INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 13 listopada 2007 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 15 listopada 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku na usługi budowlane – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 listopada 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku na usługi budowlane.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca przeprowadza remont kamienicy, w której 25 % stanowią lokale usługowe, a 75 % lokale mieszkaniowe. Zleceniodawca określił budynek jako mieszkalny z powodu przeważającej ilości metrów mieszkalnych w całości nieruchomości i przesłał oświadczenie oraz poprosił o wystawienie faktury z 7% VAT na podstawie art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. a i b ustawy o VAT. Zleceniodawca nie przedstawił żadnego dokumentu wystawionego przez instytucję państwową, który określałby rodzaj nieruchomości (mieszkalny czy niemieszkalny), ponieważ nie posiada dokumentu, z którego wynikałaby klasyfikacja budynku. Zaliczenie przedmiotowej nieruchomości do kategorii „budynek mieszkalny” zleceniodawca tłumaczy przeważającą ilością metrów mieszkalnych, a to skutkuje zaliczeniem go do grupowania PKOB 112. Przeprowadzany remont obejmuje każde pomieszczenie wewnątrz budynku, elewację, dach oraz infrastrukturę towarzyszącą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Jaką stawkę VAT należy zastosować przy remoncie budynku, gdzie część lokali jest mieszkalna a część niemieszkalna oraz jaki dokument wymagany jest na potwierdzenie prawidłowości zastosowania stawki 7% określający klasyfikację budynku (PKOB)...

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku usług budowlanych związanych z remontem dachu, infrastruktury towarzyszącej, elewacji oraz klatek schodowych wewnątrz budynku gdzie brak jest możliwości podziału jaki procent przypada na część mieszkalną a jaki na niemieszkalną, na podstawie oświadczenia właściciela, że jest to lokal mieszkalny, należy zastosować stawkę 7%.

Natomiast w sytuacji gdy remont dotyczy pomieszczeń mieszkalnych i infrastruktury z nimi związanej np. piwnicy oraz pomieszczeń niemieszkalnych należy zastosować właściwą stawkę VAT według proporcji podziału powierzchni użytkowej przypadającej na lokale mieszkalne wraz z infrastrukturą z nimi związaną, np. piwnica (7%) i przypadającej na lokale niemieszkalne (22%).

Podatnik uważa, że w związku z tym, że ustawa o VAT nie określa jakim dokumentem ma dysponować świadczący usługę, oświadczenie zleceniodawcy, iż remontowany budynek jest obiektem mieszkalnym jest wystarczającym dokumentem określającym klasyfikację obiektu uprawniającym do zastosowania stawki 7%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust.1 ww. ustawy rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W okresie od dnia przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej do dnia 31 grudnia 2007 r. na podstawie art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. a cyt. ustawy stosowana była stawka w wysokości 7% w odniesieniu do robót budowlano-montażowych oraz remontów i robót konserwacyjnych związanych z budownictwem mieszkaniowym i infrastrukturą towarzyszącą.

Przez roboty związane z budownictwem mieszkaniowym i infrastrukturą towarzyszącą, o których mowa wyżej, rozumie się zgodnie z art. 146 ust. 2 ustawy o VAT, roboty budowlane dotyczące inwestycji w zakresie obiektów budownictwa mieszkaniowego i infrastruktury towarzyszącej oraz remontów obiektów budownictwa mieszkaniowego.

Natomiast, zgodnie z art. 146 ust. 3 ustawy, przez infrastrukturę towarzyszącą budownictwu mieszkaniowemu rozumie się:

• sieci rozprowadzające wraz z urządzeniami, obiektami i przyłączami do budynków mieszkalnych,
• urządzenie i zagospodarowanie terenu w ramach przedsięwzięć i zadań budownictwa mieszkaniowego, w szczególności drogi, dojścia, dojazdy, zieleń i małą architekturę,
• urządzenia i ujęcia wody, stacje uzdatniania wody, oczyszczalnie ścieków, kotłownie oraz sieci wodociągowe, kanalizacyjne, cieplne, elektroenergetyczne, gazowe i telekomunikacyjne

   - jeśli są one związane z obiektami budownictwa mieszkaniowego.

Definicja obiektów budownictwa mieszkaniowego zawarta została w art. 2 pkt 12 ww. ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, do 31 grudnia 2007 r. pod pojęciem obiektów budownictwa mieszkaniowego należało rozumieć budynki mieszkalne rodzinne stałego zamieszkania, sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych: 111- Budynki mieszkalne jednorodzinne, 112-Budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, ex 113-Budynki zbiorowego zamieszkania - wyłącznie: budynki kościołów i innych związków wyznaniowych, klasztory, domy zakonne, plebanie, kurie, rezydencje biskupie oraz rezydencje Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

Wskazać należy, że nie zawsze budynki mają jednorodny charakter. W sytuacji, gdy część budynku wykorzystywana jest do celów mieszkalnych, a pozostała część do innych celów, wówczas sposób zakwalifikowanie danego budynku znajduje się w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. W przepisach tych zdefiniowano m. in. pojęcia takie jak:

• obiekty budowlane - to konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych;
• budynki - to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych, przystosowane do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.

Budynki dzielą się na mieszkalne i niemieszkalne:

• budynki mieszkalne - to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem,
• budynki niemieszkalne - to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. W przypadku, gdy co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych, budynek klasyfikowany jest jako budynek mieszkalny.

Natomiast całkowita powierzchnia użytkowa budynku obejmuje całą powierzchnię budynku z wyjątkiem:

• powierzchni elementów budowlanych m. in. podpór, kolumn, filarów, szybów, kominów;
• powierzchni zajmowanych przez pomieszczenia techniczne instalacji ogólnobudowlanych;
• powierzchni komunikacji, np. klatki schodowe, dźwigi, przenośniki.

Z uwagi na fakt, iż cyt. wyżej art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b ww. ustawy utracił moc z dniem 31 grudnia 2007 r., przepisami art. 1 pkt 1 lit. b oraz pkt 9 lit. a, b i c ustawy z dnia 19 września 2007 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym (Dz. U. Nr 192, poz. 1382) wprowadzono w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług następujące zmiany od dnia 1 stycznia 2008 r. Powołany wyżej przepis art. 41 ust. 1 ustawy o VAT otrzymał brzmienie: stawka podatku VAT wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 41 ust. 12 i ust. 12a ww. ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Ponadto, zgodnie z art. 2 pkt 12 w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2008 r. nadanym przez ww. ustawę z dnia 19 września 2007 r., przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumieć należy budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Na podstawie zapisu art. 41 ust. 12b, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²,
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

Natomiast, stosownie do art. 41 ust. 12c w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Z powyższego wynika, że o możliwości zastosowania 7% stawki podatku od towarów i usług na podstawie art. 41 ust. 12 i 12a ustawy decyduje spełnienie przesłanek przewidzianych w tych przepisach.

Ponadto, zgodnie z treścią § 5 ust. 1a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970, ze zm.) obowiązującego od dnia 1 stycznia 2008 r., stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 7% również w odniesieniu do:

1. robót budowlano-montażowych oraz remontów i robót konserwacyjnych dotyczących obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiektów sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych,
2. obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12,

   - w zakresie, w jakim wymienione roboty i remonty, obiekty lub ich części oraz lokale nie są objęte tą stawką na podstawie art. 41 ust. 12-12c ustawy.

Należy zauważyć, iż w treści powołanych wyżej przepisów ustawodawca użył pojęć: roboty budowlano-montażowe, remonty oraz roboty konserwacyjne nie podając konkretnych symboli statystycznych dla tych usług.

Przepisy ustawy z dnia 11 marca o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia roboty budowlano-montażowe, remont i konserwacja, dlatego też należy odwołać się do przepisów prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 7 i 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) przez:

• roboty budowlane - należy rozumieć budowę, a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego, zaś przez
• remont - należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

W tym miejscu należy podkreślić, ze fakt zaklasyfikowania budynku do grupy 11 PKOB, nie stanowi jednoznacznej przesłanki do zastosowania od 1 stycznia 2008 r. 7% stawki podatku od towarów i usług. Zgodnie bowiem z cyt. powyżej przepisami art. 41 ust. 12 i 12a ustawy o podatku od towarów i usług oraz § 5 ust. 1a pkt 2 rozporządzenia, stawką 7% nie są objęte lokale użytkowe. Preferencyjną stawką podatku VAT w wysokości 7% od dnia 1 stycznia 2008 r., nie jest również objęta infrastruktura towarzysząca budownictwu mieszkaniowemu.

Zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy, nie precyzują terminu „lokal mieszkalny”. W związku z tym, należy posiłkować się definicją lokalu mieszkalnego zawartą w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.), która stanowi, że samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Do lokalu mieszkalnego przynależeć mogą, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet bezpośrednio do niego nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, zwane dalej „pomieszczeniami przynależnymi”, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż (art. 2 ust. 4 ww. ustawy). W tym miejscu należy podkreślić, iż na gruncie ww. ustawy o własności lokali ustawodawca czyni wyraźne rozróżnienie pomiędzy dwoma pojęciami normatywnymi:

• pojęciem „pomieszczenie pomocnicze” - pomieszczenie, które wraz z izbą lub zespołem izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, służy zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych (w danym przypadku chodzi więc wyraźnie o taki funkcjonalny związek tych „pomieszczeń” z „izbą lub zespołem izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi”, który polega na wykorzystaniu całej tej „przestrzeni” bezpośrednio dla zaspokajania mieszkalnych potrzeb ludzi) - art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 2004 r.,
• pojęciem „pomieszczenie przynależne”, które w sensie funkcjonalnym nie zawsze jest przestrzenią przeznaczoną dla bezpośredniego zaspokajania mieszkaniowych potrzeb ludzi, lecz ma służyć zaspokojeniu innych potrzeb tych osób, które korzystają z samodzielnego lokalu mieszkalnego – art. 2 ust. 4 cytowanej wyżej ustawy.

W powołanych wyżej przepisach art. 41 ust. 12 i 12a ustawy o VAT oraz § 5 ust. 1a rozporządzenia Ministra Finansów z dna 27 kwietnia 2004 r., ustawodawca wyłączył spod opodatkowania obniżoną stawką 7% lokale użytkowe. Termin „lokal użytkowy” nie został zdefiniowany na gruncie przepisów prawa podatkowego. Stosowną definicję zawiera rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690 ze zm.), gdzie w § 3 pkt 12 z uwzględnieniem pkt 13 i pkt 14 czytamy, że lokalem użytkowym jest jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, niebędących mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym. Piwnica, choć może stanowić część składową lokalu mieszkalnego, nie jest pomieszczeniem pomocniczym, nie jest bowiem przeznaczona na stały pobyt ludzi i nie służy zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Pomieszczenie to stanowi więc lokal użytkowy.

W świetle powołanych wyżej regulacji, odpowiedź na zadane pytanie przedstawia się następująco:

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca przeprowadza remont kamienicy. Remont obejmuje każde pomieszczenie wewnątrz budynku, elewację, dach oraz infrastrukturę towarzyszącą.

W przedmiotowej sprawie istotne jest prawidłowe zaklasyfikowanie remontowanego budynku do odpowiedniego symbolu Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, z uwagi na fakt, iż będzie to miało wpływ na stawkę podatku od towarów i usług w odniesieniu do wykonywanego remontu.

Należy zaznaczyć, że to wykonawca jest odpowiedzialny za stosowanie właściwej stawki VAT i to on ponosi odpowiedzialność i konsekwencje związane z niewłaściwym stosowaniem stawki podatkowej. Na Podatniku ciąży odpowiedzialność w zakresie udowodnienia okoliczności uzasadniających zastosowanie stawki innej niż podstawowa, co powinno wynikać z dokumentacji. Wprawdzie ustawodawca nie określił formy i rodzaju dokumentów, jakimi ma dysponować świadczący usługę, jednakże w interesie Podatnika leży zgromadzenie dokumentów potwierdzających w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości właściwej klasyfikacji obiektu, w którym są realizowane usługi. Oświadczenie inwestora nie potwierdza jednoznacznie klasyfikacji obiektu, nie jest zatem wystarczające do zastosowania preferencyjnej stawki podatku.

W stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2007 r.:

Biorąc pod uwagę ww. przepisy należy wskazać, iż uznanie danego budynku mieszkalnego za obiekt budownictwa mieszkaniowego skutkowało tym, iż wszelkie roboty budowlano-montażowe oraz remonty i roboty konserwacyjne związane z tym budynkiem korzystały z 7% stawki podatku VAT. Obejmowało to również te roboty, które dotyczyły lokali przeznaczonych na cele inne niż mieszkaniowe. Do takiego wniosku prowadzi porównanie brzmienia art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. a z art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o VAT. W art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawodawca wyraźnie zastrzegł, że stawka 7% dotyczy obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych. W przypadku stawki 7% w odniesieniu do robót budowlano - montażowych oraz remontów i robót konserwacyjnych brak było podobnego zastrzeżenia. Tym samym należy uznać, że 7% stawka podatku VAT obowiązywała do wszelkich remontów związanych z obiektami budownictwa mieszkaniowego, niezależnie od tego czy dotyczyły one lokali mieszkalnych czy innych lokali.

Reasumując, dla świadczonych przez Podatnika usług, do dnia 31 grudnia 2007 r., należało zastosować stawkę VAT właściwą dla tego budynku jako całości, jeżeli więc przedmiotowy budynek stanowi obiekt budownictwa mieszkaniowego to właściwą stawką VAT było 7%.

W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2008 r. :

Mając na uwadze przytoczone wyżej przepisy, należy stwierdzić, iż jeżeli przedmiotowy budynek jest klasyfikowany jako mieszkalny, to nie stanowi jednoznacznej przesłanki do zastosowania od dnia 1 stycznia 2008 r. 7% stawki podatku od towarów i usług. Zgodnie bowiem z cyt. powyżej przepisami art. 41 ust. 12 i ust. 12a oraz § 5 ust. 1a pkt 2 rozporządzenia, stawką 7% nie są objęte lokale użytkowe. Preferencyjną stawką nie jest objęta również, od dnia 1 stycznia 2008 r. infrastruktura towarzysząca.

Zatem, w przedmiotowej sprawie preferencyjna stawka podatku w wysokości 7% znajdzie zastosowanie do remontu elewacji, dachu oraz wnętrza budynku z wyłączeniem lokali użytkowych i infrastruktury towarzyszącej (w rozumieniu cyt. powyżej art. 146 ust. 3 ustawy o VAT), dla których obowiązuje stawka 22%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.