INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 02.10.2007 r. (data wpływu 03.10.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji przychodów z tytułu świadczenia usług polegających na kierowaniu pojazdami przewoźnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03.10.2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji przychodów z tytułu świadczenia usług polegających na kierowaniu pojazdami przewoźnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą, figurującym w ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej przez Burmistrza Miasta X. Jest również czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Na podstawie umowy z dnia 01.09.2007 wnioskodawca świadczy na rzecz przewoźnika (Y Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie) usługi związane z transportem drogowym polegające na kierowaniu pojazdami przewoźnika oraz wykonywaniu usług z tym związanych, np. załatwianie formalności przewozowych, reprezentowanie przewoźnika. Wnioskodawca otrzymuje różną ilość zleceń w każdym okresie rozliczeniowym. Szczegółowe kwestie związane z rozliczeniami podatnika ze zleceniodawcą regulowane są załączoną umową. W wypadku nie otrzymania zlecenia od firmy Y lub od innej firmy wnioskodawca ponosi ryzyko prowadzonej działalności, gdyż nie uzyskuje dochodów, a ponosi koszty jej prowadzenia. Nie wykonuje również zlecanych czynności w miejscu i czasie, ani też pod kierownictwem dających zlecenie. Działalność może wykonywać osobiście lub udzielając dalszego zlecenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle art. 5b ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych działalność polegająca na kierowaniu pojazdami przewoźnika stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z przesłankami określonymi w tym przepisie ...

Zdaniem wnioskodawcy świadczone przez niego usługi stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym, gdyż powyższe przesłanki ujemne nie zostały spełnione. Zgodnie z dyspozycją art. 474 kodeksu cywilnego dłużnik odpowiedzialny jest jak za własne działanie lub zaniechanie działania i zaniechania osób, z których pomocą zobowiązanie wykonuje, jak również osób, którym wykonanie zobowiązania powierza. Oznacza to, iż zasadą w prawie zobowiązań jest brak możliwości zwolnienia się z odpowiedzialności przez podmiot, który nie wykonuje osobiście zobowiązania, lecz posługuje się osoba trzecią. Tak więc zawsze w przypadku powierzenia przez dłużnika osobie trzeciej określonych czynności dłużnik wciąż będzie odpowiedzialny za spełnienie tego świadczenia. Sytuacja, gdy dłużnik mógłby zwolnić się z odpowiedzialności poprzez posłużenie się podwykonawcą (poza wyłączoną przez ustawę podatkową odpowiedzialnością deliktową) jest obca zarówno praktyce gospodarczej jak i przede wszystkim regulacjom kodeksu cywilnego.

Wobec powyższego, kierując się zasadą racjonalnego ustawodawcy, należy uznać, że regulacja art. 5b ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy o podatku dochodowym dotyczy regulacji umownych pomiędzy zlecającym a zleceniobiorcą (przewoźnikiem a podatnikiem) dotyczących zakresu odpowiedzialności zleceniobiorcy wobec zleceniodawcy za szkody wyrządzone przez zleceniobiorcę klientom zleceniodawcy przy wykonywaniu powierzonych czynności. Jeśli zleceniobiorca nie jest zwolniony względem zleceniodawcy z odpowiedzialności za szkody wyrządzone jego klientom w toku wykonywania powierzonych czynności, uznać należy, że czynności te mają charakter działalności gospodarczej.

Przechodząc zaś do przesłanki wykonywania czynności w miejscu i czasie wyznaczonym przez zlecającego te czynności, wskazać należy, iż również ta okoliczność nie ma miejsca. Zlecający wskazuje jedynie zleceniobiorcy (firmie wnioskodawcy) miejsce przeznaczenia towarów, zaś wnioskodawca (jego podwykonawca) ma swobodę, co do wyboru trasy i czasu. Zleconą czynność wnioskodawca może wykonywać osobiście lub przy zachowaniu wskazanej w umowie procedury za pośrednictwem osób trzecich. W takiej sytuacji, czas wykonywania zleconej czynności może się różnić w zależności od wyboru trasy oraz liczby osób faktycznie zaangażowanych w kierowanie pojazdem. W rezultacie, zarówno czas, jak i miejsce wykonywanych przez wnioskodawcę czynności nie są wyznaczane przez zlecającego.

Ponadto, nie została spełniona przesłanka wykonywania czynności pod kierownictwem zlecającego (przewoźnika). Kierownictwo polega na udzielaniu szczegółowych wskazówek i poleceń, co do sposobu wykonywania czynności, przy czym mają one charakter bieżący i wychodzą poza ramy samej umowy, na podstawie której świadczone są usługi. W sytuacji wnioskodawcy podleganie kierownictwu przewoźnika omaczałoby obowiązek stosowania się do wszelkich bieżących wskazówek przewoźnika, np. w zakresie obowiązku zmiany trasy lub obowiązku przyjmowania poszczególnych zleceń. Takie obowiązki, w świetle załączonej umowy, na nie ciążą na wnioskodawcy.

Ponadto wnioskodawca wyraża pewność, iż przy wykonywaniu powyższych czynności, ponosi „ryzyko gospodarcze”. Liczba zleceń nie ma charakteru stałego, może się różnić w poszczególnych miesiącach, możliwa jest również sytuacja, gdy przewoźnik nie będzie w ogóle zlecał wnioskodawcy wykonywania czynności.

Wobec powyższego, zdaniem w opinii wnioskodawcy, stanowisko przedstawione na wstępie jest prawidłowe, co oznacza, że również po 1 stycznia 2007 r. świadczone przeze niego usługi stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym.

Na marginesie wnioskodawca dodał, iż dysponuje decyzją wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie Nr 1401/BF-I/4110-0019/07/AP w której to decyzji na podstawie tego samego stanu faktycznego Dyrektor uznał stanowisko Y sp. z o.o. za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Pozarolniczą działalnością gospodarczą, w myśl art. 5a pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) jest działalność zarobkowa wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzona we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Zgodnie z art. 5b ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. powołanej ustawy za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności,
2. są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności,
3. wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością
   
   

Z treści powyższego przepisu jednoznacznie wynika, że wyłączenie świadczonych usług z działalności gospodarczej powoduje spełnienie łącznie wszystkich trzech warunków wymienionych w tym przepisie, niespełnienie zaś jednego z nich nie uprawnia do odebrania statusu przedsiębiorcy.

Odnosząc przedstawiony stan faktyczny do pierwszego z ww. warunków należy stwierdzić, iż odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat powierzonych do wykonania wnioskodawcy czynności oraz ich wykonywanie ponosi zlecający wykonanie tych czynności (z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych). Umowa na świadczenie usług transportowych zawierana jest pomiędzy zlecającym (przewoźnikiem), a jego klientem, w związku z tym odpowiedzialność za niedotrzymanie warunków umowy ponosi przewoźnik. Z opisu stanu faktycznego dokonanego przez wnioskodawcę nie wynika, aby ponosił on odpowiedzialność solidarną wobec osób trzecich.

Zgodnie z art. 474 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.), dłużnik odpowiedzialny jest jak za własne działanie lub zaniechanie za działania lub zaniechania osób, za pomocą których zobowiązanie wykonuje, czy którym jego wykonanie powierza. Natomiast stosownie do treści art. 435 § 1 K.c. prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

W myśl art. 437 K.c. nie można wyłączyć ani ograniczyć z góry tej odpowiedzialności.

Odnosząc zdarzenie przyszłe opisane przez wnioskodawcę do drugiej przesłanki określonej w art. 5b powołanej ustawy zauważyć należy, iż w opisanym stanie faktycznym wnioskodawca stwierdził, iż czynności nie są wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez dających zlecenie. W uzasadnieniu swojego stanowiska wnioskodawca stwierdził, iż ma swobodę wyboru trasy i czasu wykonania usługi.

Dokonując analizy przedstawionego stanu faktycznego pod kątem ryzyka gospodarczego należy stwierdzić, iż ryzyko gospodarcze, jakie wiąże się z prowadzeniem działalności gospodarczej, jest innym ryzykiem od ryzyka, jakie ponosi pracownik w ramach stosunku pracy. Ryzyko gospodarcze, związane z działalnością gospodarczą, to np. ryzyko inwestycyjne, czyli prawdopodobieństwo nieuzyskania przewidywanych (względnie oczekiwanych) wyników ekonomiczno-finansowych związanych z tą działalnością lub też podejmowanym przedsięwzięciem.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego nie wynika, aby wnioskodawca miał zagwarantowane jakiekolwiek wynagrodzenie. W przypadku braku zleceń wnioskodawca nie uzyskuje dochodu. Wnioskodawca ponosi zatem ryzyko gospodarcze w rozumieniu art. 5b ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i powołanych przepisów należy uznać, iż działalność polegająca na świadczeniu usług kierowania pojazdami przewoźnika nie wyczerpuje wszystkich przesłanek (łącznie) określonych w art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem nie ma przeszkód prawnych, aby uznać świadczenie ww. usług za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powołana we wniosku z dnia 02.10.2007 r. decyzja Izby Skarbowej w Warszawie wydana została w indywidualnej sprawie i nie wiąże tutejszego organu podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo należy dodać, iż dokumenty dołączone przez wnioskodawcę do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja nr 10, 09-402 Płock.