Działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa w brzmieniu obowiązującym przed dniem 01.07.2007 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 16.11.2006 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1590), art. 22 ust. 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) w odpowiedzi na pisemny wniosek z dnia 30.05.2007 r. (data wpływu do Urzędu 05.06.2007 r.) złożony przez Pana D. o interpretację zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie podatnika Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sanoku po analizie własnego stanowiska wnioskodawcy oraz obowiązujących przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych postanawia uznać stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe.

W dniu 05.06.2007 r. wpłynął do tut. organu podatkowego pisemny wniosek Pana D. o interpretację zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w jego indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa, albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Jak wynika ze złożonego wniosku podatnik od dnia 14.03.2000 r. prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji nr 6158, której przedmiotem jest m.in. mechanika samochodowa i usługi kierowcy, polegające na przewozie ładunku z Polski do wybranego kraju Europy. W świetle tak przedstawionego stanu faktycznego, podatnik występuje o udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy jako osoba prowadząca działalność gospodarczą może zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodu wartość diet z tytułu podróży służbowych.

Zdaniem podatnika, wydatki dotyczące podróży służbowej, w przypadku wykazania ich związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz bezpośredniego wpływu na wielkość osiągniętego przychodu, stanowią koszty uzyskania przychodu. Podatnik w uzasadnieniu swojego stanowiska powołuje się na przepisy art. 22 ust. 1 oraz art. 23 ust. 1pkt 52 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.).

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sanoku po dokonaniu analizy przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz stanowiska podatnika, wyrażonego w w/w zapytaniu stwierdza, że jest ono prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. W myśl natomiast art. 23 ust. 1 pkt 52 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów stwierdzić należy, że co do zasady podatnik w każdym przypadku musi wykazać związek przyczynowo-skutkowy między ponoszonymi kosztami uzyskania przychodów a osiąganymi przychodami.

Przedsiębiorcy mają więc prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych, do wysokości limitów określonych w odrębnych przepisach dla diet należnych pracownikom, jeżeli podróż miała związek z prowadzoną działalnością i zmierzała do osiągnięcia przychodu. Zasady ustalania wysokości diet z tytułu podróży służbowych określone zostały w dwóch rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12. 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. nr 236, poz. 1990 z późn. zm.) oraz poza granicami kraju (Dz. U. nr 236, poz. 1991 z późn. zm.). Jednocześnie przepis nie uzależnia prawa do uznania diety za koszt podatkowy od rodzaju wykonywanej działalności gospodarczej.

Jeżeli więc ponoszone wydatki służą osiąganiu przychodów w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie przekraczają kwot, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 52, wówczas można zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca wyłącza bowiem z kosztów, wartość diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, ale tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom.

Oznacza to, że przedsiębiorcom przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodu wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tj. w wysokości diet przysługujących pracownikom.

Powyższe stanowisko zgodne jest z aktualnie prezentowaną linią orzeczniczą Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie wyrażoną w wyrokach: z dnia 23.01.2007 r. sygn. akt I SA/Rz 652/06 i I SA/Rz 658/06 oraz z dnia 29.01.2007 r. sygn. akt I SA/Rz 686/06. Stanowisko to znajduje również potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15.09.2005 r., sygn. akt FSK 2175/04 oraz w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22.01.2004 r. sygn. akt I PK 298/03.

Biorąc powyższe pod uwagę należy uznać, iż przysługuje Panu jako osobie prowadzącej działalność gospodarczą prawo zaliczania wartości diet z tytułu odbywanych przez Pana podróży służbowych krajowych i zagranicznych do wysokości diet przysługujących pracownikom.