INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 9 stycznia 2008r. (data wpływu do tut. Biura 15 stycznia 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconych ekwiwalentów za odzież roboczą, za pranie odzieży roboczej oraz za używanie odzieży i obuwia własnego jako roboczego dla:

• pracowników obsługi - jest prawidłowe,
• pracowników handlowych i administracyjnych - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 15 stycznia 2008r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconych ekwiwalentów za odzież roboczą, za pranie odzieży roboczej oraz za używanie odzieży i obuwia własnego jako roboczego dla:

• pracowników obsługi,
• pracowników handlowych i administracyjnych.
  
  

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadząc działalność gospodarczą, zatrudnia pracowników, którzy na podstawie umów o pracę zobowiązali się do noszenia odzieży roboczej oraz stroju służbowego podczas pełnienia obowiązków w godzinach pracy oraz do cotygodniowego czyszczenia lub prania stroju służbowego lub ubrania roboczego. W obowiązującym u Wnioskodawcy regulaminie pracy określono szczegółowo, jakie ubranie stanowi strój służbowy pracowników handlowych i administracyjnych oraz co stanowi ubranie robocze pracowników obsługi. Dodatkowo wskazano, że strój służbowy powinien być wyposażony w znaki identyfikacji firmowej.

Regulamin pracy przewiduje wypłacanie pracownikom zobowiązanym do noszenia stroju służbowego i odzieży roboczej ekwiwalentu pieniężnego za ubiór roboczy i strój służbowy, miesięcznego ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej i stroju służbowego oraz za używanie odzieży i obuwia własnego jako roboczego.

Obowiązkowymi składnikami ubrania roboczego pracowników obsługi są: ubranie robocze, obuwie ochronne, czapka robocza, fartuch ochronny, kurtka ciepłochronna, ocieplacz, peleryna przeciwdeszczowa, rękawice ochronne.Regulamin pracy określa także obowiązkowe składniki stroju służbowego pracowników handlowych i administracyjnych, dla mężczyzn są to: marynarka w ciemnym kolorze, spodnie, koszula w kolorze białym, błękitnym lub popielatym, buty w kolorze czarnym, kurtka ciepłochronna, ocieplacz, krawat.

Strój służbowy dla kobiet składa się z : garsonki w ciemnym kolorach, bluzki białej, rajstop w kolorze białym lub czarnym, butów czarnych, kurtki ciepłochronnej, ocieplacza, spodni, marynarki, krawata w ciemnych kolorach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ekwiwalenty wypłacane pracownikom za strój służbowy i ubiór roboczy, za pranie odzieży roboczej i stroju służbowego oraz za używanie odzieży i obuwia własnego jako roboczego stanowią koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Spółki fakt ujęcia w umowie o pracę oraz obowiązującym u wnioskodawcy - jako pracodawcy - Regulaminie pracy, obowiązku noszenia przez pracowników handlowych i administracyjnych stroju służbowego zaopatrzonego w znaki identyfikacji firmowej oraz odzieży roboczej przez pracowników obsługi, jak również postanowienia Regulaminu pracy o istniejącym po stronie wnioskodawcy – jako pracodawcy - obowiązku wypłacania ekwiwalentu za ubiór roboczy i strój służbowy oraz ekwiwalentu za ich pranie, a także ekwiwalentu za używanie odzieży i obuwia własnego zamiast roboczego, przesądza o możliwości uznania wypłacanych ekwiwalentów za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Za uznaniem, że wypłacane ekwiwalenty stanowią koszt uzyskania przychodu przemawia fakt, iż pracownicy Wnioskodawcy zostali zobowiązani w umowach o pracę do noszenia stroju służbowego wyposażonego w znaki identyfikacji firmowej oraz odzieży roboczej co wynika z Regulaminu pracy zaś Wnioskodawca do wypłacania pracownikom ekwiwalentu za ubiór roboczy i strój służbowy, ich pranie i czyszczenie, a także za używanie obuwia i odzieży własnej zamiast odzieży roboczej.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeksu pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) pracodawca ma obowiązek zapewnienia pracownikom nieodpłatnie środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego. I tak w myśl art. 237 (8) § 1 Kodeksu pracy pracodawca ustala rodzaje środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, których stosowanie na określonych stanowiskach jest niezbędne w związku z art. 237(6) § 1 i art. 237(7) § 1, oraz przewidywane okresy użytkowania odzieży i obuwia roboczego.
Zgodnie z art. 237(7) Kodeksu pracy:

• § 1 Pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach:
  1) jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu, 2) ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.
  
• § 2 Pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy.
  
  

Zgodnie z art. 237(9) Kodeksu pracy:

• § 1 Pracodawca nie może dopuścić pracownika do pracy bez środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, przewidzianych do stosowania na danym stanowisku pracy.
• § 2 Pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie.
• § 3 Jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika.
  
  

Wydatki pracodawcy na zakup ubioru służbowego mogą stanowić koszty uzyskania przychodu pod warunkiem, że obowiązek używania stroju wynika bezpośrednio z przepisów prawa pracy.

W świetle powyższego obowiązek zapewnienia odzieży, a także jej prania i konserwacji lub ewentualnie wypłaty ekwiwalentu dotyczy wyłącznie odzieży roboczej, natomiast odzież używana przez pracowników handlowych i administracji nie mieści się w pojęciu odzieży roboczej.

Mając powyższe na względzie stanowisko podatnika przedstawione we wniosku z 9 stycznia 2008r. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconych ekwiwalentów za odzież roboczą, za pranie odzieży roboczej oraz za używanie odzieży i obuwia własnego jako roboczego dla:

• pracowników obsługi jest prawidłowe,
• pracowników handlowych i administracyjnych - jest nieprawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.