POSTANOWIENIE

Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego w Krakowie, działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym do dnia 30.06.2007 r. w związku z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz o zmianie innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1590), zwanej dalej ustawą Ordynacja podatkowa, po rozpatrzeniu wniosku Strony z dnia 28.06.2007 r. (data wpływu: 02.07.2007 r.) w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych stwierdza, że przedstawione we wniosku stanowiskojest prawidłowe.

Uzasadnienie

Zapytanie Podatnika dotyczy rozstrzygnięcia, czy dla zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), zwanej dalej ustawą PDOP, przysługującej mu wierzytelności, która została zajęta przez organ podatkowy w toku egzekucji zaległości podatkowych wystarczające jest, że o bezskuteczności egzekucji stwierdził komornik sądowy i powiadomił o tym organ egzekucji administracyjnej, tj. naczelnika urzędu skarbowego, od którego przejął egzekucję z zajętej wierzytelności.

Według opisu stanu faktycznego Wnioskodawca przez wiele lat prowadził transakcje handlowe ze spółką x. Od 2004 r. kontrahent zaprzestał płacenia należności. W 2005 r. Wnioskodawca znalazł się w trudnej sytuacji finansowej, skutkiem czego nie zapłacił należnych podatków. Na jego wniosek naczelnik urzędu skarbowego zajął w toku egzekucji ww. zaległości podatkowych wierzytelności przysługujące Podatnikowi wobec spółki x. Na skutek zbiegu egzekucji prowadzonych w stosunku do spółki x, naczelnik urzędu skarbowego przekazał prowadzenie egzekucji z wierzytelności zajętych Podatnikowi komornikowi sądowemu. Po przeprowadzonym postępowaniu komornik sądowy przekazał naczelnikowi urzędu skarbowego informację o bezskuteczności egzekucji z majątku spółki x. Podatnik zaniechał wytaczania powództwa cywilnego przeciw spółce x, uznając, że w świetle oceny dokonanej przez komornika sądowego, byłoby to działanie nieracjonalne. Z uwagi więc na to, że nie ma szans na odzyskanie pieniędzy, postanowił, stosując art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy PDOP, zaliczyć nieściągalne wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Do tut. Organu zwrócił się z prośbą o ocenę prawidłowości ww. działania.

Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego w Krakowie potwierdza stanowisko Podatnika.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 25 lit.a ustawy PDOP nie uważa sie za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.

Na podstawie art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy PDOP za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego.

W świetle ww. przepisów w stanie faktycznym zaistniały warunki dla zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności przysługujących Wnioskodawcy względem spółki x. Zauważyć należy, że ponieważ ww. wierzytelności wynikały z umów handlowych, musiały być uprzednio opodatkowane jako przychody należne, a z uwagi na to, że komornik sądowy – tj. organ egzekucyjny – orzekł o bezskuteczności egzekucji z majątku dłużnika, zaistniały podstawy do odpisania tych wierzytelności jako nieściągalnych na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy PDOP. Tut. Organ informuje, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 2 wymaga by postanowienie o nieściągalności wierzytelności zostało wydane przez organ postępowania egzekucyjnego, czyli zarówno przez organ egzekucji administracyjnej, jak i organ egzekucji sądowej.

Trzeba zauważyć, że w okolicznościach stanu faktycznego informacja o bezskuteczności egzekucji z majątku spółki x została przekazana przez komornika sądowego naczelnikowi urzędu skarbowego, a nie Podatnikowi, z tego powodu, że komornik sądowy przejął prowadzenie egzekucji z ww. wierzytelności od naczelnika urzędu skarbowego, a nie od Podatnika (to rezultat zastosowania procedury, o której mowa w art. 773 ustawy z dnia Kodeks cywilny stosowanej w sytuacji zbiegu egzekucji sądowej i administracyjnej). Konsekwencją zajęcia wierzytelności przez naczelnika urzędu skarbowego w toku postępowania egzekucyjnego jest bowiem wyłączenie kompetencji do dochodzenia należności przez samego Podatnika. Równocześnie podkreślić należy, że w świetle art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a i ust. 2 pkt 1 ustawy PDOP nie ma znaczenia czy wierzyciel o bezskuteczności egzekucji z majątku dłużnika dowiedział się bezpośrednio od organu, który prowadził egzekucję przeciwko dłużnikowi, czy za pośrednictwem organu, który tą egzekucję przekazał innemu organowi do prowadzenia, byle informacja taka była zawarta w postanowieniu o nieściągalności wierzytelności odpowiadającego wymogom prawa i została uznana przez wierzyciela jako odpowiadająca stanowi faktycznemu.

Wobec powyższego, w ocenie Naczelnika tut. Urzędu Wnioskodawca ma prawo niewyegzekwowane należności zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy PDOP.

Biorąc pod uwagę powyższe orzeczono jak w sentencji.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę.
Stosownie do art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla Wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla Wnioskodawcy organy podatkowa i organy kontroli skarbowej i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w § 5.

W dacie wydania postanowienia nie toczyło się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Pouczenie:
Na powyższe postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie, za pośrednictwem Naczelnika Małopolskiego Urzędu Skarbowego – w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego postanowienia.