INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz.770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością F. z dnia 30.10.2007 r. (data wpływu 06.11.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu opłaty adiacenckiej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06.11.2007 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 23.01.2008 r. (data wpływu 30.01.2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu opłaty adiacenckiej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

F. Sp. z o.o. jest właścicielem nieruchomości, która została połączona z drogą publiczną poprzez drogę wybudowaną przez urząd gminy. Droga przebiega częściowo przez grunt należący do Spółki. Z tytułu wzrostu wartości nieruchomości urząd gminy obciążył Spółkę opłatą adiacencką.

W piśmie z dnia 23.01.2008 r., które stanowi odpowiedź na wezwanie z dnia 16.01.2008 r. nr ILPB3/423-210/07-2/MC, Spółka wyjaśniła, iż związek poniesionego kosztu z uzyskanym przychodem polega na połączeniu zakładu Wnioskodawcy z drogą publiczną. Przed połączeniem zakład oddzielało od drogi publicznej pole oraz rów przydrożny. Aktualnie kontrahenci mogą dojeżdżać do Wnioskodawcy, w związku z czym wzrosły obroty z tytułu sprzedaży towarów. Wnioskodawca zmuszony był do wybudowania drogi lub w inny sposób do zabezpieczenia dojazdu, ze względu na prowadzoną działalność gospodarczą (handlową). W tym przypadku droga została wybudowana przez gminę, która jednak koszt, w postaci opłaty adiacenckiej przerzuciła na Wnioskodawcę. Droga jest własnością gminy. W związku z przepisami Wnioskodawca zmuszony był do przeniesienia własności nieruchomości, na której droga jest wybudowana, na rzecz gminy. Pierwotnie teren w większej części należał do Wnioskodawcy. Przedmiotowa droga nie będzie również wprowadzona do ewidencji środków trwałych, gdyż nie jest własnością Wnioskodawcy, ponadto Wnioskodawca stoi na stanowisku, że opłata adiacencka stanowi koszt uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy poniesiona przez Spółkę opłata adiacencka stanowi koszt uzyskania przychodu czy też podwyższa ona wartość nieruchomości...

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym we wniosku, poniesiona opłata adiacencka podwyższa wartość nieruchomości.

W uzupełnieniu wniosku, o którym mowa powyżej, Spółka zmieniła swoje stanowisko i uznała, iż poniesiona przez nią opłata adiacencka powinna być zakwalifikowana jako koszt uzyskania przychodu. Nie jest możliwe wpisanie drogi do ewidencji środków trwałych, ponieważ nie stanowi własności Wnioskodawcy. Poniesiony przez Wnioskodawcę koszt w postaci opłaty adiacenckiej powinien stanowić koszt uzyskania przychodu, ponieważ bez wybudowania drogi nie miał on możliwości prowadzenia działalności gospodarczej. Droga była więc w znaczeniu przedmiotowym jednym ze składników prowadzonej inwestycji budowlanej, polegającej na budowie magazynu oraz zaplecza biurowego i to składnikiem niezbędnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…). Aby wydatek można było uznać za koszt podatkowy, to między nim a osiągniętym przychodem musi zachodzić związek przyczynowo - skutkowy.

Z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy wynika zatem, iż by wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszty uzyskania przychodu, muszą być one poniesione w sposób celowy. Podatnik więc podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

Obowiązkiem podatników, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Zaznaczyć należy, iż to organ podatkowy dokonuje analizy zakwalifikowanych przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów wydatków, w oparciu o zgromadzony przez tychże podatników materiał dowodowy. Dowody powinny potwierdzać wystąpienie związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy kosztami a przychodami Spółki.

O związku takim można mówić, gdy wydatek bezpośrednio wpływa na osiągnięcie konkretnego przychodu. Nie zawsze jednak poniesiony wydatek, choć pozostaje on niewątpliwie w związku z prowadzoną działalnością, można powiązać z konkretnym przychodem.

Są bowiem wydatki, które tylko pośrednio pozostają w związku gospodarczym z przychodem.

Takiego rodzaju wydatkiem jest m.in. udział podatnika w kosztach budowy drogi publicznej w sytuacji, gdy umożliwi ona dojazd kontrahentów do Wnioskodawcy, w związku z czym wzrosną obroty z tytułu sprzedaży towarów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca został obciążony przez urząd gminy opłatą adiacencką.

Zgodnie z art. 4 pkt. 11 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 z późn. zm.), przez opłatę adiacencką należy rozumieć opłatę ustaloną w związku ze wzrostem wartości nieruchomości spowodowanym budową urządzeń infrastruktury technicznej z udziałem środków Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego, środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub ze źródeł zagranicznych niepodlegających zwrotowi, albo opłatę ustaloną w związku ze scaleniem i podziałem nieruchomości, a także podziałem nieruchomości. Stosownie do art. 144 ust. 1 powyższej ustawy, właściciele nieruchomości uczestniczą w kosztach budowy urządzeń infrastruktury technicznej przez wnoszenie na rzecz gminy opłat adiacenckich. Przez budowę urządzeń infrastruktury technicznej rozumie się budowę drogi oraz wybudowanie pod ziemią, na ziemi albo nad ziemią przewodów lub urządzeń wodociągowych, kanalizacyjnych, ciepłowniczych, elektrycznych, gazowych i telekomunikacyjnych (art. 143 ust. 2 ww ustawy). W myśl art. 145 ww. ustawy wójt, burmistrz albo prezydent miasta może, w drodze decyzji, ustalić opłatę adiacencką każdorazowo po stworzeniu warunków do podłączenia nieruchomości do poszczególnych urządzeń infrastruktury technicznej albo po stworzeniu warunków do korzystania z wybudowanej drogi. Wydanie decyzji o ustaleniu opłaty adiacenckiej może nastąpić w terminie do 3 lat od dnia stworzenia warunków do podłączenia nieruchomości do poszczególnych urządzeń infrastruktury technicznej albo od dnia stworzenia warunków do korzystania z wybudowanej drogi, jeżeli w dniu stworzenia tych warunków obowiązywała uchwała rady gminy, o której mowa w art. 146 ust. 2. Do ustalenia opłaty przyjmuje się stawkę procentową określoną w uchwale rady gminy obowiązującą w dniu, w którym stworzono warunki do podłączenia nieruchomości do poszczególnych urządzeń infrastruktury technicznej albo w dniu stworzenia warunków do korzystania z wybudowanej drogi. Zgodnie z art. 146 ust. 2 wysokość opłaty adiacenckiej wynosi nie więcej niż 50% różnicy między wartością, jaką nieruchomość miała przed wybudowaniem urządzeń infrastruktury technicznej, a wartością, jaką nieruchomość ma po ich wybudowaniu. Wysokość stawki procentowej opłaty adiacenckiej ustala rada gminy w drodze uchwały.

Nie ulega wątpliwości, iż droga publiczna, w budowie której uczestniczyła Spółka poprzez wniesienie opłaty adiacenckiej, nie stanowi środka trwałego Wnioskodawcy. Zgodnie natomiast z postanowieniami art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wydatki poniesione na partycypację w kosztach budowy nie mogą również zostać zakwalifikowane jako inwestycje w obcym środku trwałym.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, nie definiuje wprawdzie wprost pojęcia „inwestycji w obcym środku trwałym”, to jednak w praktyce przyjmuje się, że taką inwestycją są nakłady poniesione na ulepszenie środka trwałego, który używany jest na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Są to zatem poniesione wydatki mające na celu przystosowanie środka trwałego do używania go przez podatnika. Przedmiotowa droga jest drogą publiczną, z której będą mogły korzystać również inne osoby i podmioty.

W świetle powyższego, poniesiona przez Spółkę opłata adiacencka nie podwyższy wartości nieruchomości, lecz będzie stanowić koszt podatkowy na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.