DECYZJA

Na podstawie art. 233 § 1 w związku z art. 239 i art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 Nr 8 poz. 60 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, po rozpatrzeniu zażalenia Pani Zofii „M” na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa - Mokotów z dnia 24.09.2007 r. nr 1433/GF/415-57/07/DG w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego

orzeka

- zmienić w/w postanowienie organu I instancji i uznać stanowisko Podatnika za prawidłowe w kwestii dotyczącej rozliczenia podatku od nieruchomości oraz za nieprawidłowe w kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku w miesiącu faktycznej zapłaty lub jeszcze późniejszym, a nie w miesiącu wystawienia dokumentu.

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 26.06.2007 r. wnioskodawczyni prowadząca podatkową księgę przychodów i rozchodów zwróciła się o udzielenie interpretacji w trybie art. 14a Ordynacji podatkowej, zadając następujące pytania:
a) czy od 01.01.2007 r. do kosztów uzyskania przychodów w danym miesiącu można zaliczyć kwoty (netto) do zapłaty wynikające z faktur, rachunków i innych dokumentów, w tym dowodów wewnętrznych, w miesiącu, w którym te dokumenty zostały wystawione mimo, że nie zostały zapłacone?
b) czy można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów powyższe kwoty (za wyjątkiem dotyczących materiałów i towarów handlowych) w następnym okresie rozliczeniowym (miesiącu) kiedy zostaną faktycznie zapłacone mimo, że faktury, rachunki i inne dokumenty będące podstawą księgowania zostały wystawione w poprzednim miesiącu?

Zdaniem wnioskodawczyni w sytuacji gdy dokument, na podstawie którego może być zaksięgowany koszt, został wystawiony np. w maju, a wydatek (za wyjątkiem dotyczących materiałów i towarów handlowych) został faktycznie poniesiony w czerwcu lub jednym z następnych miesięcy danego roku, to zaliczenie go do kosztów w miesiącu faktycznej zapłaty lub jeszcze późniejszym, a nie w miesiącu wystawienia dokumentu, nie jest błędem, gdyż nie spowoduje to uszczuplenia podatku, lecz nawet w tym przykładzie podwyższenie podstawy opodatkowania w maju.

Postanowieniem z dnia 24.09.2007 r. nr 1433/GF/415-57/07/DG Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa - Mokotów uznał stanowisko Strony za nieprawidłowe.
W ocenie organu I instancji do 1 stycznia 2007 r. dla określenia momentu rozliczenia kosztu w czasie istotne znaczenie miało ustalenie momentu poniesienia kosztu. Pojęcie to dotychczas było rozumiane niejednolicie, najczęściej wskazywano, iż poniesienie kosztu należy utożsamiać z faktem bycia prawnie obciążonym danym kosztem. Koszt był zatem poniesiony, gdy od podatnika można się było w sposób uzasadniony domagać zapłaty (pokrycia) danego kosztu. Nie miało natomiast znaczenia, czy i kiedy ten koszt został zapłacony. Od 1 stycznia 2007 r. wprowadzono art. 22 ust. 6b, zgodnie z którym za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6 (podatnicy prowadzący podatkowe księgi przychodów i rozchodów), uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.
Zdaniem organu I instancji, zgodnie z literalnym brzmieniem przytoczonych przepisów, przyjmując za sposób rozliczenia kosztów uzyskania przychodów metodę kasową, podatnik rozlicza koszty w dacie ich poniesienia, rozumianej jako dzień wystawienia faktury. W związku z opisanym stanem faktycznym, organ podatkowy przedstawione stanowisko wnioskodawczyni uznał za nieprawidłowe.

Pismem z dnia 05.10.2007 r. Strona wniosła zażalenie na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa-Mokotów, któremu zarzuca brak oceny prawnej stanowiska Strony wraz z przytoczeniem przepisów prawa.
Wskazuje również, że organ podatkowy nie odniósł się do drugiego pytania dotyczącego zaliczenia poniesionych wydatków, do kosztów w jednym z następnych miesięcy, po dacie wystawienia faktury lub innego dokumentu o po dokonaniu zapłaty, ale w danym roku. Strona podkreśla, że używając sformułowania „danego roku” we wniosku o interpretację opierała się na treści art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten w sposób oczywisty pozwala i jednocześnie ogranicza możliwość rozliczenia kosztów do „... tylko tego roku podatkowego, w którym zostały poniesione...”

W piśmie z dnia 03.12.2007 r. wnioskodawczyni podniosła, że organ I instancji nie ustosunkował się w wydanym postanowieniu do przykładu podatku od nieruchomości, gdy podatnik otrzymuje decyzję, która zawiera jedną datę wstawienia oraz cztery terminy zapłaty poszczególnych rat tego podatku. Zdaniem wnioskodawczyni, w tym przypadku ratę podatku z terminem płatności 15 maja można zaliczyć do kosztów zgodnie z art. 6b w maju, na podstawie decyzji i dowodu wewnętrznego wystawionego 15 maja, mimo że rata została zapłacona 10 czerwca tego samego roku.

Po zapoznaniu się z argumentami zawartymi w zażaleniu oraz aktami sprawy, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdza, co następuje:

Nowelizacja ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadzona od 1 stycznia 2007 r. ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588), doprecyzowała regulacje w zakresie rozliczania kosztów uzyskania przychodów w czasie.
Zgodnie z ogólną zasadą przyjętą w art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodu potrącane są tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione. Ta reguła została uszczegółowiona w kolejnych przepisach art. 22.
Do końca 2006 r. przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiowały pojęcia „poniesionych” kosztów. Z tego powodu pojęcie to było różnie interpretowane. Przyjmowano, że o dacie poniesienia kosztu decydował moment faktycznej zapłaty przez podatnika albo data otrzymania przez podatnika dokumentu potwierdzającego zobowiązanie do dokonania wydatku (np. faktury). Nowe przepisy rozstrzygnęły te wątpliwości. W myśl dodanego do art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ust. 6b, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu w przypadku podatników, którzy prowadzą podatkową księgę przychodów i rozchodów, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu. Powyższa definicja nie wiąże faktu zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów z faktycznym wypływem pieniędzy. Tym samym dzień dokonania zapłaty nie stanowi podstawy do rozliczenia kosztu.

Nie można uznać za prawidłowe stanowiska podatnika zawartego we wniosku, „ ... że w sytuacji gdy dokument, na podstawie którego może być zaksięgowany koszt, został wystawiony w maju, a wydatek (za wyjątkiem zakupu materiałów i towarów handlowych) został faktycznie poniesiony w czerwcu lub jednym z następnych miesięcy danego roku, to zaliczenie go do kosztów w miesiącu faktycznej zapłaty lub jeszcze późniejszym, a nie w miesiącu wystawienia dokumentu nie jest błędem ...”.

Zacytowane stwierdzenie było podstawą wydania przez organ podatkowy I instancji postanowienia, w którym, w oparciu o art. 22 ust. 6 b ustawy, zasadnie uznał stanowisko Podatnika za nieprawidłowe.

Przy rozliczaniu kosztów w czasie należy ustalić rodzaj poniesionych kosztów. Nowelizacja ustawy wprowadziła podział kosztów na bezpośrednie i pośrednie.
Podatnicy prowadzący księgi rachunkowe jak również podatnicy prowadzący podatkowe księgi przychodów i rozchodów, jeżeli stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego, stosują zasadę wynikającą z art. 22 ust. 5 ustawy, zgodnie z którą potrącanie poniesionych kosztów bezpośrednich następuje w roku, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, zaś kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami tzw. kosztów pośrednich, w dacie ich poniesienia (art.22 ust. 5 c ustawy)

Podatnicy, prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów, którzy nie wybrali zasad rozliczania kosztów jak podatnicy prowadzący księgi rachunkowe, rozliczają się według ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którą koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione. W tej sytuacji rozróżnienie kosztów bezpośrednich i pośrednich nie jest potrzebne, bowiem przy jej stosowaniu wydatki stanowią koszt uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia - bez względu na to jakiego okresu dotyczą, a ustawa nie definiuje inaczej dnia poniesienia jak tylko dzień wystawienia faktury.

Prawem podatnika jest zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Jeżeli podatnik korzysta z prawa do pomniejszenia przychodu o koszty jego uzyskania to obowiązany jest kwalifikować wydatki jako koszty uzyskania przychodów według następujących reguł:

1. wydatek został poniesiony przez podatnika,
2. jest definitywny (rzeczywisty),
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą
4. poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5. został właściwie udokumentowany.

Podatnik obowiązany jest również podporządkować się określonym zasadom postępowania przy rozliczaniu poniesionych kosztów w czasie. Przepisy te, poza nielicznymi wyjątkami, mają charakter bezwzględnie obowiązujących, co oznacza, że podatnik zobowiązany jest bezwarunkowo do ich stosowania.

Odnosząc się do przypadku podatku od nieruchomości ustalonego w decyzji organu samorządu terytorialnego, którego termin płatności podzielony jest na cztery raty, dla podatnika o którym mowa w art. 22 ust. 6 ustawy, należy stwierdzić, że poniesienie kosztu nastąpi w dniu zaksięgowania raty podatku na podstawie dokumentu wewnętrznego, w oparciu o art. 22 ust. 6b ustawy.

Biorąc pod uwagę powyższe pod uwagę Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie postanowił jak w sentencji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna w administracyjnym toku instancji.