POSTANOWIENIE

Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego w Krakowie, działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku Strony z dnia 15.12.2006 r. (data wpływu: 18.12.2006 r.) w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych stwierdza, że przedstawione we wniosku stanowisko nie jest prawidłowe.

Uzasadnienie

Zapytanie Podatnika dotyczy rozstrzygnięcia czy wpłacona przez kontrahenta kaucja na zabezpieczenie współpracy gospodarczej, powinna zostać opodatkowana jako darowizna, w sytuacji, gdy przedsiębiorstwo kontrahenta zostało zbyte w postępowaniu upadłościowym, a nabywca kontynuuje współpracę na nowych zasadach.

Według opisu stanu faktycznego Spółka stale współpracowała z podmiotem niemieckim, któremu zbywała swoje towary. W dniu 05.07.2005 r. kontrahent został postawiony w stan upadłości, z tym że w dalszym ciągu prowadził działalność gospodarczą. Na mocy porozumienia, w październiku 2005 r. podmiot niemiecki wypłacił Spółce „kaucję zabezpieczającą realizację dalszej sprzedaży”. W dniu 01.01.2006 r. przedsiębiorstwo upadłego kontrahenta zostało sprzedane, a on zlikwidowany. Nabywca przedsiębiorstwa realizuje dostawy na rzecz Wnioskodawcy, tyle że na nowych zasadach.

Na tle takiego stanu faktycznego Spółka formułuje stanowisko, że kaucja powinna zostać potraktowana jako darowizna i opodatkowana 19% stawką podatku. W sytuacji zaś, gdyby następnie zażądano zwrócenia kaucji, w momencie zwrotu Spółka nabędzie prawo do ustalenia kosztów uzyskania przychodów.

Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego nie potwierdza stanowiska Podatnika.

Stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 2 przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 13 i 14, jest w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy PDOP przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 13 i 14, jest w szczególności wartość, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 8, umorzonych lub przedawnionych zobowiązań.

Środki finansowe przekazane tytułem kaucji na zabezpieczenie przyszłych sprzedaży nie mogą być traktowane jako darowane. Do essentialnia negotti umowy darowizny, która jest umową nazwaną w art. 888 i n. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zwanej dalej ustawą Kodeks cywilny, należy oświadczenie darczyńcy, które obejmuje zobowiązanie się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem własnego majątku. W okolicznościach przedstawionego stanu faktycznego Spółki traktowały przelane pieniądze jako kaucję na zabezpieczenie przyszłej sprzedaży, a więc de facto jako zobowiązanie warunkowe. Wypłacenie kaucji z istoty swej nie może być traktowane jako czynność pod tytułem darmym, gdyż to, czy kaucja będzie podlegała zwrotowi, czy przepadkowi, uzależnione jest od wykonania umowy, którą kaucja zabezpiecza. W tym sensie kaucja rodzi u beneficjenta zobowiązanie warunkowe, a więc dopóki nie ziści się warunek, tj. umowa nie zostanie wykonana lub niewykonana, ten, który kaucję wpłacił nie może żądać jej zwrotu, a ten, który kaucję otrzymał nie może traktować, że jest ona mu należna.

Z opisu stanu faktycznego wynika, ze nabywca przedsiębiorstwa upadłego kontrahenta kontynuuje współpracę ze Spółką. Ponieważ kaucja miała na celu zabezpieczenie przyszłej współpracy Spółki i upadłego, możliwe jest, że z uwagi na podjęcie współpracy przez nabywcę przedsiębiorstwa upadłego, ziściły się warunki, od których zaistnienia uzależniony był zwrot lub przepadek kaucji. Tut. Organ zauważa, że likwidacja kontrahenta, który kaucję wpłacił, nie stanowi przeszkody do jej rozliczenia. W jego miejsce wstąpił w zakresie praw związanych z przedsiębiorstwem nabywca tego przedsiębiorstwa, chyba żeby uprzednio doszło do zwolnienia Spółki z długu na podstawie umowy, o której mowa w art. 508 ustawy Kodeks cywilny, co jednak nie wynika z okoliczności stanu faktycznego. Zatem, jeżeli na skutek kontynuowania przez nabywcę przedsiębiorstwa współpracy ze Spółką, odpadło niebezpieczeństwo, przed którym Spółka zabezpieczyła się przyjmując kaucję, to winna ją zwrócić nabywcy przedsiębiorstwa, ponieważ od tego momentu kaucja stała się świadczeniem jej nienależnym. W takich okolicznościach należałoby przyjąć, że od momentu zaistnienia podstawy do zwrotu kaucji, Spółka uzyskuje nieodpłatne świadczenia, na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy PDOP, a po upływie terminu przedawnienia dla roszczenia drugiej strony o zwrot kaucji będzie obowiązana ustalić przychód w wysokości przedawnionego zobowiązania z art.12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy PDOP.

Biorąc pod uwagę powyższe orzeczono jak w sentencji.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i dotyczy oceny stanu prawnego na dzień 31.12.2006 r.
Stosownie do art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla Wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla Wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w § 5.

W dacie wydania postanowienia nie toczyło się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Pouczenie:
Na powyższe postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie, za pośrednictwem Naczelnika Małopolskiego Urzędu Skarbowego – w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego postanowienia.