Naczelnik Urzędu Skarbowego w Krośnie działając na podstawie przepisów art. 14a §1 i §4 ustawy z dnia 29.08.1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005r. Nr 8 poz.60 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym do dnia 30.06.2007r., w związku z art.4 ust.1 ustawy z dnia 16.11.2006r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2006r. Nr 217 poz. 1590) oraz art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000r. Nr.14 poz.176 ze zm.) po rozpatrzeniu Pana wniosku z dnia 09.05.2007r. (data wpływu 10.05.2007r.) w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych stwierdza, że przedstawione przez Pana we wniosku stanowisko jest prawidłowe.

Wnioskiem z dnia 09.05.2007r (data wpływu do tut. Urzędu - 10.05.2007r.) zwrócił się Pan z prośbą o udzielenie pisemnej interpretacji prawa podatkowego w indywidualnej sprawie w zakresie dotyczącym zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kosztu diet. Z treści złożonego wniosku wynika, iż prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie usług kierowcy. Uważa Pan, że wykonując tego typu działalność gospodarczą koszty diet będą stanowiły koszt uzyskania przychodu.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny Naczelnik Urzędu Skarbowego w Krośnie informuje:

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000r. Nr.14, poz.176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Przepis art. 23 ustawy określa wydatki, które są pozycjami kosztowymi, jednakże z woli ustawodawcy nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu. Jak wynika z art. 23 ust. 1 pkt 52 za koszty uzyskania przychodu nie uważa się między innymi diet z tytułu podróży służbowych (delegacji) osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach, wydanych przez właściwego ministra.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że podróż służbowa pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami podatnika. W związku z tym diety stanowią koszt uzyskania przychodu jeżeli ich wartość nie przekracza określonych w odrębnych przepisach kwot.

Tymi odrębnymi przepisami są dwa rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej:

• z dnia 19.12.2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz.U. Nr.236, poz.1990 ze zm.)
• z dnia 19.12.2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz.U.Nr.236, poz.1991 ze zm.).

Jednocześnie należy zauważyć, iż wymienione rozporządzenia nie zawierają definicji podróży służbowej. Definicja podróży służbowej została zawarta w art. 77⁵ §1 ustawy z dnia 26.06.1974r.- Kodeks pracy (Dz.U. z 1998r. Nr.21, poz.94 ze zm.). W przepisie tym pojęcie podróży służbowej to wyjazd na polecenie służbowe poza stałe miejsce świadczenia pracy, wynikające z zawartej umowy o pracę. Warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy niż wymieniony w rozporządzeniu powinny określać układy zbiorowe pracy, regulaminy wynagradzania albo sama umowa o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania (art. 77⁵§3 K.p.). Dieta zaś to według wyżej wymienionych przepisów ekwiwalent pieniężny za pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży na terenie kraju lub pokrycie kosztów wyżywienia i drobne wydatki w czasie podróży służbowej poza granicami kraju.

Wprawdzie w treści powołanego wyżej przepisu art. 23 ust. 1 pkt 52 użyto sformułowania „podróż służbowa” w odniesieniu do osób prowadzących działalność gospodarczą, jednak wskazać należy, iż wymieniony przepis Kodeksu pracy dotyczy pracowników zatrudnionych przez pracodawców i odbywanych przez nich podróży służbowych, a nie osób prowadzących działalność gospodarczą (nie będących więc pracownikami). Nie można jednak z powyższych unormowań wyciągnąć wniosku, iż właściciel firmy nie może odbywać podróży służbowych.

W przypadku właściciela firmy decydującym kryterium zaliczenia w koszty uzyskania przychodu diet w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 52 powinien być jedynie związek tego kosztu z prowadzoną działalnością gospodarczą, a tym samym związek z uzyskanym przychodem z tej działalności. Dieta stanowi jedynie ekwiwalent zwiększonych kosztów wyżywienia w trakcie wyjazdu w ramach działalności gospodarczej.

Treść wyżej wymienionego przepisu wskazuje zatem na uznanie za koszt uzyskania przychodów wydatków związanych z wyjazdami dotyczącymi prowadzonej działalności gospodarczej do wysokości diet określonych w odrębnych przepisach, bez względu na rodzaj wykonywanej działalności. Jeżeli więc ponoszone wydatki służą osiągnięciu przychodów w myśl art. 22 ust. 1 ustawy podatkowej i nie przekraczają kwot, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 52. wówczas można zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca wyłącza bowiem z kosztów wartość diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, ale w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom.

Oznacza to, że przedsiębiorcom przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodu wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tj. w wysokości diet przysługujących pracownikom.

Osoby prowadzące działalność gospodarczą z tytułu odbywania podróży służbowych nie mogą zatem rozliczać w kosztach uzyskania przychodu kosztów faktycznie poniesionych z tytułu zwiększonych wydatków utrzymania, lecz mogą zaliczyć do nich tylko część - w formie pewnego ryczałtu - równą diecie za czas podróży służbowej.

W oparciu o przedstawiony stan faktyczny i obowiązujący stan prawny postanowiono jak w sentencji.