INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112 poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani S. przedstawione we wniosku z dnia 11 stycznia 2008 r. (data wpływu do tut. Biura – 15 stycznia 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku zapłaty podatku od wynajmu lokalu, gdy czynsz stanowi ratę zaciągniętego kredytu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 stycznia 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku zapłaty podatku od wynajmu lokalu, gdy czynsz stanowi ratę zaciągniętego kredytu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest właścicielką lokalu, w którym do marca 2005 roku jej mąż prowadził sklep. W marcu małżonkowie zdecydowali, że zaprzestaną działalności, a lokal wynajmą. Lokal wynajęto pod działalność dla usług bankowych firmie S. Firma okazała się bardzo solidna i zadowolona z lokalizacji w związku z czym podpisano umowę najmu na okres pięciu lat. Stawkę czynszu ustalono na poziomie 2.200 zł, oczywiście spisując stosowne umowy. Z zakończonej działalności zostało trochę długów. Firma S. zaproponowała, że udzieli małżonkom kredytu na okres pięciu lat, a ratę będzie stanowił właśnie należny czynsz. Sytuacja życiowa zmusiła wnioskodawczynię, aby pieniądze należne za wynajem lokalu wziąść natychmiast. Nie była to forma ogólno rozumianej zapłaty "z góry", lecz forma pożyczki udzielonej jej przez firmę S. Zabezpieczeniem pożyczki jest pięcioletnia umowa bez możliwości wcześniejszego wypowiedzenia tzn. przed okresem jej spłaty. Pożyczka wynosi 92.440 zł. Rata jej stanowi 2.200 zł. Wnioskodawczyni twierdzi, iż gdyby przyjąć, że to czynsz jest jej przychodem po okresie pięcioletnim kwota wynajmu przy miesięcznej wysokości czynszu 2.200 zł wynosiłaby 132.000 zł. Z racji tego, że jest to pożyczka kwota jak łatwo policzyć jest niższa. W konsekwencji sytuacja w minionym okresie zmusiła wnioskodawczynię do tego, aby za jej zgodą firma przez ponad 17 miesięcy wynajmowała lokal za darmo, z czym nie może się zgodzić. Jej zdaniem te właśnie fakty wskazują, że nie jest to forma czynszu, a pożyczka, którą uzyskała po wcześniejszym spełnieniu wszelkich wymogów, od której musi zapłacić odsetki, a fakt wynajęcia lokalu stanowi zabezpieczenie tej pożyczki. Dlatego wymagany od niej podatek postrzega jako dwukrotną zapłatę za to samo.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

1. Czy wnioskodawczyni ma obowiązek płacić podatek od wynajmu lokalu, gdy czynsz stanowi ratę zaciągniętego kredytu...
2. Co w sytuacji, gdy wnioskodawczyni będzie musiała płacić podatek, a pożyczka którą otrzymała jest mniejsza niż gdyby otrzymywała co miesiąc przez okres pięciu lat czynsz w wysokości 2.200zł...
   
   

Zdaniem wnioskodawczyni, nie powinna płacić podatku dochodowego od wynajmu lokalu, gdyż formą czynszu jest pożyczka, którą uzyskała po wcześniejszym spełnieniu wszelkich wymogów, a fakt wynajęcia lokalu stanowi zabezpieczenie tej pożyczki. Dlatego wymagany podatek jest jej zdaniem dwukrotną zapłatą za to samo.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Przy czym, czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju (art. 659 § 2 Kodeksu cywilnego).W myśl art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) źródłami przychodu są najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników związanych z działalnością gospodarczą.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Podstawą generowania przychodów z tytułu najmu jest zawarcie pomiędzy stronami stosownej umowy. Strony umowy określają w niej wysokość czynszu, który jak wynika z cytowanego powyżej przepisu art. 659 § 2 Kodeksu cywilnego może być określony w pieniądzach, bądź też świadczeniach innego rodzaju. Czynsz ten niezależnie od formy w jakiej został określony stanowi przysporzenie majątkowe wynajmującego, a tym samym generuje przychód w rozumieniu podatkowym.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawczyni zawarła umowę najmu z firmą świadczącą usługi bankowe, w której to umowie należny czynsz został określony w pieniądzu, a następnie z tą samą firmą zawarła umowę kredytu, w której ustalono, iż spłatę należności wnioskodawczyni wobec pożyczkodawcy stanowić będzie ww. przysługująca jej tytułem czynszu należność. Strony ww. umów dokonały zatem potrącenia przysługujących im w związku z zawarciem tychże umów świadczeń pieniężnych.

Nie zmienia to jednakże faktu, iż w wyniku zawarcia ww. umów wnioskodawczyni uzyskała i będzie uzyskiwała w terminach płatności poszczególnych rat przysporzenie majątkowe. Nie będzie bowiem, obowiązana do dokonania spłaty udzielonego jej kredytu. Przysporzenie powyższe stanowić będzie zatem przychód z zawartej przez nią umowy najmu (jako przychód nierozerwalnie związany z tą umową) podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych stosowanie do przyjętej przez wnioskodawczynię formy opodatkowania uzyskiwanych z najmu przychodów (dochodów). Fakt, iż kwota otrzymanej pożyczki jest mniejsza od sumy należnych tytułem zawarcia umowy najmu czynszów, nie może być powodem uznania argumentów podatnika. Pamiętać bowiem należy, iż z każdą pożyczką związane są określone koszty takie jak odsetki, prowizje itp.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego stanowisko wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.