Działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29.08.1997r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) w związku z art. 4 ust. 1 oraz art. 7 ustawy z dnia 16.11.2006r. o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1590), oraz art. 17 ust.1 pkt 34 ustawy z dnia 15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), po rozpatrzeniu wniosku R. Sp. z o.o. z dnia 26.09.2006r. (data wpływu do tut. Urzędu 02.10.2006r.) o udzielenie pisemnej interpretacji w zakresie uznania za wydatek inwestycyjny kwalifikujący się od objęcia pomocą w rozumieniu § 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14.09.2004r. w sprawie mieleckiej specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. Nr 218, poz. 2209 ze zm.), zakupu środków trwałych, za które zapłaty dokonano w drodze potrącenia wzajemnych, wymagalnych wierzytelności - Naczelnik Podkarpackiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie postanawia uznać, że w przedstawionym stanie faktycznym stanowisko zawarte we wniosku jest prawidłowe.

Pismem z dnia 26.09.2006r. R. Sp. z o.o. z siedzibą w M. zwróciła się do Naczelnika Podkarpackiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie o udzielenie pisemnej interpretacji uregulowań rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14.09.2004r. w sprawie mieleckiej specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. Nr 218, poz. 2209 ze zm.) w kwestii dotyczącej uznania za poniesienie wydatku inwestycyjnego kwalifikującego się do objęcia pomocą w rozumieniu § 6 w/w rozporządzenia Rady Ministrów, zapłaty za zakupione środki trwałe w drodze potrącenia wzajemnych, wymagalnych wierzytelności pieniężnych.

Naczelnik Podkarpackiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie, po analizie przedmiotowego wniosku z dnia 26.09.2006r., działając na podstawie art. 165a § 1 Ordynacji podatkowej, postanowieniem z dnia 30.10.2006r. znak: PUS.I/423/102/06 odmówił wszczęcia postępowania w tym zakresie, z uwagi na to iż interpretacja przepisów rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie mieleckiej specjalnej strefy ekonomicznej, wydanego na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 20.10.1994r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. Nr 123, poz. 600 z późn. zm.) jako interpretacja przepisów niestanowiących prawa podatkowego w rozumieniu Ordynacji podatkowej, nie podlega analizie w ramach art. 14a Ordynacji podatkowej.

Spółka – reprezentowana przez pełnomocnika - nie zgadzając się ze stanowiskiem organu I instancji, pismem z dnia 9.11.2006r. wniosła zażalenie na postanowienie Naczelnika Podkarpackiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie z dnia 30.10.2006r. znak: PUS.I/423/102/06, żądając wydania decyzji uchylającej albo zmieniającej zaskarżone postanowienie zgodnie ze stanowiskiem Spółki zaprezentowanym w zażaleniu.

Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie, działając na podstawie art. 233 § 1 w związku z art. 239 ustawy z dnia 29.08.1997r. Ordynacja podatkowa, postanowieniem z dnia 22.01.2007r. znak: IS-I/2-4230/14/06 utrzymał w mocy postanowienie wydane przez organ I instancji.

Na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Rzeszowie z dnia 22.01.2007r. znak: IS-I/2-4230/14/06 Podatnik złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, w której wniósł cyt. „o uchylenie w całości: decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Rzeszowie oraz poprzedzającej ją decyzji Naczelnika Podkarpackiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie”.

W wyroku z dnia 12.04.2007r. , sygn. akt I SA/Rz 633/06 – wydanym wskutek wniesienia w/w skargi – Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie dokonał interpretacji pojęcia „prawa podatkowego”, o którym mowa w art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej.

Uwzględniając stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie w w/w wyroku, Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie stwierdził, że skarga wniesiona przez Stronę, zasługuje na uwzględnienie i działając na podstawie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30.08.2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, postanowieniem z dnia 11.06.2007r. znak: IS-I/2-4241/6/07 uwzględnił skargę w całości i w związku z tym uchylił w całości zaskarżone postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Rzeszowie z dnia 22.01.2007r., znak: IS-I/2-4230/14/06 oraz postanowienie Naczelnika Podkarpackiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie z dnia 30.10.2006r., znak: PUS.I/423/102/06.

Z przedstawionego przez Podatnika, we wniosku z dnia 26.09.2006r., stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność na terenie mieleckiej specjalnej strefy ekonomicznej (dalej: „MSSE”) na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie MSSE. Spółka nabywa od kontrahentów środki trwałe wykorzystywane do prowadzenia działalności na terenie MSSE (działalności objętej zezwoleniem na działalność na terenie strefy). Ponieważ Spółka w stosunku do tych kontrahentów posiada należności, dlatego też zapłata za środki trwałe następuje w drodze potrącenia wzajemnych, wymagalnych wierzytelności pieniężnych (wierzytelności Spółki i kontrahenta – sprzedawcy środka trwałego). Zapytanie Spółki odnosi się do następującej kwestii: czy dokonana przez Spółkę zapłata za zakupione środki trwałe w drodze potrącenia wzajemnych, wymagalnych wierzytelności pieniężnych można uznać za poniesienie wydatku inwestycyjnego kwalifikującego się do objęcia pomocą w rozumieniu § 6 Rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie MSSE (dalej: „wydatku inwestycyjnego”).

Zdaniem Podatnika w świetle przepisów § 6 Rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie MSSE za wydatek kwalifikujący się do objęcia pomocą (wydatek inwestycyjny) uznaje się koszty inwestycji poniesione w trakcie obowiązywania zezwolenia w związku z realizacją inwestycji na terenie strefy, m. in. na zakup środków trwałych. Przez poniesiony wydatek inwestycyjny należy rozumieć również wydatek inwestycyjny zapłacony w drodze potrącenia wzajemnych, wymagalnych wierzytelności pieniężnych. Spółka powołuje się na wyrok NSA z dnia 21.09.1999r. (sygn. SA/Bk 742/98), zgodnie z którym „potrącenie wzajemnych wierzytelności pieniężnych jest formą spełnienia zobowiązań do zapłaty”. W związku z powyższym Podatnik uznaje, iż potrącenie jest poniesieniem kosztu będącego wydatkiem inwestycyjnym w rozumieniu § 6 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie MSSE.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz pytanie Spółki postawione we wniosku Naczelnik Podkarpackiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie stwierdza, co następuje.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20.10.1994r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. Nr 123, poz. 600 z późn. zm.), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielonej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Według art. 17 ust. 4 w/w ustawy zwolnienie, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34, przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Według § 6 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14.09.2004r. w sprawie mieleckiej specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. Nr 218, poz. 2209 ze zm.) za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione w trakcie obowiązywania zezwolenia w związku z realizacją inwestycji na terenie strefy na:

1. zakup albo wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub ich spłatę określoną w umowie leasingu lub innej umowie o podobnym charakterze, z wyłączeniem środków transportu nabywanych przez przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą w sektorze transportu, pod warunkiem zaliczenia ich – zgodnie z odrębnymi przepisami – do składników majątku podatnika,
2. rozbudowę lub modernizację istniejących środków trwałych

- zaliczone do wartości początkowej tych środków trwałych zgodnie z przepisami o podatku dochodowym.

Pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek, obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy, na podstawie właściwego zezwolenia. Wielkość tego zwolnienia jest uzależniona od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków inwestycyjnych. Pojęcie „poniesionych kosztów inwestycji” nie zostało zdefiniowane w rozporządzeniu. Jednak do wyliczenia otrzymanej pomocy w postaci niezapłaconego podatku dochodowego konieczne jest ustalenie daty poniesionych wydatków inwestycyjnych, tj. określenie, czy poniesienie wydatku oznacza jego faktyczne zrealizowanie w znaczeniu kasowym, czy też wystarczające jest dokonanie odpisu niebędącego wydatkiem, powodujące zmianę w strukturze aktywów lub pasywów przedsiębiorcy.

Rozstrzygając tę kwestię należy zwrócić uwagę na fakt, iż zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wychodząc z tego założenia, należy uznać, że aby przedsiębiorca mógł skorzystać ze zwolnienia z podatku dochodowego, którego wartość uzależniona jest od wielkości poniesionych przez tego przedsiębiorcę wydatków, kwalifikowanych jako koszty inwestycji, to „poniesienie” musi oznaczać wydatek faktycznie poniesiony, a nie deklarację o zamiarze jego poniesienia w przyszłości. W związku z tym nie jest wystarczające dla obliczenia wielkości zwolnienia podatkowego, jedynie dokonanie odpisu, niebędącego wydatkiem lub zarachowanie wydatku bez jego faktycznego poniesienia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka dokonuje zapłaty za zakupione środki trwałe w drodze potrącenia (kompensaty) wzajemnych, wymagalnych wierzytelności pieniężnych.

W świetle art. 498 ustawy z dnia 23.04.1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z póżn. zm.), gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelnościami drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Art. 499 Kodeksu cywilnego stanowi, że potrącenia dokonuje się przez oświadczenie złożone drugiej stronie. Oświadczenie ma moc wsteczną od chwili, kiedy potrącenie stało się możliwe. Potrącenie jest więc formą wykonania zobowiązania i zgodnie z art. 503 Kodeksu cywilnego do potrącenia stosuje się przepisy o zaliczeniu zapłaty.

W świetle powyższych przepisów, uregulowanie przez Spółkę zobowiązania z tytułu zakupu środków trwałych w drodze potrącenia wzajemnych, wymagalnych wierzytelności pieniężnych można uznać za poniesienie wydatku inwestycyjnego kwalifikującego się do objęcia pomocą w rozumieniu § 6 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14.09.2004r. w sprawie mieleckiej specjalnej strefy ekonomicznej.