowości. Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.), przez aktywa rozumie się kontrolowane przez jednostkę zasoby majątkowe o wiarygodnie określonej wartości, powstałe w wyniku przeszłych zdarzeń, które spowodują w przyszłości wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych. Natomiast zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy, przez aktywa trwałe rozumie się aktywa jednostki, które nie są zaliczane do aktywów obrotowych, o których mowa w pkt 18.

W myśl art. 3 ust. 1 pkt 14 lit b) cytowanej ustawy, wartości niematerialne i prawne to nabyte przez jednostkę, zaliczone do aktywów trwałych, prawa majątkowe nadające się do gospodarczego wykorzystania, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, przeznaczone do używania na potrzeby jednostki, to w szczególności prawa do wynalazków, patentów, znaków towarowych, wzorów użytkowanych oraz zdobniczych.

Posiadane zatem przez spółkę prawo do znaku towarowego, jako wartość niematerialna i prawna, winno być ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stosownie do dyspozycji zawartych w art. 22n ww. ustawy. Niedopełnienie powyższego obowiązku nie stanowi jednak przeszkody, aby przychody z odpłatnego zbycia tego składnika majątku zaliczyć do przychodów z działalności gospodarczej.

W świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustalenie, z jakiego źródła pochodzi przychód osiągnięty przez podatnika, determinuje dalszy sposób postępowania przy ustalaniu podstawy opodatkowania. W zależności od źródła przychodów, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje bowiem m.in. różne zasady ustalania kosztów uzyskania przychodów.

W przypadku działalności gospodarczej, przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, zastosowanie znajduje zasada przewidziana w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z unormowaniem zawartym w powyższym przepisie, kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, w wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego uregulowania wynika, iż koszty uzyskania przychodów związane są zawsze z przychodami z danego źródła oraz są ściśle i funkcjonalnie do tego źródła przyporządkowane. Zryczałtowane koszty uzyskania przychodów przewidziane zostały jedynie dla niektórych rodzajów przychodów, wśród których ustawodawca nie wskazał pozarolniczej działalności gospodarczej.

Treść przepisu art. 22 ust. 9 pkt 1 ww. ustawy wskazuje, iż koszty uzyskania niektórych przychodów określa się: z tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego – w wysokości 50% uzyskanego przychodu.

Jednakże w myśl art. 8 ust. 5 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2006 r. Nr 217, poz. 1588) w latach 2007-2008 do przychodów, o których mowa w art. 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), tj. pozarolniczej działalności gospodarczej, nie mają zastosowania koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 9 tejże ustawy.

Zatem w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania regulacja prawna zawarta w art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. organ informuje, że w zakresie pozostałej problematyki dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych (tj. sposobu opodatkowania dochodu ze sprzedaży przedsiębiorstwa) wniosek rozstrzygnięto interpretacją indywidualną z dnia 29 lutego 2008 r. nr ILPB1/415-241/07-3/AG, natomiast w zakresie problematyki dotyczącej podatku od towarów i usług interpretacja indywidualna zostanie wydana w innym terminie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.