INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 maja 2012 r. (data wpływu do tut. Biura – 17 maja 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika (pracodawcy) zaistniałych w związku ze sfinansowaniem dla pracowników imprezy integracyjnej:

• w części dotyczącej pracowników uczestniczących w imprezie integracyjnej - jest nieprawidłowe,
• w części dotyczącej pracowników, który nie brali udziału w tej imprezie - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń otrzymanych przez pracowników z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zorganizował imprezę integracyjną dla swoich pracowników. Organizacja imprezy integracyjnej zlecona została zewnętrznemu podmiotowi. Opłata dla organizatora imprezy ustalona została ryczałtowo bez względu na rzeczywistą ilość pracowników, którzy wzięli udział w imprezie integracyjnej. Impreza została sfinansowana ze środków obrotowych Wnioskodawcy.

Pracownikom w ramach imprezy integracyjnej zapewniono wyżywienie w formie bufetu, nocleg oraz dodatkowe atrakcje (występ artystyczny, zabawa taneczna).

Impreza integracyjna odbyła się poza czasem pracy pracowników. Zaproszenie na imprezę integracyjną skierowane zostało do wszystkich pracowników Wnioskodawcy. Uczestnictwo w imprezie integracyjnej nie miało charakteru obowiązkowego.

Wnioskodawca nie jest w stanie precyzyjnie określić ilu pracowników brało udział w imprezie integracyjnej, a także jaki pracownik w jakim stopniu skorzystał z zapewnionego wyżywienia czy też korzystał z dodatkowych atrakcji takich, jak np. występ artystyczny, zabawa taneczna.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy udział pracowników w imprezie integracyjnej zorganizowanej przez Wnioskodawcę prowadzi do powstania u pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych...

Czy Wnioskodawca jest obowiązany do pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, udział pracowników w opisanej powyżej imprezie integracyjnej nie prowadzi do powstania przychodu u pracowników, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Z tego względu nie jest on obowiązany do pobrania i wpłacenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wnioskodawca, powołując się na treść art. 10 ust. 1 pkt 1, art. 12 ust. 1, art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361) wskazuje, że aby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód podatkowy wystarczające jest pozostawienie ich do dyspozycji podatnika. Odmiennie jest w przypadku świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń - aby uznać, że stanowią one przychód podatnika konieczne jest otrzymanie tych świadczeń przez podatnika. Wnioskodawca wskazuje, iż taka interpretacja powyższego przepisu znajduje uzasadnienie w orzecznictwie sądów administracyjnych (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 555/11) oraz literaturze przedmiotu. Wnioskodawca podkreśla, że w nauce prawa podatkowego zwraca się uwagę, iż „otrzymać” znaczy tyle, co „stać się odbiorcą czegoś, dostać coś w darze lub w zamian za coś”. Z tego względu otrzymać nieodpłatne świadczenie można tylko wtedy, gdy je ktoś dostanie (por. A. Mariański, Glosa do wyroku NSA z dnia 26 kwietnia 2004 r. I SA/Wr 2969/2000 Przegląd Orzecznictwa Podatkowego 2004, z. 1, str. 20). O otrzymaniu nieodpłatnego świadczenia można mówić tylko wtedy, gdy „w wyniku świadomego i celowego działania świadczeniodawcy podatnik rzeczywiście uzyskał bezpłatną korzyść majątkową (...) można więc powiedzieć, że ze świadczeniem takim mamy do czynienia wówczas, gdy na rzecz podatnika (świadczeniobiorcy) nastąpiło faktyczne wykonanie usługi lub faktyczne udostępnienie określonej rzeczy lub prawa” (por. J. Grabarczyk, Opodatkowanie przychodów z nieodpłatnych świadczeń, ABC 2009). Konieczne jest zatem faktyczne wykonanie usługi (udostępnienie rzeczy i prawa) oraz uzyskanie rzeczywistej korzyści majątkowej przez podatnika. Tylko w takim przypadku można mówić o uzyskaniu przychodu z nieodpłatnych świadczeń.

Wnioskodawca prezentuje stanowisko D. Strzelca, cyt.: „możemy mówić o przychodzie tylko wtedy, gdy świadczenia w naturze oraz inne nieodpłatne świadczenia zostały otrzymane przez podatnika, w przeciwieństwie do przychodów pieniężnych, które mogą być pozostawione do jego dyspozycji. Nie wystarczy więc, że pracownik ma możliwość skorzystania ze świadczenia, aby można było powiedzieć o osiągnięciu przez pracownika przychodu w rozumieniu przepisów prawa podatkowego (...) opodatkowaniu może podlegać bowiem tylko przychód rzeczywiście otrzymany, realny, a nie możliwy do otrzymania (D. Strzelec, Świadczenia na rzecz pracowników, ABC 2011).

Przenosząc powyższą analizę przepisów na grunt przedstawionego stanu faktycznego, zdaniem Wnioskodawcy wskazać należy, że samo zaproszenie pracownika na imprezę integracyjną nie spowoduje powstania u niego przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Samo zaproszenie pracownika na imprezę integracyjną nie stanowi faktycznego świadczenia usług przez Wnioskodawcę na rzecz pracownika. Nie można również uznać, że zaproszenie pracownika na imprezę integracyjną stanowi udostępnienie mu określonego prawa. Jednocześnie nie można mówić, że pracownik, który nie skorzystał z zaproszenia i nie wziął udziału w imprezie integracyjnej odniósł jakąkolwiek korzyść majątkową.

Wnioskodawca wskazuje, iż powyższe wynika z samej definicji „imprezy integracyjnej”, gdyż zgodnie z definicjami uregulowanymi w Słowniku Języka Polskiego PWN przez imprezę rozumieć należy m.in. „zabawę, spotkanie towarzyskie”. Pojęcie integracji definiuje się natomiast jako „proces tworzenia się całości z części”, „proces dostosowywania się do siebie zachowań ludzi w grupie”. Istotą imprezy integracyjnej jest więc spotkanie grupy ludzi prowadzące do wzajemnej integracji, polegającej na dostosowaniu do siebie ich zachowań. Integracja pracowników ma na celu takie zespolenie pracowników, aby mogli najefektywniej wykorzystywać swoje umiejętności wykonując powierzone im zadania. Integracja, poprzez lepsze poznanie swoich celów i potrzeb poprawia komunikację między pracownikami, a więc pomaga rozwiązywać konflikty, do których może dochodzić pomiędzy członkami zespołu. Nie ulega wątpliwości, że zrealizowanie celu jakim jest integracja możliwe jest jedynie w przypadku, gdy impreza faktycznie się odbędzie, a pracownicy faktycznie wezmą w niej udział. Powyższa okoliczność ma niezwykle istotne znaczenie dla podatkowej kwalifikacji udziału pracowników w imprezie integracyjnej. Pracownik, który decyduje się wziąć udział w imprezie integracyjnej, w której uczestnictwo ma charakter nieobowiązkowy, poświęca w istocie swój wolny czas na rzecz pracodawcy. Wnioskodawca podkreśla, że integracja może mieć miejsce wyłącznie wówczas, gdy pracownicy będą uczestniczyć w imprezie. Skutkuje to koniecznością stwierdzenia, że czas poświęcony przez pracownika nabiera charakteru ekwiwalentu dla świadczenia pracodawcy. W takim ujęciu nie można zatem mówić o nieodpłatnym świadczeniu dla pracownika.

Wnioskodawca wskazuje, że nie można porównywać zaproszenia pracowników na imprezę integracyjną, do wykupienia im przykładowo pakietu usług medycznych. Istotą pakietów usług medycznych, porównywanych do prywatnego ubezpieczenia zdrowotnego, jest zagwarantowanie pracownikowi prawa do opieki medycznej, nie natomiast wykorzystanie określonych świadczeń w ramach takiego pakietu. Cechą umów ubezpieczenia jest ich losowość. Losowy charakter oznacza, że rozmiar bądź nawet samo istnienie świadczenia uzależnione jest od przypadku. Niepewność stanowi konstytutywny element umowy ubezpieczenia. W przypadku imprezy integracyjnej jej istotą jest natomiast, odmiennie do pakietów medycznych, właśnie wykorzystanie określonych świadczeń przez pracowników. Usługi te są faktycznie realizowane w konkretnym dniu i miejscu, a pracownik może z nich w danym momencie skorzystać lub też nie.

Pracodawca organizując imprezę integracyjną nabywa wykonanie określonych usług (które faktycznie są realizowane podczas imprezy), w odróżnieniu od pakietów medycznych, gdzie pracodawca nie nabywa określonych usług medycznych z tego powodu, że w czasie zawierania umowy pracodawca nie może przewidzieć ilości i rodzaju tych świadczeń z tego względu, że są one zależne od stanu zdrowia pracowników.

Wnioskodawca wskazuje również na kolejną istotną różnicę, a mianowicie, impreza integracyjna pracowników jest wydarzeniem zwykle jednorazowym, nie ma charakteru pakietu czy też karnetu, który pozwalałby pracownikowi brać udział w wybranych przez siebie imprezach w różnych terminach. Pracownik zatem albo skorzysta z zaproszenia na imprezę w dniu i miejscu wskazanym przez pracodawcę i albo z zaproszenia takiego nie skorzysta i w takim przypadku – zdaniem Wnioskodawcy - nie ulega wątpliwości, że żadnej korzyści nie uzyska. Uznanie, że samo zaproszenie pracownika spowoduje powstanie u niego przychodu z tego tytułu jest, w ocenie Wnioskodawcy, nieracjonalne i sprzeczne z zasadami logiki.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, nie można traktować zaproszenia pracowników na imprezę integracyjną jako udostępnienia im określonego prawa, z tytułu którego pracownik odnosi korzyść majątkową. Zdaniem Wnioskodawcy, taka interpretacja przepisu art. 11 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowiłaby niedopuszczalną wykładnię rozszerzającą, która godzi w konstytucyjne zasady państwa prawa.

Niezależnie od powyższego, Wnioskodawca wskazuje, że drugą okolicznością, która warunkuje powstanie przychodu z nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez podatnika jest możliwość ustalenia jego wysokości zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przywołując treść art. 11 ust. 2a pkt 2 i art. 12 ust. 3 ww. ustawy, Wnioskodawca stwierdza, iż cena zakupu to cena faktycznie zapłacona, z uwzględnieniem naliczonego przez sprzedawcę podatku od towarów i usług, jak również z uwzględnieniem udzielonych rabatów. Ustawa nie przewiduje metody obliczenia przychodu poszczególnych pracowników w przypadku świadczeń o specyficznym charakterze, jakimi są świadczenia związane z imprezą integracyjną, w przypadku, gdy opłata ponoszona jest przez pracodawcę ryczałtowo i nie jest możliwe ustalenie, czy dany pracownik i w jakim zakresie skorzystał z imprezy integracyjnej. Wnioskodawca wskazuje, iż w przypadku, gdy impreza integracyjna ma charakter otwarty, nie jest możliwe określenie, jaka kwota przychodu przypada na konkretnego pracownika. W tym miejscu Wnioskodawca powołuje się na stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu zawarte w interpretacji indywidualnej z dnia 04 kwietnia 2012 r., nr ILPB2/415-598/09/12-S/AJ.

Wnioskodawca wskazuje, iż wszelkie wątpliwości w tym zakresie należy rozstrzygać na korzyść podatnika, zgodnie z ugruntowaną w doktrynie prawa podatkowego, jak i w orzecznictwie sądów administracyjnych zasadą in dubio pro tributario. W opinii Wnioskodawcy, brak w przepisach podatkowych reguły ustalenia wysokości przychodu uzyskanego z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia, znajdującej zastosowanie w każdym przypadku jego otrzymania, a więc brak klarowności przepisów w tym zakresie, nie może prowadzić do negatywnych konsekwencji dla podatnika poprzez przypisanie mu przychodu obliczonego w sposób orientacyjny, a nie w sposób umożliwiający określenie jego faktycznych, rzeczywistych rozmiarów. Wnioskodawca w tym kontekście przytoczył fragment uchwały NSA w składzie 7 sędziów z dnia 20 kwietnia 1998 r., sygn. akt FPS 4/98, w którym stwierdzono, że „przy wykładni przepisów podatkowych decydujące znaczenie ma wykładnia gramatyczna, a zamierzone cele ustawodawca powinien osiągnąć formułując przepisy w sposób jednoznaczny.” Wnioskodawca uważa, iż decydujące znaczenie ma wykładnia literalna, a zastosowanie reguły ustalenia wysokości przychodu według ceny zakupu jest niedopuszczalne. Wnioskodawca zauważa, iż nie można uznać ustalenia wartości przychodu w wysokości orientacyjnej za zadawalający efekt interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Metoda polegająca na obliczeniu przychodów pracowników poprzez działanie matematyczne polegające na podzieleniu kosztów poniesionych ryczałtowo przez pracodawcę przez liczbę faktycznych uczestników lub przez ilość zaproszonych osób i przyjęcie takiej kwoty za przychód pracownika – zdaniem Wnioskodawcy - nie znajduje uzasadnienia w ustawie. W opinii Wnioskodawcy dokonanie takich obliczeń godzi również w zasadę wynikającą z art. 217 Konstytucji, tj. w zasadę wyłączności ustawy podatkowej w zakresie nakładania podatków, innych danin publicznych, określania podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków. Skoro ustawodawca nakazuje określenie wartości nieodpłatnego świadczenia dla celu ustalenia przychodu według ceny jego zakupu (czyli zgodnie z tą ceną), to niedopuszczalne jest ustalanie tej wartości w inny sposób. Jeżeli nie jest możliwe wyznaczenie w sposób jednoznaczny zgodnie z przepisami prawa podatkowego przychodu z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia, przychód nie może być ustalony w inny sposób niż przewidziany w ustawie podatkowej.

Zdaniem Wnioskodawcy impreza integracyjna służy głównie pracodawcy. Udział pracowników w imprezie integracyjnej jest jego celem. Nie ulega bowiem wątpliwości, że integracja pracowników skutkuje zacieśnieniem więzi pomiędzy pracownikami, lepszą komunikacją, której skutkiem jest efektywniejsze wykonywania zleconych pracownikom zadań. Wnioskodawca podkreśla, że prawdziwym celem imprezy integracyjnej jest uzyskanie przychodu przez pracodawcę, a wydatki związane z imprezą integracyjną, jako związane z przychodem pracodawcy zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie Wnioskodawca zauważa, że pomimo dobrowolnego udziału pracowników w imprezie integracyjnej, pracownicy co do zasady czują się zobligowani w uczestnictwie w takiej imprezie, kierując się przekonaniem, że ich absencja może skutkować obniżoną oceną ich pracy, czy też alienacją w grupie pracowników. Pracownik taki de facto poświęca swój prywatny czas, który powinien przeznaczyć na odpoczynek, dla osiągnięcia przez pracodawcę celu jakim jest uzyskanie przychodu.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca uważa, że świadczenia w ramach imprezy integracyjnej są dostarczane w istocie na rzecz pracodawcy, a pracownicy otrzymując je, jedynie uczestniczą w pewnym procesie, którego efektem ma być integracja, co z kolei ma służyć ich lepszej pracy dla pracodawcy i uzyskaniem przez pracodawcę przychodu. Zdaniem Wnioskodawcy, fakt, że pracownik skorzystał z danych świadczeń osobiście, nie przekłada się automatycznie na tezę o skorzystaniu z danych świadczeń na potrzeby osobiste. W opinii Wnioskodawcy, potwierdzeniem powyższego są tezy prezentowane przez doktrynę prawa podatkowego, w której wskazuje się, że „jeżeli pracownik otrzymuje świadczenie, które nie służy wyłącznie jego potrzebom osobistym, ale przede wszystkim ma zaspokoić potrzeby pracodawcy, nie może być mowy o uzyskaniu przez pracownika przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnego świadczenia” (R. Kowalski, Glosa do wyroku NSA z dnia 02 grudnia 2011 r., II FSK 1017/10, ABC 2012). Jeżeli zatem celem imprezy integracyjnej, w której uczestniczą pracownicy, jest poprawa relacji, która ma służyć zwiększeniu efektywności pracy, zdaniem Wnioskodawcy, nie można mówić o świadczeniu na rzecz pracowników, które generowałoby przychód podatkowy po ich stronie.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Stosownie do postanowień art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei, zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 3 powyższej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Z kolei, zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 2 tejże ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się - jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu.

Z definicji przychodów ze stosunku pracy wynika, iż ustawodawca zaliczył do nich nie tylko pieniądze, ale również wartość otrzymanych świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych poniesionych za pracownika.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” można odwołać się do określenia tego pojęcia w orzecznictwie sądowym, w tym zwłaszcza w uchwale NSA z dnia 16 października 2006 r., II FPS 1/06, w której przyjęto, iż ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszelkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie mające konkretny wymiar finansowy.

W kontekście powyższego przychód ze stosunku pracy powstaje zatem w każdym przypadku, w którym mamy do czynienia z uzyskaniem przez pracownika realnej korzyści. Wyjątek stanowią jedynie rodzaje świadczeń wymienionych w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ustawy. Przepis ten nie zwalnia jednak od podatku świadczenia otrzymywanego przez pracownika w związku z jego uczestnictwem w spotkaniu integracyjnym.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca zorganizował imprezę integracyjną dla swoich pracowników. Organizacja imprezy integracyjnej zlecona została zewnętrznemu podmiotowi. Opłata dla organizatora imprezy ustalona została ryczałtowo bez względu na rzeczywistą ilość pracowników, którzy wzięli udział w imprezie integracyjnej. Impreza została sfinansowana ze środków obrotowych Wnioskodawcy.

Pracownikom w ramach imprezy integracyjnej zapewniono wyżywienie w formie bufetu, nocleg oraz dodatkowe atrakcje (występ artystyczny, zabawa taneczna).

Impreza integracyjna odbyła się poza czasem pracy pracowników. Zaproszenie na imprezę integracyjną skierowane zostało do wszystkich pracowników Wnioskodawcy. Uczestnictwo w imprezie integracyjnej nie miało charakteru obowiązkowego.

Przenosząc wskazane przepisy prawa podatkowego na grunt przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, iż pracownicy, który wezmą udział w spotkaniu integracyjnym osiągną z tego tytułu dochód podlegający opodatkowaniu.

Przy czym wartość świadczenia, jaką Spółka winna doliczyć do przychodu danego pracownika należy obliczyć dzieląc sumę kosztów zorganizowania tego spotkania przez liczbę pracowników zaproszonych (tj. wszystkich, jeżeli impreza ta była adresowana do wszystkich pracowników lub też tych, którzy potwierdzili możliwość uczestnictwa jeżeli takie deklaracje zbierano, np. sporządzając listę osób, które nie będą obecne na spotkaniu integracyjnym ze względu na urlop bądź chorobę), a następnie tak ustaloną cenę jednostkową przypisać, jako przychód, jedynie pracownikom uczestniczącym w tej imprezie. Tylko bowiem te osoby, które brały udział w imprezie mogły korzystać ze świadczeń zaoferowanych im przez pracodawcę. Zatem to tylko w ich przypadku przychód podatkowy wystąpi.

Warto tutaj zwrócić uwagę na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 03 czerwca 1998 r., sygn. akt I SA/Ka 1719/96, zgodnie z którym „ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego.”

Odnosząc się do problemu ustalenia wartości przedmiotowych nieodpłatnych świadczeń wskazać należy, iż przepis art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stanowi, że wartością nieodpłatnego świadczenia jest (wyłącznie) cena jego zakupu. Cena zakupu przez pracodawcę usług związanych z imprezą integracyjną stanowi punkt odniesienia dla ustalenia wartości świadczenia otrzymanego przez jednostkowych uprawnionych. Podział tej ceny w relacji do każdego ze wszystkich należących do zbioru uprawnionych stanowić może ustalenie wartości nieodpłatnego świadczenia przypadającego na poszczególnego uprawnionego, dokonane jest bowiem według, czyli w odniesieniu do, ceny zakupu, a więc zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zw. z art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy. Wartością nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w powołanych przepisach prawa, nie jest wszak samodzielnie cena zakupu świadczenia, ale wartość tą ustala się według cen zakupu, co oznacza – w odniesieniu do tych cen. W tym obszarze, ustaleniem wartości nieodpłatnego świadczenia może być jego określenie w wysokości stanowiącej równowartość części ceny zakupu świadczeń przypadającej na poszczególnego uprawnionego, jako dokonane „według cen zakupu”, w rozumieniu przedstawionego powyżej znaczenia przytoczonego sformułowania art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy (por. uchwała całej Izby Finansowej Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt II FPS 7/10).

Należy zauważyć, że na wysokość przychodu pracownika, powstałego w związku z jego uczestnictwem w spotkaniu integracyjnym, nie wpływa fakt, w jakim stopniu pracownik skorzystał z oferowanych w ramach spotkania integracyjnego atrakcji (z wyżywienia, występu artystycznego czy też zabawy tanecznej), gdyż opłata za zorganizowanie imprezy integracyjnej miała charakter ryczałtowy, tj. niezależna była od ilości osób w niej uczestniczących. Z podatkowego punktu widzenia bez znaczenia jest czy pracownik skorzystał z wszystkich atrakcji zaproponowanych w trakcie spotkania integracyjnego. O powstaniu przychodu ze stosunku pracy decyduje sam fakt nieodpłatnego uczestniczenia w tym spotkaniu - sfinansowanym przez pracodawcę.

To, że Wnioskodawca nie dochował należytej staranności, aby zadbać o ustalenie liczby i personaliów osób, które brały udział w imprezie integracyjnej, nie oznacza, iż u tychże osób nie powstaje przychód z nieodpłatnych świadczeń.

Podkreślenia wymaga, iż organizowanie imprez integracyjnych dla pracowników nie jest koniecznością wynikającą z przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Aczkolwiek prawdą jest, iż imprezy integracyjne sprzyjają polepszeniu atmosfery w pracy, co niewątpliwie jest korzystne nie tyko dla pracowników lecz także dla pracodawcy. Jednakże cel takich imprez jest inny niż służbowy. Oczywistym bowiem jest, że uczestnictwo w służących wspólnej rozrywce imprezach jest zupełnie czym innym niż wykonywanie zadań służbowych na polecenie pracodawcy. Impreza integracyjna jest bowiem - jak słusznie wskazał Wnioskodawca – spotkaniem towarzyskim (zabawą) i uczestnictwo w niej nie jest obowiązkowe – w przeciwieństwie do obowiązku świadczenia pracy, która jest ukierunkowana, co do zasady, na zwiększenie przychodów pracodawcy (taki jest jej cel)

Zatem – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy - pracownicy uzyskują świadczenie nieodpłatne z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej. Pracodawca nie ma bowiem obowiązku przekazywać pracownikowi żadnych świadczeń z tego tytułu. Żaden przepis takiego obowiązku na niego nie nakłada. Nie można więc zgodzić się również z Wnioskodawcą, że świadczenia przekazywane z tytułu uczestnictwa w imprezie jako, że służą w efekcie pracodawcy, nie mogą być świadczeniami na rzecz pracowników. Odnosząc się do takiego stwierdzenia – abstrahując od imprez integracyjnych - należy podkreślić, że realizacja zadań służbowych służy zawsze pracodawcy. Zatem idąc tokiem myślenia Wnioskodawcy, żadne świadczenia przekazywane pracownikowi przy wykonywaniu przez niego obowiązków służbowych nie powinny u niego generować przychodu. Taki wniosek stanowiłby jednak zaprzeczenie normy określonej w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nie można jednak – zgodnie z opinią Wnioskodawcy - mówić o powstaniu przychodu w sytuacji, gdy pracownik nie wziął udziału w imprezie integracyjnej. Zatem przychód powstanie tylko u tych pracowników, którzy faktycznie uczestniczyli w opisanej we wniosku imprezie.

Skoro ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zwalnia od podatku wartości świadczenia nieodpłatnego z tytułu uczestnictwa pracownika w imprezie integracyjnej, Wnioskodawca jako płatnik winien dołożyć wszelkich starań, aby wywiązać się z obowiązków płatnika zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od przedmiotowych świadczeń i od ich wartości, łącznie z pozostałymi przychodami ze stosunku pracy, obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych według zasad określonych w art. 31, 32 i 38 ustawy.

Powyższe oznacza, że w części dotyczącej pracowników uczestniczących w imprezie integracyjnej stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe, natomiast w części dotyczącej pracowników, który nie brali udziału w tej imprezie - za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do wskazanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyroków Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, należy stwierdzić, iż orzeczenia sądów nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, gdyż zapadają w indywidualnych sprawach dotyczących konkretnych stanów faktycznych bądź zdarzeń przyszłych, tym samym są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej wskazać należy, iż rozstrzygnięcie w niej zawarte nie jest wiążące dla tutejszego Organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osądzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące. Nie wywołują one zatem żadnych skutków prawnych w odniesieniu do innych podatników.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.