INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 29 maja 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania środków pieniężnych z tytułu najmu nieruchomości przez zleceniobiorcę - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 maja 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania środków pieniężnych z tytułu najmu nieruchomości przez zleceniobiorcę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zawarł, w formie aktu notarialnego, umowę zlecenia nabycia prawa własności nieruchomości. Na mocy tej umowy zleceniobiorca zobowiązał się nabyć, w imieniu własnym, ale na rzecz zleceniodawcy (czyli wnioskodawcy), udział wynoszący 1/3 część we współwłasności nieruchomości. Zleceniodawca (wnioskodawca) przekazał zleceniobiorcy środki pieniężne na nabycie udziału we współwłasności nieruchomości.

Stosownie do istoty i treści umowy zlecenia, zleceniobiorca nabył własność całej nieruchomości i wpisany został w księdze wieczystej jako właściciel całej nieruchomości.

Po zakupie nieruchomości, zleceniobiorca zobowiązany był przenieść udział we współwłasności nieruchomości, wynoszący 1/3 część, na każde żądanie zleceniodawcy (wnioskodawcy). Przez okres kilku lat, zleceniobiorca był właścicielem całej nieruchomości i był ujawniony w księdze wieczystej jako właściciel w całości.

Wnioskodawca (zleceniodawca) nawet po zakupie nieruchomości przez zleceniobiorcę, nie był właścicielem nieruchomości, a przysługiwało mu jedynie roszczenie o przeniesienie własności, które podlega przedawnieniu na zasadach określonych w przepisach Kodeksu cywilnego.

Umowa zlecenia postanawiała, że nie wygasa wskutek śmierci ani utraty przez strony zdolności do czynności prawnych. W przypadku zaistnienia takich okoliczności, umowę wykonają spadkobiercy stron lub ich przedstawiciele ustawowi.

Ponadto zleceniobiorca zobowiązany był wydać zleceniodawcy (wnioskodawcy), wszystko co przy wykonaniu zlecenia uzyskał, także w imieniu własnym, w tym wszelkie pożytki prawne i cywilne. Zgodnie z zawartą umową, rozliczenie nakładów na nieruchomość i pożytków z nieruchomości, mogło następować również przed przeniesieniem udziału we współwłasności na rzecz zleceniodawcy, stosownie do uznania zleceniodawcy.

Nieruchomość zabudowana jest dwoma budynkami, jednym mieszkalno-użytkowym a drugim użytkowym, w których lokale wynajmowane są osobom trzecim.

Zleceniobiorca (właściciel nieruchomości) zarejestrował działalność gospodarczą w zakresie wynajmu lokali. W ramach tej działalności wynajmował między innymi lokale w budynkach na nieruchomości będącej przedmiotem opisanej umowy zlecenia. Jako właściciel tylko on mógł to czynić. Zleceniobiorca samodzielnie zarządzał nieruchomością, pobierał czynsze, ponosił nakłady na nieruchomość.

Na mocy zawartej umowy zlecenia i stosownie do przepisów Kodeksu cywilnego, po dokonaniu rozliczeń opisanych powyżej (pobraniu czynszów, potrąceniu kosztów i odprowadzeniu podatków), zleceniobiorca będący właścicielem i ujawniony jako właściciel w całości, wypłacał zleceniodawcy (wnioskodawcy) zyski uzyskane z wynajmu lokali w nieruchomości w udziale wynoszącym 1/3 część, w terminach uzgodnionych przez strony, do czasu przeniesienia udziału we współwłasności nieruchomości.

Wnioskodawca (zleceniodawca) wykonuje wolny zawód (prawnik) i prowadzi w tym zakresie działalność gospodarczą. Opisana powyżej umowa zlecenia nie była zawierana w ramach działalności gospodarczej wnioskodawcy i była jedyną tego rodzaju umową jaką zawarł wnioskodawca. W ramach działalności gospodarczej wnioskodawca uzyskuje jedynie przychody ze świadczenia usług prawniczych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Do jakiego źródła przychodów należy zakwalifikować uzyskiwane przez wnioskodawcę pożytki z nieruchomości...

Kiedy powstaje obowiązek podatkowy związany z tymi przychodami...

Czy przyjmujący zlecenie, (zleceniobiorca - właściciel nieruchomości), jest płatnikiem w odniesieniu do wypłacanych wnioskodawcy (zleceniodawcy) kwot...

Zdaniem wnioskodawcy, uzyskiwane przez wnioskodawcę kwoty należy zakwalifikować do przychodów z praw majątkowych , o których mowa w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Obowiązek podatkowy związany z tymi przychodami powstaje w momencie ich faktycznego otrzymania, zgodnie z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na wypłacającym te środki ciążą obowiązki płatnika na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca uzależnił sposób opodatkowania przychodów w zależności od przyporządkowania ich do określonego w ustawie źródła przychodów. Opisane we wniosku przychody należy zakwalifikować do przychodów z praw majątkowych o których mowa w art. 18 ustawy. Przepisy prawa podatkowego jak również prawa cywilnego nie definiują pojęcia praw majątkowych.

„Należy zauważyć, że znaczną część przychodów można zakwalifikować jako przychód z prawa majątkowego. Odpłatne zbycie rzeczy lub praw stanowi w istocie rzeczy przychód z przeniesienia prawa majątkowego. Wynagrodzenie za sprzedawane towary czy też świadczone usługi również w zasadzie pozostaje przychodem z prawa majątkowego (wierzytelności). Także dywidenda jest przychodem z prawa o charakterze majątkowym (tytuł do udziału w zyskach osób spółki). Wydaje się, że pozostałe źródła przychodów mają w pewnym sensie charakter szczególny względem "praw majątkowych". Przychód powinien być kwalifikowany do tego źródła niejako w ostateczności, gdy nie można go zakwalifikować do innego źródła. Wydaje się, że pozostaje ono źródłem ogólnym nawet względem "pozostałych źródeł przychodu". Wskazane bowiem przykładowo niektóre przychody z pozostałych źródeł, takie jak alimenty czy też prawo do środków pozostawionych przez zmarłego w funduszu emerytalnym, również pochodzą z praw majątkowych.” (Adam Bartosiewicz Ryszard Kubacki Komentarz do art. 10, art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych)

Ustawodawca, wskazując jakiego rodzaju przychody uważa za przychody z praw majątkowych posługuje się zwrotem „w szczególności”. Oznacza to że katalog praw majątkowych zawarty w art. 18 ma charakter otwarty. Konsekwencją otwartości katalogu praw majątkowych, wskazanych w art. 18 jest to, że przychodem z praw majątkowych będzie każdy przychód, którego bezpośrednim źródłem jest prawo majątkowe nie zakwalifikowane przez ustawodawcę do innego źródła przychodów (np. przychody z kapitałów pieniężnych wymienione w art. 17, przychody ze zbycia nieruchomości lub praw do nieruchomości wymienione w art. 19), nawet jeśli prawo to nie zostało w sposób wyraźny wskazany w ustawie.

Sądy również dostrzegają, że pojęcie praw majątkowych jest bardzo szerokie. Przykładowo NSA w wyroku z dnia 28 maja 1997 r. (I SA/Ka 102/96) stwierdził: „Artykuł 18 ustawy, który wymienia jedynie przykładowo, bo używa zwrotu „w szczególności”, kilka rodzajów praw majątkowych, zalicza do nich prawa autorskie, prawa do projektów wynalazczych, prawa do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych. Jest to jednak, co już podkreślono, katalog otwarty, a zatem jest możliwe zaliczenie do niego także innych praw, nigdzie w ustawie nie wymienionych.”

Na poparcie stanowiska, iż organy podatkowe w indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego, też wielokrotnie wskazywały na szeroki zakres przychodów z praw majątkowych wnioskodawca powołał:

• interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 06 grudnia 2010 r. Znak: IPPB2/415-777/10-3/MS1 oraz z dnia 15 października 2009 r. Znak: IPPB2/415-471/09-4/AS,
• interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 03 grudnia 2010 r. Znak: IBPBI/1/415-921/10/SK.
  
  

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem wnioskodawcy, prawo do udziału w pożytkach wynikające z opisanej w niniejszym wniosku umowy, należy zakwalifikować do przychodów z praw majątkowych. Nie można ich kwalifikować np. do innych źródeł określonych w art. 20. Przychód powinien być zakwalifikowany do innych źródeł w ostateczności, gdy nie można go zakwalifikować do źródła, określonego bardziej szczegółowo w ustawie podatkowej.

Konsekwencją takiej kwalifikacji będzie moment powstania obowiązku podatkowego określony w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Obowiązek podatkowy powstanie w chwili faktycznego otrzymania przychodów.

Właściciel nieruchomości czerpie pożytki z tej nieruchomości w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z tym ciąży na nim obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Właściciel nieruchomości powinien przy wypłacie pieniędzy pobrać zaliczkę na podatek dochodowy i wpłacić ją na rachunek właściwego urzędu skarbowego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Za przychód należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Pod pojęciem przychodu należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, wynika że zleceniobiorca wnioskodawcy nabył w imieniu własnym, ale na rzecz wnioskodawcy udział 1/3 w nieruchomości. Przedmiotowa nieruchomość jest wynajmowana w ramach prowadzonej przez zleceniobiorcę działalności gospodarczej. Zleceniobiorca samodzielnie zarządzał nieruchomością, pobierał czynsze, ponosił nakłady na nieruchomość. Na mocy zawartej umowy zlecenia i stosownie do przepisów Kodeksu cywilnego, po dokonaniu rozliczeń opisanych powyżej (pobraniu czynszów, potrąceniu kosztów i odprowadzeniu podatków), zleceniobiorca wypłacał wnioskodawcy zyski uzyskane z wynajmu lokali w nieruchomości w udziale wynoszącym 1/3 części.

W obrocie gospodarczym zarówno osoby fizyczne jak i prawne, a także jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej (spółki osobowe) nie muszą działać osobiście, dopuszczalne jest działanie przez przedstawiciela. Istota przedstawicielstwa w prawie cywilnym polega na tym, że pewna osoba dokonuje w imieniu i na rzecz innego podmiotu czynności prawnych. Osoba, która dokonuje czynności, określana jest mianem przedstawiciela, natomiast osoba, w imieniu której czynność jest dokonywana – mianem reprezentowanego.

Jeżeli czynność dokonana przez przedstawiciela mieści się w granicach umocowania udzielonego przez reprezentowanego, wywołuje ona bezpośredni skutek dla podmiotu, który udzielił pełnomocnictwa. Powszechnie wskazuje się, iż prawu cywilnemu znane są także inne podobne instytucje, które pełnią funkcje zbliżone do przedstawicielstwa, przy czym nie należy ich utożsamiać z przedstawicielstwem.

Od tej instytucji (przedstawicielstwa) należy odróżnić np. instytucję zlecenia, gdzie zleceniobiorca na zewnątrz działa jako samodzielny podmiot prawa, jednak z mocy wewnętrznego porozumienia z inną osobą, na rzecz której działa, nie występuje we własnym interesie.

Istota zlecenia powierniczego polega na tym, że na zewnątrz występuje powiernik, który dokonuje nabycia pewnej rzeczy lub prawa we własnym imieniu, ale na rzecz zleceniodawcy. Stroną czynności jest powiernik, który najpierw sam zaciąga zobowiązanie np. nabywa nieruchomość, a następnie wykonując wcześniejsze zobowiązanie (zlecenie powiernicze) przenosi te prawa lub obowiązki na osobę, w interesie i na rachunek której działał.

Jak wynika z art. 734 i 735 Kodeksu cywilnego, istotą umowy zlecenia jest odpłatne (prowizja) lub nieodpłatne dokonanie określonej czynności prawnej w imieniu dającego zlecenie lub, jeżeli tak stanowi umowa, w imieniu własnym, lecz na rachunek zlecającego. W tym ostatnim wypadku wszelkie nabycie praw lub rzeczy ma charakter powierniczy (fiduicjarny), a przyjmujący zlecenie ma obowiązek wydać zlecającemu wszystko, co przy wykonaniu zlecenia dla niego uzyskał, chociażby w imieniu własnym (art. 740 zd. 2 Kodeksu cywilnego).

Władztwo nad nabytymi prawami, jakie można przypisać zleceniobiorcy wykonującemu zlecenie powiernicze jest ograniczone, a to poprzez:

• ograniczenie czasowe – zleceniobiorca obowiązany jest przekazać nabyte prawa, bądź uzyskane korzyści na pierwsze żądanie zleceniobiorcy,
• ustawowo wyłączoną możliwość rozporządzania tymi prawami lub korzyściami na rzecz kogo innego aniżeli zleceniodawca lub wskazany przezeń podmiot, co powoduje wyłączenie możliwości efektywnego zwiększenia masy majątkowej zleceniobiorcy o prawa nabyte w wykonaniu powiernictwa,
• nieekwiwalentność dla zleceniobiorcy zbycia nabytych we własnym imieniu, lecz na rachunek zlecającego praw, prawa te przenoszone są na zlecającego nieodpłatnie - zgodnie z art. 742 Kodeksu cywilnego dający zlecenie zwraca przyjmującemu zlecenie jedynie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia, oraz zwalnia go od zobowiązań, które ten w powyższym celu zaciągnął w imieniu własnym, natomiast w przypadku przenoszenia powierniczo nabytych praw na wskazaną przez zlecającego osobę trzecią cena zbycia stanowi należność zleceniodawcy (art. 740 k.c.).
  
  

Zgodnie z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym oraz powołanymi powyżej przepisami należy stwierdzić, że przychód uzyskiwany z najmu nieruchomości, którą na rzecz wnioskodawcy nabył zleceniobiorca stanowi zgodnie z art. 740 ustawy Kodeks cywilny przychód wnioskodawcy z tytułu najmu.

Z art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy wynika, że źródłem przychodu jest m.in. najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Nie można zatem zgodzić się ze stanowiskiem wnioskodawcy, że zysk wypłacony mu przez zleceniobiorcę uzyskany z wynajmu nieruchomości należy zakwalifikować do przychodów z praw majątkowych, o których mowa w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zleceniobiorca działał wprawdzie we własnym imieniu, ale z gospodarczego punktu widzenia na rachunek zleceniodawcy. Skoro zleceniobiorca działał na rzecz wnioskodawcy to przychód z najmu nie stanowi przychodu zleceniobiorcy, lecz wnioskodawcy. Skutkiem wynajęcia przedmiotowej nieruchomości jest osiągnięcie przez wnioskodawcę przychodu z najmu. Dla zleceniobiorcy to zdarzenie jest neutralne podatkowo, ponieważ jest on zobowiązany umową powierniczą przekazywać wszelkie pożytki osiągnięte w wyniku zawartej umowy zleceniodawcy.

Dlatego też, jeżeli to zleceniobiorca we własnym imieniu rozliczał przychód z najmu i odprowadzał podatek to jego postępowanie nie było prawidłowe. Opodatkowywał bowiem dochód, który nie jemu się należał i którym nie mógł dysponować. To na wnioskodawcy ciążył obowiązek odprowadzenia podatku z tytułu osiągnięcia przychodu z najmu, na wypłacającym nie ciążyły obowiązki płatnika.

Moment powstania przychodu z najmu określa art. 11 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Aby więc powstał po stronie wynajmującego przychód konieczne jest zaistnienie przesłanki określonej w wyżej powołanym art. 11 ust. 1 ustawy, czyli czynsz musi zostać otrzymany lub postawiony do dyspozycji wynajmującego.

Wnioskodawca działa za pośrednictwem zleceniobiorcy, więc przychód po jego stronie powstanie w momencie gdy zleceniobiorca dokona wypłaty na rzecz wnioskodawcy zysku uzyskanego z wynajmu lokali w nieruchomości.

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady te stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Powyższy przepis nakazuje podatnikom określać przychody i koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do ich praw w udziale w zysku ze współwłasności, wspólnego przedsięwzięcia, posiadania lub użytkowania rzeczy lub praw majątkowych.

Wnioskodawca posiadając udział 1/3 w nieruchomości ma prawo do 1/3 zysku uzyskanego z wynajmu lokali w tej nieruchomości.

Podatnicy uzyskujący dochody z najmu lub dzierżawy rozliczają się z tych dochodów we własnym zakresie - bez pośrednictwa płatnika, w szczególności są obowiązani sami wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy (art. 44 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie bowiem z art. 44 ust. 1 pkt 2 podatnicy osiągający dochody z najmu lub dzierżawy – są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 3f-3h.

W myśl art. 44 ust. 3 ww. ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani wpłacać zaliczki miesięczne.

Wysokość zaliczek, z zastrzeżeniem ust. 3f, ustala się w następujący sposób:

1. obowiązek wpłacania zaliczki powstaje, poczynając od miesiąca, w którym dochody te przekroczyły kwotę powodującą obowiązek zapłacenia podatku;
2. zaliczkę za ten miesiąc stanowi podatek obliczony od tego dochodu według zasad określonych w art. 26, 27 i 27b;
3. zaliczkę za dalsze miesiące ustala się w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku a sumą zaliczek za miesiące poprzedzające.
   
   

Zaliczki miesięczne od dochodów wymienionych w ust. 1, wpłaca się w terminie do 20 dnia każdego miesiąca za miesiąc poprzedni. Zaliczki kwartalne podatnicy wpłacają w terminie do 20 dnia każdego miesiąca następującego po kwartale, za który wpłacana jest zaliczka. Zaliczkę za ostatni miesiąc lub ostatni kwartał roku podatkowego podatnik wpłaca w terminie do 20 stycznia następnego roku podatkowego. Podatnik nie wpłaca zaliczki za ostatni miesiąc lub odpowiednio kwartał, jeżeli przed upływem terminu do jej wpłaty złoży zeznanie i dokona zapłaty podatku na zasadach określonych w art. 45 (art. 44 ust. 6 ww. ustawy).

Reasumując, zysk z najmu nieruchomości, w której udział w wysokości 1/3 na rzecz wnioskodawcy nabył zleceniobiorca stanowi dla wnioskodawcy przychód z najmu. Przychód ten powstaje z dniem wypłaty lub postawienia do dyspozycji wnioskodawcy 1/3 zysku. Zleceniobiorca nie jest płatnikiem w związku z wypłatą na rzecz wnioskodawcy zysku z najmu, gdyż obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu osiągnięcia przychodów z najmu ciąży na podatniku (wnioskodawcy) i to on jest zobowiązany do regulowania zobowiązań z tego tytułu w urzędzie skarbowym.

Stanowisko wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.