INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana R. przedstawione we wniosku z dnia 08 października 2007r. (data wpływu do tut. Biura – 15 października 2007r.), uzupełnionym w dniu 31 grudnia 2007r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu amortyzacji środka trwałego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 października 2007r. wpłynął do tut. Biura w/w wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu amortyzacji środka trwałego.
Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych. Dlatego też, pismem z dnia 17 grudnia 2007r. wezwano do jego uzupełnienia. W dniu 31 grudnia 2007r. do tut. Biura wpłynęło w/w uzupełnienie wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca kupił w 1991 roku budynek. Okazało się, że zagrożony był on katastrofą budowlaną, dlatego Urząd Miasta wykwaterował wszystkich mieszkańców. Podatnik oddał budynek w wieloletni najem spółce, która w rozliczeniu miała dokonać jego odbudowy. Spółka dokonała odbudowy w ramach rozliczeń za najem, a następnie uległa likwidacji. Po ustaniu umowy najmu podatnik dokonał jeszcze szeregu robót. W 2001 roku rozpoczął działalność gospodarczą. Nie potrafi ustalić wartości nakładów poniesionych na odtworzenie ww. ponad 100 letniego budynku. Budynek stanowi składnik majątku, w którym prowadzi działalność gospodarczą, dlatego konieczne stało się ustalenie jego wartości dla celów amortyzacji. Ustalenia wartości dokonał poprzez uprawnionego rzeczoznawcę na kwotę 5.251.000 zł. Dotychczas prowizorycznie stosuje do amortyzacji wartość bez uwzględnienia faktu odbudowy budynku, natomiast racjonalne odpisy amortyzacyjne zapewnić powinny możliwość odtworzenia obiektu po jego zużyciu.

Od momentu rozpoczęcia działalności gospodarczej amortyzuje budynek według metody uproszczonej stawką 1,5% co wynosi 988 zł miesięcznie. Odpisy w takiej wartości są nieracjonalne nawet wręcz nielogiczne bowiem środek trwały mógłby być zamortyzowany dopiero po 423 latach, na co wskazuje rachunek:

5.251.000 zł (wartość środka) : 988 (odpis miesięczny) x 12 miesięcy = 432 lata.

Z rachunku tego wynika, że powyższa sytuacja zmusza do poprawienia błędnego prowadzenia odpisów amortyzacyjnych.

Przedmiotowy budynek został odbudowany z przeznaczeniem celowym na biura czyli jest budynkiem niemieszkalnym.

W uzupełnieniu wniosku podatnik wskazał, iż w świetle przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r., budynek podlega klasyfikacji PKOB 1220 budynki biurowe.Wartość początkowa budynku została ustalona poprzez aktualizację jego ceny zakupu w roku 1999 poprzez wskaźnik przeliczeniowy ogłoszony przez GUS.

W 2001 roku, w którym podatnik rozpoczynał działalność gospodarczą na własny rachunek, budynek ten był już poddany modernizacji ale podatnik nie znał wielkości kosztów z tym związanych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy można przyjąć dla celów odpisów amortyzacyjnych, wartość początkową wynikającą z wyceny rzeczoznawcy z 2007r....
Czy można dokonywać odpisów amortyzacyjnych wg stawki 2,5%...
Od kiedy można wprowadzić do ewidencji poprawki wynikające z uzyskanej interpretacji...
Czy zaistniała podstawa do przyjęcia okresu amortyzowania nie przekraczającego 40 lat...

Zdaniem wnioskodawcy, dla celów odpisów amortyzacyjnych należy przyjąć wartość początkową wynikającą z wyceny rzeczoznawcy.Odpis amortyzacyjny winien wynosić 2,5%. Ponadto podatnik uważa, iż ma prawo do wprowadzenia poprawek wstecz do 5-ciu lat podatkowych. Wobec przeznaczenia budynku na cele niemieszkalne okres amortyzowania wynosi 40 lat.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23. Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   
   

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Przy czym, w myśl art. 22g ust. 1 pkt 1 w/w ustawy, za wartość początkową środków trwałych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna, cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 tej ustawy - za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Szczególny sposób ustalenia wartości początkowej ustawodawca przewidział w art. 22g ust. 10 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

Natomiast w myśl art. 22g ust. 17 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Jak wynika z objaśnień zawartych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112 poz. 1317 ze zm.), podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. W Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących zał. Nr 1 do ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca określił podstawowe roczne stawki amortyzacyjne, które wynoszą:

• dla budynków i lokali mieszkalnych – 1,5%
• dla budynków niemieszkalnych – 2,5%.
  
  

Natomiast możliwość ustalenia wartości początkowej metodą uproszczoną ustawodawca zastrzegł wyłącznie dla budynków lub lokali mieszkalnych.

Jeśli zatem budynek utracił status budynku mieszkalnego nie jest możliwe zastosowanie uproszczonego ustalenia wartości początkowej. W takim przypadku wartość początkową należy ustalić na ogólnych zasadach – zgodnie z art. 22g ust. 1 ustawy – w zależności od sposobu nabycia. Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, podatnik przedmiotową nieruchomość nabył w drodze kupna. Dlatego też wartość początkową należało ustalić zgodnie z cyt. powyżej przepisem art. 22g ust. 1 pkt 1 oraz art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Po zmianie przeznaczenia budynku nie jest również możliwe dalsze kontynuowanie amortyzacji na dotychczasowych zasadach, tj. według stawki amortyzacyjnej 1,5%, określonej dla budynków mieszkalnych. Wobec tego należy zmienić stawkę amortyzacyjną z 1,5% na 2,5%, określoną dla budynków niemieszkalnych. Dokonując odpisów amortyzacyjnych należy uwzględnić odpisy amortyzacyjne już dokonane. Stosownych korekt podatnik powinien dokonać w dacie zmiany statusu budynku z mieszkalnego na niemieszkalny.

Ewentualne korekty kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpisów amortyzacyjnych możliwe są do czasu przedawnienia zobowiązań podatkowych. Zgodnie bowiem z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

W przedmiotowej sprawie brak podstaw do przyjęcia okresu amortyzowania nie przekraczającego 40 lat. Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.Z powyższego przepisu wynika zatem, iż ma on zastosowanie wyłącznie do środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika.

Zaznaczyć należy, iż w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania, wskazany we wniosku, art. 22g ust. 9 ww. ustawy, zgodnie z którym, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia, przez biegłego, powołanego przez podatnika. Przepis ten ma bowiem zastosowanie do składników majątku wytworzonych we własnym zakresie. Tym bardziej podatnik nie może przyjąć wartości wynikającej z wyceny rzeczoznawcy sporządzonej w sierpniu 2007r., tj. w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stanowisko wnioskodawcy, jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.