INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana R. M., przedstawione we wniosku z dnia 29 października 2007 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie: 6 listopada 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 października 2007 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów. Pismem z dnia 30 października 2007 r. nr PD/412-308/07 Naczelnik Urzędu Skarbowego w W. – działając na podstawie art. 15 ustawy Ordynacja podatkowa – przekazał wniosek do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu.

Pismo wraz z wnioskiem wpłynęło do tut. organu w dniu 6 listopada 2007 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Do 31 lipca 2007 r. syn Wnioskodawcy prowadził działalność gospodarczą w lokalu dzierżawionym od Urzędu Miasta i Gminy W. W drodze aneksu do umowy najmu, Wnioskodawca od 1 sierpnia 2007 r. przejął lokal po synu i prowadzi w nim działalność usługową w tożsamym zakresie.

W dniu 30 grudnia 2005 r. Urząd Miasta i Gminy nałożył na syna Wnioskodawcy podatek od nieruchomości za lata 2003, 2004 i 2005.

W styczniu 2006 r., syn Wnioskodawcy zwrócił się do Urzędu Miasta i Gminy o umorzenie podatku za poprzednie okresy. Decyzją nr X z dnia 26 czerwca 2007 r., podatek ten w połowie został umorzony, a w pozostałej części – rozłożony na raty na okres dwóch lat. Miesięczna rata wynosi 133 zł, plus opłaty prolongacyjne i odsetki.

Wnioskodawca twierdzi, że z uwagi na to, iż decyzja została podjęta dopiero w czerwcu 2007 r., syn nie mógł wcześniej regulować należności, zaś od 1 sierpnia 2007 r. zaprzestał wykonywania działalności, likwidując swoją firmę.

Obecnie należności te opłaca Wnioskodawca, bowiem w tym lokalu prowadzi działalność usługową, opodatkowaną na zasadach ogólnych.

Księgowość firmy Wnioskodawca prowadzi za pomocą podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kwotę podatku wraz z dodatkowymi opłatami, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów swojej działalności, mimo, że dowody wpłat zawierają dane syna...

Zdaniem Wnioskodawcy, mimo, iż Urząd Miasta i Gminy nie może zmienić decyzji, „przepisując ją” na osobę Wnioskodawcy. Sprawa opodatkowania dotyczy bowiem lokalu, a nie osoby. Wnioskodawca uważa, że może zaliczyć do kosztów swojej działalności ten podatek, opisując każdorazowo dowód wpłaty odpowiednią notatką.

Wnioskodawca stwierdza, że jego syn – poprzedni najemca lokalu, nie mógł dokonywać opłat za wcześniejsze okresy, gdyż Urząd Miasta i Gminy dopiero w grudniu 2005 roku nałożył na niego taki obowiązek. Natomiast decyzję w sprawie przedmiotowego podatku – w odpowiedzi na wniosek złożony w styczniu 2006 roku – Urząd Miasta i Gminy podjął dopiero w dniu 26 czerwca 2007 r., tj. miesiąc przed zlikwidowaniem działalności przez syna Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jak wynika z powyższego, zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów określonego wydatku wymaga łącznego spełnienia dwóch podstawowych przesłanek, które zakładają że:

• wydatek musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodu,
• wydatek ten nie został wyłączony z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 23 ww. ustawy.

Zaliczenie konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest od powiązania poniesionego kosztu z działalnością podatnika. Musi więc istnieć bezpośredni lub chociażby tylko potencjalny związek przyczynowy między wydatkiem a uzyskanym przychodem, bądź też między wydatkiem a istnieniem (zachowaniem) źródła przychodów. Kolejnym warunkiem jest właściwe udokumentowanie tego wydatku. Przesłanki te muszą być przy tym spełnione łącznie.

Podatek od nieruchomości nie został wymieniony w katalogu zawartym w przepisach art. 23 ust. 1 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako wydatek wyłączony z możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów.

Poniesienie wydatku powinno być udokumentowane dowodem przewidzianym w przepisach § 12-14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.).

Mając zatem powyższe na uwadze należy stwierdzić, że wydatki poniesione przez Pana na spłatę zaległych zobowiązań podatkowych w podatku od nieruchomości, ciążących na Pańskim synu – użytkowniku lokalu w latach, za które wymierzono przedmiotowy podatek, nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej.

Podkreślić należy, iż zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości za lata 2003, 2004 i 2005, ciążące na ówczesnym najemcy – Pańskim synu, nie może być w drodze umowy przeniesione na osobę korzystającą obecnie z lokalu, czyli Pana, ze skutkiem zwalniającym z obowiązku podatkowego. Zatem nie może Pan zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w swojej działalności gospodarczej uiszczonego przez Pana, lecz wymierzonego synowi podatku od nieruchomości.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.