W dniu 28.06.2007 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego wpłynął wniosek Spółki Jawnej z dnia 26.06.2006 r. uzupełniony w dniu 03.09.2007 r. i 19.09.2007 r. o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego.
Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1590), wnioski o wydanie pisemnych interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnych sprawach wniesione przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy podlegają rozpatrzeniu na podstawie przepisów ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.
Jak stanowi art. 14 a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14 a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.
Z treści złożonego wniosku wynika, iż Spółka Jawna, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu artykułami elektrycznymi, w większości dostawy odbywają się w systemie loco magazyn odbiorcy. Wymieniony system sprzedaży wymaga odpowiedniej ilości środków transportowych w postacji samochodów dostawczych o różnej ładowności. Przedmiotowe samochody zostały zakupione przed 1 maja 2004 r. posiadają masę całkowitą poniżej 3,5 tony. Na podstawie przepisów ustawy o VAT z 1993 r. rodzaj, a właściwie dopuszczalna ładowność posiadanych przez spółkę samochodów, uprawniały do odliczenia podatku naliczonego od nabywanego do nich paliwa.
Ponieważ użytkowane przez spółkę samochody po 1 maja 2004 r. nie spełniały warunku określonego w tzw. wzorze Lisaka, który obowiązywał do sierpnia 2005 r. a także nie spełniają wymagań wynikających z art. 86 ust. 3 oraz ust. 4 ustawy o VAT, wg nowelizacji ww. ustawy oboowiązującej od 22 sierpnia 2005 r. Spółka utraciła prawo do odliczania VAT.
W uzasadnieniu wniosku wskazano, iż na podstawie art. 17 ust. 6 Szóstej Dyrektywy, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia, ograniczające prawo do odliczenia podatku naliczonego, przewidziane w ich prawie krajowym w momencie wejścia dyrektywy w życie. Mogą ewentualnie po wejściu w życie dyrektywy zmniejszyć zakres istniejących ograniczeń, nie mogą natomiast ich rozszerzać.
Powołany przepis dyrektywy wskazuje, że w stosunku do użytkowanych przez spółkę samochodów, po 1 maja 2004 r. przepisy ustawy o VAT zwiększyły zakres ograniczeń w prawie do odliczenia podatku naliczonego, zakazując nam odliczenia podatku naliczonego do nabywanego paliwa. Zdaniem spółki obowiązujący po 1 maja 2004 r. przepis art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT jest niezgodny z prawem unijnym.
Spółka stoi na stanowisku iż prawo do odliczenia podatku VAT powinno przysługiwać spółce do dnia dzisiejszego, gdyż przedmiotowe samochody zostały zakupione przed 1 maja 2004 r. i na podstawie przepisów ustawy o VAT z 1993 r. przysługiwało odliczenie podatku VAT od zakupu paliwa do tych pojazdów, mimo, iż użytkowane samochody po 1 maja 2004 r. nie spełniały warunków określonych w tzw. wzorem Lisaka jak również warunków zawartych w art. 86 ust. 3 i 4 ustawy obowiązującej od 22 sierpnia 2005 r. Wprowadzone po 1 maja 2004 r. przepisy ograniczyły to prawo, nabyte wcześniej.
Pytanie spółki sprowadza się do zajęcia stanowiska przez Urząd Skarbowy odnośnie złożenia korekt za okres od 1 maja 2004 r., w których uwzględnionoby odliczenie podatku naliczonego od nabywanych w tym czasie paliw do użytkowanych samochodów, które przed 1 maja 2004 r. przy zachowaniu warunku dopuszczalnej ładowności, oraz świadectwa homologacji, uznane były za ciężarowe i posiadały prawo do odliczenia podatku VAT.
W nawiązaniu do powyższego Naczelnik Urzędu Skarbowego w Legnicy stwierdza co następuje:
Zgodnie z art. 19 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług.
Powyższy przepis zgodnie z art. 25 ust. 1 pkt 3a wyżej cytowanej ustawy nie ma zastosowania do obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych benzynowych wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg.
Na podstawie cyt. powyżej art. 25 ust. 1 pkt 3a ww. ustawy o VAT, w momencie zakupu samochodów zarówno ich rodzaj, jak i ładowność przesądzały o możliwości dokonania odliczenia podatku naliczonego od zakupionych do nich paliw i jak wynika ze złożonego wniosku podatnik skorzystał z tego prawa.
Prawo to podatnik utracił po wejściu w życie zapisu art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym do dnia 21 sierpnia 2005 r. zgodnie z którym, obniżenie kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanego do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 i 5 ustawy o podatku od towarów i usług.
W myśl art. 86 ust. 3 za samochód osobowy uznaje się samochód o ładowności mniejszej niż ładowność określona wg wzoru:
DŁ=357 kg + n x 68 kg, gdzie
DŁ – oznacza dopuszczalną ładowność,
n – ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy.
Z zapisu art. 86 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że dopuszczalna ładowność pojazdu, o której mowa wyżej określana jest na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisie decyzji, o której mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa wyżej.
Z wyjaśnień spółki wynika, iż samochody o których mowa we wniosku nie spełniają warunków określonych w art. 86 ust. 3 w brzmieniu obowiązującym do dnia 21 sierpnia 2005 r. (tzw. wzór Lisaka) przez co spółka nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupionego paliwa do tychże samochodów.
Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 z 2004 r., poz. 535 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym od 22 sierpnia 2005 r. obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3. Przepis ten odnosi się bezpośrednio do samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Artykuł 86 ust. 4 reguluje, iż przepis ust. 3 tego artykułu nie dotyczy :
1) pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części
przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2) pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3) pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków,
4) pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu.
Zgodnie z art. 86 ust. 5 cytowanej ustawy spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 4 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.
W świetle przytoczonych przepisów prawo do odliczenia podatku naliczonego od nabytego paliwa przysługuje od 22 sierpnia 2005 r., jeżeli paliwa te są wykorzystywane do napędu pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, jeśli zostały one
wymienione w art. 86 ust. 4 pkt 1-4.
Mając na względzie wyżej powołane przepisy i opisany stan faktyczny stwierdzić należy, iż podatnikowi nie przysługuje odliczenie podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakup paliwa do zakupionych przed 1 maja 2004 r. samochodów, bowiem jak sam podatnik stwierdza w złożonym wniosku, samochody te nie spełniają warunków przewidzianych w powyżej opisanych normach prawnych, uprawniających do skorzystania z odliczenia, a co za tym idzie złożenie korekt deklaracji VAT w tym zakresie nie znajduje uzasadnienia.
Jednocześnie odnosząc się do uzasadnienia wniosku podatnika i twierdzenia, iż obowiązujący po 1 maja 2004 r. przepis art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT jest niezgodny z przepisem art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków oborotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC), Dz. U. UE.L77.145.1. zauważyć należy, że mimo iż w jej treści brak jest powołania na powyższe przepisy, nie oznacza to wcale, że nie uwzględnia ona ww. przepisów prawa wspólnotowego.
Naczelnik Urzędu Skarbowego biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny i prawny, stanowisko spółki zajęte we wniosku uznał za nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 14 a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu sporządzenia wniosku.
Jak stanowi art. 14 b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.