INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24 czerwca 2012 r. (data wpływu 31 maja 2012 r.) uzupełnionym w dniu 12 lipca 2012 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2012 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 12 lipca 2012 r, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowej.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu, został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Gmina była właścicielem nieruchomości, stanowiącej – zgodnie z wypisem z ewidencji gruntów i budynków - działkę nr ewid. 88/4 z obr. 4029, posiadającej symbol użytku B i zabudowanej budynkiem mieszkalnym jednokondygnacyjnym o powierzchni zabudowy 71 m². Budynek został wybudowany jako gospodarczy, na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę, na okres czasowy do 1980 r. Do listopada 2006 r. budynek był zaadaptowany na cele mieszkalne i był zajmowany bez tytułu prawnego. W dniu 9 kwietnia 2010 r. została podpisana umowa sprzedaży ww. nieruchomości w formie aktu notarialnego. Zgodnie z warunkami przetargu, do ceny sprzedaży nieruchomości został doliczony podatek w wysokości 22%. Z uwagi na zły stan techniczny budynku usytuowanego na gruncie, został on zakwalifikowany do rozbiórki. W umowie został zawarty warunek o konieczności rozbiórki budynku. Zgodnie z decyzją z dnia 13 czerwca 2008 r. o warunkach zabudowy, nieruchomość została przeznaczona pod zabudowę budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym wolnostojącym.

Gmina nabyła własność przedmiotowej nieruchomości w wyniku komunalizacji w 1992 r. Przy nabyciu własności w tej formie (z mocy prawa) Gminie nie przysługiwało prawo odliczenia podatku naliczonego.

Na przedmiotowy budynek Gmina nie zawierała żadnych umów najmu ani dzierżawy, nie wykonywała czynności opodatkowanych przy użyciu tego budynku.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

• Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, dla wskazanej nieruchomości prawidłowo został naliczony podatek...
• Czy dostawa opisanej w stanie faktycznym nieruchomości korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, powołującego treść art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 43 ust. 1 pkt 10a oraz ust. 7a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), sprzedaż przedmiotowej nieruchomości zabudowanej spełnia przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Gmina wskazała, iż dokonała zbycia nieruchomości, która została przejęta decyzją o komunalizacji z 1992 r. i nie przysługiwało Jej prawo do odliczenia podatku należnego oraz nie ponosiła nakładów przekraczających 30% wartości początkowej. W związku z powyższym – jak wywiodła - możliwe było do przedmiotowej dostawy zastosowanie zwolnienia od podatku na podstawie ww. przepisu. Powołując treść art. 29 ust. 5 ustawy zauważyła, iż w przypadku gdy budynek lub budowla korzysta ze zwolnienia od podatku, zwolnieniu podlega również dostawa gruntu, na którym budynek jest posadowiony. Stwierdziła, że zbycie przedmiotowej nieruchomości zabudowanej, które nie nastąpiło w ramach pierwszego zasiedlenia, a od tej czynności upłynął okres dłuższy niż 2 lata i Gminie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku należnego oraz nie ponosiła nakładów na ulepszenie przekraczających 30% wartości początkowej, korzystało ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie ww. przepisów. Tym samym nie była zobowiązana do naliczenia i odprowadzenia podatku od towarów i usług. Podniosła, że nie ma znaczenia fakt, iż z uwagi na zły stan techniczny budynku usytuowanego na gruncie został on zakwalifikowany do rozbiórki, a w umowie został zawarty warunek o konieczności rozbiórki budynku, ponieważ samo zakwalifikowanie budynku do rozbiórki, czy nawet decyzja (pozwolenie) o przeznaczeniu budynku do rozbiórki nie zmienia jeszcze klasyfikacji obiektu jako budynku. W takim przypadku, nawet mimo funkcjonowania w obrocie prawnym prawomocnej decyzji rozbiórkowej, przy braku znamion jej rozpoczęcia przedmiotem dostawy nadal jest budynek wraz z gruntem, na którym się on znajduje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami - w myśl postanowień art. 2 pkt 6 ustawy - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle powołanych regulacji prawnych, grunt spełnia definicję towaru, a jego sprzedaż jest traktowana jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy określa, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Według art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie, zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy, rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z powyższego przepisu wynika, że aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do wydania budynku (budowli) lub jego części do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwsze zasiedlenie ma miejsce wówczas, gdy wybudowany lub zmodernizowany budynek (obiekt) zostanie sprzedany lub np. oddany w najem lub dzierżawę, bowiem zarówno sprzedaż, jak i najem (dzierżawa) stanowią czynności podlegające opodatkowaniu.

Stosownie do art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Ustęp 11 powyższego artykułu stanowi, że oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

1. imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
2. planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
3. adres budynku, budowli lub ich części.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b), nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat (ust. 7a ww. artykułu).

Artykuł 29 ust. 5 ustawy stanowi, że w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Ze złożonego wniosku wynika, że Gmina była właścicielem nieruchomości, składającej się z działki gruntu zabudowanej budynkiem mieszkalnym jednokondygnacyjnym o powierzchni zabudowy 71 m². Własność przedmiotowej nieruchomości nabyła w wyniku komunalizacji w 1992 r. Przy nabyciu Gminie nie przysługiwało prawo odliczenia podatku naliczonego. Nie ponosiła nakładów na ulepszenie przekraczających 30% wartości początkowej budynku, nie wykonywała w związku z tym budynkiem czynności opodatkowanych (nie zawierała żadnych umów najmu ani dzierżawy). Ww. budynek został wybudowany jako gospodarczy, na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę, na okres czasowy do 1980 r. Do listopada 2006 r. budynek był zaadaptowany na cele mieszkalne i był zajmowany bez tytułu prawnego. Z uwagi na zły stan techniczny budynku usytuowanego na gruncie, został on zakwalifikowany do rozbiórki. W dniu 9 kwietnia 2010 r. została podpisana umowa sprzedaży ww. nieruchomości w formie aktu notarialnego, w której został zawarty warunek o konieczności rozbiórki budynku. Zgodnie z decyzją z dnia 13 czerwca 2008 r. o warunkach zabudowy, nieruchomość została przeznaczona pod zabudowę budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym wolnostojącym.

Mając na uwadze powyższe oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że – jak słusznie zauważyła Gmina - w związku z tym, iż przed sprzedażą nie rozpoczęto prac rozbiórkowych budynku, mimo wydania decyzji nakazującej rozbiórkę, przedmiotem dostawy był budynek oraz grunt, na którym był on posadowiony. Dostawa przedmiotowego budynku była dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy, gdyż treść wniosku wskazuje, że ww. budynek nie był przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej czynności o podobnym charakterze (od momentu nabycia nieruchomości przez Gminę budynek był jedynie zajmowany bez tytułu prawnego). Zatem dostawa ta nie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Jednakże podlegała zwolnieniu na podstawie ust. 1 pkt 10a tego artykułu, ponieważ przy nabyciu budynku (z mocy prawa) Gminie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego i nie poniosła żadnych wydatków na jego ulepszenie.

W konsekwencji, uwzględniając treść art. 29 ust. 5 ustawy, dostawa gruntu, na którym posadowiony jest ww. budynek, również podlegała zwolnieniu od podatku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.