POSTANOWIENIE

Naczelnik Urzędu Skarbowego Kraków-Śródmieście działając na podstawie art. 216, art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 8/2005, poz. 60 ze zm. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30.06.2007 r.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 08.05.2007 r. (wpływ do tut. Organu podatkowego 09.05.2007 r.) uzupełnionego pismem z dnia 13.06.2007 r. (data wpływu do tut. Organu podatkowego 18.06.2007 r.) w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych stwierdza, iż przedstawione we wniosku stanowisko w części dot. zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowej jest prawidłowe, natomiast w części dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wynajmem mieszkania jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 08.05.2007 r. Pełnomocnik Podatniczki zwrócił się do tut. Organu podatkowego z wnioskiem w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Podatniczka prowadzi działalność gospodarczą której podstawowym przedmiotem są tłumaczenia i usługi sekretarskie, natomiast miejscem wykonywania działalności gospodarczej jest obszar całego kraju. W ramach prowadzonej działalności Podatniczka wykonuje usługi tłumaczeń dla polskiego kontrahenta, co wiąże się z koniecznością często długotrwałego pobytu w Belgii. Ponadto umowa zawarta z polskim kontrahentem stanowi, że obowiązki usługodawcy polegają w szczególności na:
- organizacji biura poselskiego i zapewnieniu mu sprawnego funkcjonowania;
- dokonywaniu tłumaczeń (przez co strony umowy rozumieją nie tylko tłumaczenia dokumentów ale i bezpośrednie tłumaczenie rozmów);
- doradztwie;
- reprezentowaniu interesów deputowanego w wypadku jego nieobecności zgodnie z ewentualnie udzielonym upoważnieniem.

W umowie z polskim kontrahentem nie wskazano miejsca gdzie mają być wykonywane czynności, ale z charakteru tych czynności wynika, że część z nich może być wykonywana jedynie w Belgii np. nadzór nad funkcjonowaniem biura kontrahenta zlokalizowanego w Belgii, tłumaczenia rozmów kontrahenta odbywających się w Belgii, reprezentacja interesów kontrahenta na terytorium Belgii. Z umowy z kontrahentem nie wynika termin wykonania usługi.

W celu zmniejszenia wydatków ponoszonych w związku z pobytem w Belgii Podatniczka wynajmuje tam mieszkanie na czas nieokreślony. Mieszkanie jest wynajmowane na cele mieszkalne, ale wykorzystywane także w celu realizacji obowiązków wynikających z umowy z kontrahentem – część tłumaczeń i analiz jest przygotowana w mieszkaniu. Zapłata czynszu za mieszkanie jest dokonywana przelewem, a wydatki z tego tytułu są udokumentowane wyciągiem bankowym.

Zapytanie dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z pobytem w Belgii tj. koszty wynajmu mieszkania oraz diet z tytułu podróży służbowej.

Zdaniem Podatnika wydatki poniesione z w/w tytułu stanowią koszt uzyskania przychodów.

Po przeanalizowaniu przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Naczelnik Urzędu Skarbowego Kraków-Śródmieście stwierdza co następuje:

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 17, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Sformułowana w powyższym przepisie definicja oznacza w praktyce, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskaniem przychodów, za wyjątkiem kosztów wymienionych w art.. 23 ust. 1 powołanej wyżej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, oraz to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Wydatek ten powinien być racjonalnie i gospodarczo uzasadniony, a jego poniesienie prawidłowo udokumentowane.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 52 cytowanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra tj. w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.) oraz w rozporządzeniu Ministra pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia podróży służbowej, dlatego też należy przyjąć znaczenie tego pojęcia wynikające z przepisów ustawy z dnia 26.06.1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). Z art. 77/5 § 1 w/w ustawy Kodeks pracy wynika, iż podróżą służbową jest wykonywanie przez pracownika na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy pracownika.

W świetle powyższego podróżą służbową będzie wyjazd podjęty na polecenie właściciela firmy albo przez samego właściciela w celu wykonania pojedynczego zadania, odbywający się poza miejscowością, w której znajduje się siedziba firmy albo też poza miejscem, które zostało określone przez właściciela firmy jako miejsce wykonywania obowiązków umownych, a wyjazd ten jednocześnie ma związek z wykonywaniem zadań służbowych (wiążących się z działalnością firmy).

Za zagraniczną podróż służbową należy uznać wykonywanie bezpośrednio przez przedsiębiorcę zadań poza granicami kraju.

Ponadto art. 27 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2004 r. Nr 173, poz. 1807 ze zm.) stanowi, że przedsiębiorca we wniosku o dokonanie wpisu do ewidencji podaje (między innymi) oznaczenie miejsca zamieszkania i adresu, adres do doręczeń przedsiębiorcy oraz adres, pod którym jest wykonywana działalność gospodarcza, a jeżeli przedsiębiorca wykonuje działalność poza miejscem zamieszkania – adres głównego miejsca wykonywania działalności i oddziału, jeżeli został utworzony. Te same dane podlegają wpisowi do ewidencji (art. 30 ust. 1 pkt 3 w/w ustawy o swobodzie działalności gospodarczej). Z powyższej ustawy wynika, iż to sam przedsiębiorca podaje miejsce wykonywania działalności gospodarczej. W związku z powyższym nie można utożsamiać miejsca wykonywania działalności z miejscem wykonywania czynności składających się na taką działalność. Miejsce wykonywania działalności gospodarczej jest jedno (będzie to miejsce określone we wpisie do ewidencji), zaś czynności wykonywane w ramach działalności gospodarczej, mogą być wykonywane w różnych miejscach w tym także poza granicami kraju. Dlatego też wykonywane przez Podatniczkę usługi tłumaczeń poza granicami kraju należy uznać za zagraniczną podróż służbową, w związku z czym do przedstawionego stanu faktycznego będzie miał zastosowanie przepis art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Oznacza to, iż Podatniczka jako przedsiębiorca może uznać za koszt uzyskania przychodów ze źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, wartość diet do wysokości kwot stanowiących równowartość wysokości diet przysługujących pracownikom z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju. Zatem prawidłowe jest stanowisko Podatniczki w części dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowej.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, które przesądzają o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodu każdy wydatek wymaga indywidualnej oceny, a organ podatkowy bada czy dany wydatek pozostaje w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i nie stanowi wydatku przeznaczonego na potrzeby osobiste podatnika lub osób trzecich. Istnieje grupa wydatków, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przedsiębiorcy, gdyż należą do grupy wydatków, które ponosi każda osoba fizyczna niezależnie od tego, czy prowadzi działalność gospodarczą czy też nie. Mowa tu m.in. o wyżywieniu, zakupie odzieży, środków higieny osobiste czy też zapewnieniu sobie odpowiednich warunków mieszkaniowych. Są to typowe wydatki konsumpcyjne, które powinny być pokrywane z dochodu przedsiębiorcy.

W przypadku, gdy wynajmowany lokal służy wyłącznie celom działalności gospodarczej prowadzonej przez Podatnika, nie ma zakazu prawnego zaliczenia wydatków związanych z wynajęciem mieszkania do kosztów uzyskania przychodów. Jednakże gdy wydatki ponoszone w związku z wynajęciem mieszkania w innym mieście stanowią wydatki o charakterze osobistym, z istoty rzeczy nie zalicza się ich do kosztów podatkowych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż lokal wynajęty został na cele mieszkaniowe Podatniczki i w takim przypadku poniesionych wydatków na wynajem nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów. Równocześnie jednak w wynajętym lokalu mieszkalnym Podatniczka przygotowuje w ramach prowadzonej działalności gospodarczej część tłumaczeń i analiz.

Przedsiębiorca zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma prawo zaliczyć, z zastrzeżeniem art. 23 ustawy, w koszty działalności faktyczne i prawidłowo udokumentowane wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia przychodów.

Koszty noclegów związanych z wyjazdem służbowym zalicza się do kosztów uzyskania przychodów w wysokości faktycznie poniesionych wydatków, udokumentowanych fakturami bądź rachunkami. Jeżeli zatem osoba prowadząca działalność gospodarczą korzysta w czasie odbywania podróży z noclegów w prywatnych kwaterach, to poniesione na ten cel wydatki stanowią koszt uzyskania przychodu, pod warunkiem, ich udokumentowania rachunkiem wystawionym przez świadczącego takie usługi.

Zatem wydatki poniesione przez Podatniczkę na wynajem mieszkania będą stanowiły koszt uzyskania przychodów w sytuacji, gdy zostaną udokumentowane fakturą lub rachunkiem wystawionym przez osobę świadczącą takie usługi, ale tylko za okres delegacji służbowej, który ma związek z prowadzona działalnością gospodarczą, a nie za cały okres wynajmu mieszkania.

Mając na uwadze powyższe tut. Organ podatkowy uznaje za nieprawidłowe stanowisko Podatnika w części dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wynajmem mieszkania.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę.
Stosownie do art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w § 5.