INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 29 marca 2012 r. (data wpływu 2 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usługi związanej z ubezpieczeniem assistance – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usługi związanej z ubezpieczeniem assistance.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

X (dalej Wnioskodawca lub Spółka) prowadzi sprzedaż detaliczną sprzętu AGD RTV poprzez własne sklepy oraz sklepy współpracujące ze Spółką w oparciu o umowy franchisingowe. Oprócz sprzedaży detalicznej sprzętu AGD RTV Wnioskodawca zamierza rozpocząć sprzedaż ubezpieczenia assistance na sprzęt elektroniczny. Konstrukcja ubezpieczenia assistance ma postać umowy grupowego ubezpieczenia, w której Ubezpieczającym jest Wnioskodawca. Zamiarem Spółki jest wprowadzić do swojej oferty możliwość przystępowania klientów Spółki do grupowej Umowy ubezpieczenia assistance. Ubezpieczenie to obejmowałoby swoim zakresem sprzęt rtv/agd będący w posiadaniu Ubezpieczonego w jego gospodarstwie domowym. Ubezpieczenie nie byłoby ograniczone jedynie do sprzętu oferowanego w sieci Wnioskodawcy. To Klient ponosiłby też koszty zawartej umowy ubezpieczenia i byłby płatnikiem składki ubezpieczeniowej. W praktyce Spółka zawarłaby umowę grupowego ubezpieczenia Assistence na cudzy rachunek, obejmując ochroną ubezpieczeniową swoich Klientów. W celu obsługi programu ubezpieczenia Assistarice, Wnioskodawca współpracowałby z brokerem ubezpieczeniowym, który działając w imieniu Klienta wykonywałby część czynności związanych z procesem bieżącej obsługi zawartych umów ubezpieczenia. Szczegółowy zakres obowiązków zarówno brokera, jak i Ubezpieczającego określałaby umowa o współpracy z Ubezpieczycielem dotycząca obejmowania ubezpieczeniem assistance. W przypadku Spółki zakres tych czynności wykonywanych za wynagrodzeniem na rzecz Ubezpieczyciela obejmowałby:

• udzielanie obecnym, jak i potencjalnym klientom podstawowych informacji na temat umowy grupowego ubezpieczenia asstance i jej warunków,
• podejmowanie niezbędnych czynności przygotowawczych umożliwiających zainteresowanym klientom przystąpienie do umowy grupowego ubezpieczenia, w tym:
  • wprowadzanie do systemu informatycznego (aplikacji internetowej) danych klienta wymaganych przez Ubezpieczyciela, umożliwiających przystąpienie klienta do umowy grupowego ubezpieczenia,
  • wydawanie klientom druków generowanych przez aplikację sprzedażową: deklaracji przystąpienia do umowy ubezpieczenia i Ogólnych Warunków Ubezpieczenia,
  • przyjmowanie od klientów oświadczeń o przystąpieniu do umów grupowego ubezpieczenia assistance i przekazywanie ich Ubezpieczycielowi,
  • przyjmowanie od klientów rezygnacji z ochrony ubezpieczeniowej i ich przekazywanie ubezpieczycielowi,
  • poświadczanie własnoręczności podpisów składanych przez Ubezpieczanych na Deklaracjach; poświadczenie autentyczności składanych podpisów przez Ubezpieczonych będzie dokonywane przez upoważnionego pracownika Ubezpieczającego,
  • obsługa płatności składek ubezpieczeniowych i przekazywanie ich Ubezpieczycielowi,
  • przyjmowanie zgłoszeń zdarzeń objętych ochroną ubezpieczenia Assistance i przekazywanie ich Ubezpieczycielowi,
  • wykonywanie obowiązków wynikających z polisy grupowego ubezpieczenia Assistance i Ogólnych Warunków Ubezpieczenia.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opisane wyżej usługi, które miałyby być świadczone przez Spółkę na rzecz Ubezpieczyciela, w oparciu o zawartą umowę o współpracy z Ubezpieczycielem, byłyby usługami zwolnionymi od podatku od towarów i Usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o podatku od towarów i usług lub art. 43 ust. 13 tejże ustawy...

Zdaniem Wnioskodawcy, opisana we wniosku usługa związana z ubezpieczeniem assistance na cudzy rachunek podlega zwolnieniu przedmiotowemu z VAT określonemu w art. 43 ust. 1 pkt 37.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwalnia się od podatku następujące usługi:

• usługi ubezpieczeniowe i usługi reasekuracyjne,
• usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych,
• usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek.
  
  

Usługa, jaka miałaby być świadczona przez Wnioskodawcę stanowi bez wątpienia usługę świadczoną przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek. Usługa ta nie podlega wyłączeniu ze zwolnienia przewidzianego w tym przepisie, bowiem wyłączenie to dotyczy czynności ściągania długów, w tym factoringu, usług doradztwa, usług w zakresie leasingu (art. 43 ust. 15). Za zasadnością uznania, iż usługi jakie miałyby być świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Ubezpieczyciela, podlegają zwolnieniu określonemu w art. 43 ust. 1 pkt 37, przemawiają podane we wniosku okoliczności, tj. fakt, iż Ubezpieczającym byłaby Spółka a beneficjentami polisy ubezpieczeniowej assistance byliby klienci Wnioskodawcy, co wypełniałoby sformułowanie „w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia”. W odniesieniu do ww. wyrażenia należy zauważyć, że przy jego wykładni pierwszorzędne znaczenie mają reguły interpretacyjne wykładni gramatycznej ponieważ najpełniej wyrażają wolę ustawodawcy (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 września 1998 r. III CZP 32/98). Oznacza to, że znaczenia wyrażeń ustawowych należy poszukiwać w treści samej ustawy, następnie w aktach prawa podatkowego, a dopiero później w aktach prawa regulujących daną dziedzinę życia, a końcowo w języku potocznym. Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku od towarów i usług nie posługuje się definicją legalną pojęcia „usług w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia” i inne akty prawne nie zawierają jego definicji legalnej, tym samym należy przyjąć jego potoczne znaczenie tym bardziej, że pojęcia to jest jasne i precyzyjne.

Opierając się więc na regule clara non sunt interpetanda stwierdzić należy, iż przepis art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o podatku od towarów i usług nie wymaga wykładni, bowiem nie rodzi żadnych wątpliwości interpretacyjnych. Wobec tego nie ma konieczności stosowania reguł wykładni pozajęzykowej (systemowej i funkcjonalnej). Za słusznością tego sposobu wykładni przepisów opowiedział się również Sąd Najwyższy, który w uchwale z dnia 30 listopada 1967 r. (sygn. akt III PZP 36/87) stwierdził, że „nie występuje potrzeba i możliwość (...) wykładni systemowej i funkcjonalnej, gdyż wynik wykładni gramatycznej (...) przepisu jest jednoznaczny”. Powyższe zapatrywanie spotkało się również z aprobatą Naczelnego Sądu Administracyjnego, który m.in. w wyroku Składu Siedmiu Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 grudnia 2000 r., FSA 2/00, stwierdził, że: „Rozpatrując powyższy spór prawny sąd administracyjny stwierdza, iż w doktrynie prawa i w orzecznictwie sądowym powszechne jest stanowisko, że wśród możliwości reguł interpretacyjnych tekstów prawnych pierwszeństwo ma wykładnia językowa (M. Zieliński: Wyznaczniki reguł wykładni prawa, „Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny” 1998, nr 3-4; także R. Mastalski: Wykładnia językowa w interpretacji prawa podatkowego, „Przegląd Podatkowy” 1999, nr 8), która powinna uwzględniać reguły znaczeniowe języka powszechnego, języka prawnego i języka prawniczego”.

W kontekście powyższych uwag można jednoznacznie stwierdzić, że usługa świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz Ubezpieczyciela, pozostawałaby w związku z zawarciem umowy grupowego ubezpieczenia Assistance i koniecznością realizacji zawartej umowy ubezpieczenia. Również wątpliwości, zdaniem Wnioskodawcy, nie budzi zastosowanie w stosunku do Spółki zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług. W myśl tego przepisu zwolnieniu podlegają usługi stanowiące element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, które same stanowią odrębną całość i są właściwe oraz niezbędne do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41. Bezsprzecznie usługi, jakie miałby świadczyć Wnioskodawca w zakresie zawierania umowy ubezpieczenia assistance na cudzy rachunek, stanowiłyby element usługi określonej w art. 43 ust. 1 pkt 37 i podlegałyby zwolnieniu również w oparciu o art. 43 ust. 13 ustawy. Dodatkowo nie miałoby zastosowania wyłączenie tego zwolnienia zawarte w art. 43 ust. 14, jako że usługi świadczone przez Spółkę nie stanowiłyby elementu usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

W związku z przedstawionymi argumentami, Wnioskodawca uważa, iż świadczone usługi na rzecz Ubezpieczyciela w zakresie umowy grupowego ubezpieczenia Assistance dla klientów Spółki, jako stanowiących usługi Ubezpieczającego świadczone w zakresie umowy ubezpieczenia na cudzy rachunek, podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług – na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy – o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Co do zasady stawka podatku, na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Według art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Jak stanowi art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy).

Ponadto, jak wynika z przepisu art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Należy podkreślić, że terminy używane do określenia zwolnień od podatku przewidziane w artykule 13 Dyrektywy muszą być wiernie interpretowane, jako że stanowią wyjątki od ogólnej zasady, która mówi, że podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika (patrz w szczególności sprawa 348/87 Stichting Uitvoering Financiele Acties (1989) ECR 1737, paragraf 13 i sprawa C-287/00 Commission v. Germany (2002) ECR I-5811, paragraf 43).

Jest ustalonym prawem precedensowym, że zwolnienia te stanowią niezależne pojęcia prawa wspólnotowego, którego celem jest uniknięcie rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych Państwach Członkowskich. W związku z powyższym tut. Organ wydając interpretację w stanie prawnym od dnia 1 stycznia 2011 r. określa ich zakres z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów.

Zatem, w pierwszej kolejności należy określić jakie czynności miał na myśli prawodawca formułując w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy zwolnienie dla świadczonych usług ubezpieczeniowych, usług reasekuracyjnych i usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych.

W oparciu o art. 135 ust. 1 lit. a-f Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, poz. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą, państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje:

1. transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych;
2. udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę;
3. pośrednictwo lub wszelkie działania w zakresie gwarancji kredytowych, poręczeń i wszelkich innych zabezpieczeń i gwarancji oraz zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę;
4. transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności;
5. transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące walut, banknotów i monet używanych jako prawny środek płatniczy, z wyłączeniem banknotów i monet będących przedmiotami kolekcjonerskimi, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innych metali, jak również banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które przedstawiają wartość numizmatyczną;
6. transakcje, łącznie z pośrednictwem, jednakże z wyłączeniem przechowywania i zarządzania, których przedmiotem są akcje, udziały w spółkach lub związkach, obligacje i inne papiery wartościowe, z wyłączeniem dokumentów ustanawiających tytuł prawny do towarów, oraz praw lub papierów wartościowych, o których mowa w art. 15 ust. 2.
   
   

Dyrektywa nie podaje definicji transakcji ubezpieczeniowych, ani usług pokrewnych świadczonych przez maklerów i pośredników ubezpieczeniowych. Wskazać należy, iż „czynność ubezpieczeniowa”, w ogólnie przyjętym rozumieniu, charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy. Czynność ubezpieczeniowa, w każdym wypadku związana jest z istnieniem stosunku umownego między usługodawcą, który domaga się zwolnienia (od podatku) a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym.

Jeśli chodzi o transakcje ubezpieczeniowe TSUE w sprawie C-8/01 orzekł jednak, że istotą transakcji ubezpieczeniowej jest w ogólnym rozumieniu, iż ubezpieczyciel zobowiązuje się, w przypadku, gdy zaistnieje ryzyko objęte ubezpieczeniem, świadczyć ubezpieczonemu usługę uzgodnioną podczas zawierania umowy w zamian za uprzednią wpłatę składki (sprawy: Card Protection Plan C-349/96, paragraf 17 i Skania C-240/99, paragraf 37).

Trybunał wprawdzie orzekł, że wyrażenie „transakcje ubezpieczeniowe” nie obejmuje wyłącznie transakcji dokonywanych przez samych ubezpieczycieli, ale zasadniczo jest na tyle obszerne, że obejmuje zapewnienie ochrony ubezpieczeniowej przez podatnika, który sam nie jest ubezpieczycielem, ale w kontekście polisy blokowej dostarcza swoim klientom taką ochronę, korzystając z wpływów od ubezpieczyciela, który przyjmuje na siebie ryzyko objęte w ubezpieczeniu (sprawy: Card Protection Plan, paragraf 22 i Skandia, paragraf 38).

Jednak w akapicie 41 sprawy Skandia Trybunał podtrzymał stanowisko, że zgodnie z definicją transakcji ubezpieczeniowych zawartą w akapicie 39 niniejszego wyroku okazuje się, iż tożsamość osoby, której świadczy się usługę, jest istotna w rozumieniu definicji rodzaju usług objętych artykułem 13B(a) Szóstej Dyrektywy i że transakcja ubezpieczeniowa nieodzownie pociąga za sobą istnienie umowy między dostawcą usługi ubezpieczeniowej i osobą, która jest ubezpieczona na wypadek ryzyka, czyli ubezpieczonym.

Z treści art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy wynika, iż prawodawca zwolnił od podatku również usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych. Czynności wykonywane przez pośrednika ubezpieczeniowego dotyczą czynności wykonywanych w imieniu lub na rzecz zakładu ubezpieczeń (agencyjne) oraz czynności wykonywanych w imieniu lub na rzecz podmiotu poszukującego ochrony ubezpieczeniowej (brokerskie). Działalność pośrednictwa ubezpieczeniowego dotyczy działalności wykonywanej przez pośrednika, który nie zajmuje miejsca jakiejkolwiek strony umowy dotyczącej produktu finansowego. Usługa pośrednictwa ubezpieczeniowego to usługa wykonana na rzecz strony umowy oraz opłacona przez nią jako odrębna działalność pośrednictwa. Pośrednictwo ma zatem na celu dokonanie wszelkich niezbędnych czynności, które umożliwiłyby zawarcie przez obie strony umowy, przy czym pośrednik nie realizuje w stosunku do treści umowy żadnego własnego interesu.

Natomiast zasadniczym kryterium, pozwalającym na ustalenie, czy dana osoba jest pośrednikiem ubezpieczeniowym, czy też nie, jest charakter wykonywanych przez nią czynności wewnętrznych. W sprawie C-124/07 pomiędzy J.C.M. Beheer B.V. a Staatssecretaris van Financien TSUE zwrócił uwagę, że przepisy wspólnotowe nie zawierają żadnych wskazówek odnoszących się do stosunku pomiędzy brokerem lub pośrednikiem ubezpieczeniowym a stronami umowy ubezpieczeniowej, do której się przyczynił. Stwierdzenie posiadania statusu brokera lub pośrednika ubezpieczeniowego zależy zatem od cech badanej działalności.

Z kolei, w sprawie C-453/05 TSUE stwierdził, że „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową”.

Z uzasadnienia wyroku w sprawie CSC Financial Services Ltd. (wyrok TSUE z dnia 13 grudnia 2001 r., C-235/00), która to spółka świadczyła usługi typu call center na rzecz instytucji finansowych. Trybunał podjął się też próby konstruowania definicji samego pośrednictwa. Pośrednikiem jest więc podmiot niebędący żadną ze stron umowy, ale świadczący usługę na rzecz strony w zamian za wynagrodzenie. W skład usługi wchodzić może zwłaszcza prowadzenie negocjacji. Celem pośrednictwa jest zaś uczynienie wszystkiego co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę. Z kolei nie może być mowy o pośrednictwie wówczas, gdy jedna ze stron umowy zleca tylko podwykonawcy część czynności faktycznych.

Kontynuując kwestię odróżnienia pośrednictwa od innych usług, warto przytoczyć wyrok w sprawie Volker Ludwig (wyrok TSUE z dnia 21 czerwca 2007 r., C-453/05). Niemiecki podatnik był subagentem, działającym na rzecz spółki DVAG, która z kolei występowała w imieniu instytucji kredytowej. Zakres czynności V. Ludwiga obejmował wyszukiwanie klientów, prowadzenie z nimi rozmów, przedstawienie oferty. W przypadku zawarcia umowy kredytu DVAG otrzymywała prowizję od instytucji kredytowej V. Ludwig zaś – prowizję od DVAG. Zdaniem TSUE ani okoliczność działania podatnika jako subagenta, ani dokonywanie dodatkowo doradztwa majątkowego (które jeśli ma charakter pomocniczy, to dzieli skutki podatkowe pośrednictwa kredytowego) – zwolnienia nie wykluczają. Trybunał wyszedł też z zasady neutralności VAT, zauważając, że podatnicy muszą mieć możliwość wyboru modelu organizacyjnego, który ekonomicznie byłby dla nich najbardziej odpowiedni, nie narażając się na opodatkowanie czynności (wyrok TSUE z dnia 25 lutego 1999 r., C-349/96).

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca prowadzi sprzedaż detaliczną sprzętu AGD RTV poprzez własne sklepy oraz sklepy współpracujące ze Spółką w oparciu o umowy franchisingowe. Oprócz sprzedaży detalicznej sprzętu AGD RTV Wnioskodawca zamierza rozpocząć sprzedaż ubezpieczenia assistance na sprzęt elektroniczny. Konstrukcja ubezpieczenia assistance ma postać umowy grupowego ubezpieczenia, w której Ubezpieczającym jest Wnioskodawca. Zamiarem Spółki jest wprowadzić do swojej oferty możliwość przystępowania klientów Spółki do grupowej Umowy ubezpieczenia assistance. Ubezpieczenie to obejmowałoby swoim zakresem sprzęt rtv/agd będący w posiadaniu Ubezpieczonego w jego gospodarstwie domowym. Ubezpieczenie nie byłoby ograniczone jedynie do sprzętu oferowanego w sieci Wnioskodawcy. To Klient ponosiłby też koszty zawartej umowy ubezpieczenia i byłby płatnikiem składki ubezpieczeniowej. W praktyce Spółka zawarłaby umowę grupowego ubezpieczenia Assistence na cudzy rachunek, obejmując ochroną ubezpieczeniową swoich Klientów. W celu obsługi programu ubezpieczenia Assistance, Wnioskodawca współpracowałby z brokerem ubezpieczeniowym, który działając w imieniu Klienta wykonywałby część czynności związanych z procesem bieżącej obsługi zawartych umów ubezpieczenia. Szczegółowy zakres obowiązków zarówno brokera, jak i Ubezpieczającego określałaby umowa o współpracy z Ubezpieczycielem dotycząca obejmowania ubezpieczeniem assistance. W przypadku Spółki zakres tych czynności wykonywanych za wynagrodzeniem na rzecz Ubezpieczyciela obejmowałby:

• udzielanie obecnym, jak i potencjalnym klientom podstawowych informacji na temat umowy grupowego ubezpieczenia asstance i jej warunków,
• podejmowanie niezbędnych czynności przygotowawczych umożliwiających zainteresowanym klientom przystąpienie do umowy grupowego ubezpieczenia, w tym:
  • wprowadzanie do systemu informatycznego (aplikacji internetowej) danych klienta wymaganych przez Ubezpieczyciela, umożliwiających przystąpienie klienta do umowy grupowego ubezpieczenia,
  • wydawanie klientom druków generowanych przez aplikację sprzedażową: deklaracji przystąpienia do umowy ubezpieczenia i Ogólnych Warunków Ubezpieczenia,
  • przyjmowanie od klientów oświadczeń o przystąpieniu do umów grupowego ubezpieczenia assistance i przekazywanie ich Ubezpieczycielowi,
  • przyjmowanie od klientów rezygnacji z ochrony ubezpieczeniowej i ich przekazywanie ubezpieczycielowi,
  • poświadczanie własnoręczności podpisów składanych przez Ubezpieczanych na Deklaracjach; poświadczenie autentyczności składanych podpisów przez Ubezpieczonych będzie dokonywane przez upoważnionego pracownika Ubezpieczającego,
  • obsługa płatności składek ubezpieczeniowych i przekazywanie ich Ubezpieczycielowi,
  • przyjmowanie zgłoszeń zdarzeń objętych ochroną ubezpieczenia Assistance i przekazywanie ich Ubezpieczycielowi,
  • wykonywanie obowiązków wynikających z polisy grupowego ubezpieczenia Assistance i Ogólnych Warunków Ubezpieczenia.
  
  

W przedmiotowej sprawie, Spółka jako ubezpieczający, będzie zawierała umowę grupowego ubezpieczenia Assistence na cudzy rachunek, obejmując ochroną ubezpieczeniową swoich Klientów. Oznacza to, że Zainteresowany będzie posiadaczem polisy grupowej dla swoich klientów. Takie świadczenie usług przez Spółkę będzie stanowiło transakcję ubezpieczeniową w rozumieniu art. 13 (B) (a) VI Dyrektywy, który należy interpretować tak, iż podatnik, niebędący ubezpieczycielem, który, w ramach polisy grupowej, której jest posiadaczem, nabywa dla swoich klientów będących ubezpieczonymi, ochronę ubezpieczeniową od ubezpieczyciela, który przejmuje objęte tą ochroną ryzyka, dokonuje transakcji ubezpieczeniowej w rozumieniu tego przepisu.

Należy podkreślić też, że zwolnienie usług ubezpieczeniowych absolutnie nie ma charakteru podmiotowego – usługi, które mają charakter ubezpieczeniowy korzystają ze zwolnienia niezależnie od podmiotu, który je świadczy. Natomiast usługi, które nie spełniają definicji określonej przez Trybunał, nie powinny być na gruncie Dyrektywy zwolnione mimo, iż wykonywane są przez towarzystwa ubezpieczeniowe.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż usługi, które miałby świadczyć Wnioskodawca na rzecz Ubezpieczyciela, w oparciu o zawartą umowy współpracy z Ubezpieczycielem, będą korzystały ze zwolnienia zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.