POSTANOWIENIE

Działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. Nr 8 z 2005r., poz. 60 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku Podatnika z dnia 31.05.2007r. uzupełnianego pismami z dnia 25.06.2007r. oraz 29.06.2007r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, w sprawie kwalifikowania pobieranej kaucji jako przychód z działalności gospodarczej, stwierdzam że:

stanowisko przedstawione w tym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

Uzasadnienie

Podatnik prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wynajmie własnych lokali osobom fizycznym. Z tytułu umowy najmu pobierana jest kaucja, która stanowi zabezpieczenie ewentualnych przyszłych zobowiązań najemcy, jest zwracana po zakończeniu okresu najmu. Podatnik uważa, iż kaucja nie stanowi przychodu z tytułu działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14 poz. 176 z późn. zm.) - za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h i 1i dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.

Jeżeli strony ustalą, że usługa jest rozliczania w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 1) do przychodów o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się: pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych pożyczek, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek.

Powyższe oznacza, że otrzymane pieniądze nie są przychodami w rozumieniu ustawy podatkowej, jeżeli nie stanowią zapłaty za wykonane świadczenie, a jedynie zadatek, przedpłatę lub zaliczkę na poczet przyszłych świadczeń. Przysporzenia majątkowe, kwalifikowane jako przychody, muszą mieć bowiem charakter definitywny. Kaucja – zgodnie z definicją słownikową – jest to suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania i stanowiąca odszkodowanie w razie jego niedopełnienia. O tym czy kaucja ma zostać zaliczona na poczet nieuregulowanych zobowiązań, czy ma być zwrócona kontrahentowi po wywiązaniu się przez niego ze zobowiązań, decydują postanowienia umowy.

Kaucja gwarancyjna nie stanowi przychodu w momencie jej ustanowienia, nie jest ona wówczas jeszcze kwotą należną, nie jest ona również kwotą otrzymaną. Moment powstania przychodu z tytułu kaucji uzależniony jest od treści konkretnych postanowień umownych, ustanawiających kaucję. Z treści konkretnych postanowień umownych wynikać będzie bowiem, kiedy uprawniony będzie mógł się zaspokoić z kaucji, a tym samym kiedy wierzytelność ta będzie wymagalna, stając się kwotą należną.

Podsumowując, zgodnie z powołanymi wyżej definicjami kaucja jest to suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania i stanowiąca odszkodowanie, w razie jego niedopełnienia – jest opłatą o charakterze zwrotnym, a więc pozostaje neutralna podatkowo, tj. nie stanowi przychodu ani kosztów uzyskania przychodu.

Biorąc powyższe pod uwagę uznano stanowisko przedstawione przez stronę za prawidłowe.