POSTANOWIENIE
Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8 poz. 60 ze zm.) Naczelnik Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu stwierdza, że stanowisko (...) S.A. w upadłości – przedstawione we wniosku z dnia 07.06.2006 r., który wpłynął do tut. Urzędu w dniu 08.06.2006 r., o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży wierzytelności upadłego przez syndyka, obowiązku wystawienia faktury VAT i właściwej stawki podatku od towarów i usług dla tej czynności – jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 08.06.2006 r. do Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Pismem z dnia 20.06.2006 r. wezwano podatnika do usunięcia braków formalnych wniosku. Braki formalne zostały usunięte w dniu 28.06.2006 r..
Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.
Ze stanu faktycznego opisanego we wniosku wynika, że w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą powstały wierzytelności, które obecnie syndyk Spółki zamierza sprzedać.
Na tle opisanego stanu faktycznego Podatnik zwraca się z następującymi pytaniami:
- w jakim przypadku i przy spełnieniu jakich warunków przez nabywcę syndyk, sprzedając wierzytelności upadłego, nie ma obowiązku opodatkowania tej transakcji podatkiem od towarów i usług,
- czy sprzedaż wierzytelności należącej do upadłego przez syndyka, poza sporządzeniem pisemnej umowy, wymaga wystawienia faktury VAT,
- czy wystawienie faktury VAT będzie wymagało naliczenia 22% podatku od towarów i usług lub nie będzie opodatkowane w zależności od celu, w jakim wierzytelność jest nabywana,
- jaką stawkę podatku od towarów i usług należy zastosować w sytuacji, gdy wystawca faktury (syndyk) nie zna celu zakupu tych wierzytelności przez oferenta.
Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż sprzedaż wierzytelności bez względu na jej formę tj. umowa sprzedaży, akt notarialny itp. wymaga wystawienia faktury VAT i opodatkowania 22% stawką podatku od towarów i usług. Spółka wskazuje, że przenoszenie praw do wierzytelności, będących niematerialnymi prawami majątkowymi stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a więc podlegają opodatkowaniu. Jak wskazuje Spółka, pytania powyższe spowodowane zostały stanowiskiem jednego z ewentualnych nabywców oferowanych przez syndyka wierzytelności, który utrzymuje, że zbycie wierzytelności upadłego przez syndyka w trakcie postępowania upadłościowego jest obrotem wierzytelnościami i podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług. Spółka jednakże stoi na stanowisku, że sprzedaż wierzytelności upadłej firmy jest usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a nie obrotem wierzytelnościami, co może mieć miejsce w przypadku dalszej ich odsprzedaży przez nabywcę wierzytelności.
Oceniając przedstawiony stan faktyczny, Naczelnik Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu stwierdza, że stanowisko Podatnika jest nieprawidłowe.
W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Według definicji ustawowej zawartej w art. 2 pkt 6 cytowanej ustawy przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty. Dostawa towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, określona została jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.
Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Stosownie do przepisu art. 2 pkt 22 ustawy o podatku od towarów i usług przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.
Przeniesienie wierzytelności zostało uregulowane w art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 Nr 16, poz. 93 ze. zm.). Przeniesienie wierzytelności następuje – w myśl art. 510 § 1 ustawy Kodeks cywilny – na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności. Istotą przeniesienia wierzytelności jest umowa zawierana przez wierzyciela (cedenta) z osobą trzecią (cesjonariuszem), na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. Prawne skutki przelewu wierzytelności polegają więc na tym, że prawa przysługujące zbywcy (dotychczasowemu wierzycielowi) przechodzą na nabywcę wierzytelności. Właściwość zobowiązania, uprawnienia wierzyciela i zobowiązania dłużnika pozostają bez zmian, gdyż w wyniku umowy cesji wierzytelności zmienia się tylko wierzyciel – w miejsce cedenta wstępuje cesjonariusz. Przeniesienie wierzytelności z majątku cedenta do majątku cesjonariusza stanowi wykonywanie przez dotychczasowego wierzyciela przysługującego mu prawa własności i jest skutkiem rozporządzenia tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela. Wobec tego, przeniesienie wierzytelności własnej w drodze umowy sprzedaży przez Spółkę na innego podatnika, nie stanowi dla Spółki czynności o których mowa w art. 7 i 8 ustawy o podatku od towarów i usług. Przy zawieraniu umowy sprzedaży wierzytelności własnej nie występuje bowiem żadne świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie posiadającej osobowości prawnej. W tym miejscu wskazać należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje konsument tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki więc nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym wiążące się z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą. Podatek od towarów i usług jest bowiem podatkiem obciążającym konsumpcję i w przypadku jej braku, uznać należy, iż nie miało miejsca świadczenie usługi.
W związku z powyższym należy uznać, że sprzedaż wierzytelności własnych powstałych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, nie podlega ustawie o podatku od towarów i usług, ponieważ nie stanowi żadnej z czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W przedmiotowej sprawie nie ma znaczenia cel, w jakim wierzytelność ta została nabyta przez inny podmiot.
W konsekwencji Spółka nie jest obowiązana do udokumentowania tej czynności fakturą VAT.
Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie sporządzenia wniosku.
Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.
Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.
Zażalenie podlega opłacie skarbowej.