POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. nr 8, poz. 60) po rozpatrzeniu wniosku sp.z o.o. z siedzibą w Gdańsku z dnia 01.06.2007r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczących wydatków na alkohol i zarachowania ich do kosztów uzyskania przychodów stwierdzam, że stanowisko przedstawione w tym wniosku jest nieprawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

UZASADNIENIE

Wnioskodawca przedstawił następujący opis stanu faktycznego:

Spółka zajmuje się handlem artykułami przemysłowymi kilku branż, tj: wyposażeniem mieszkań, meblami, artykułami dla dzieci i niemowląt. Spółka z powodu dużej konkurencyjności na rynku, rozpoczęła pozyskiwanie klientów poprzez reklamę i promocję. W tym celu wnioskodawca postanowił przekazywać osobom, przejmującym od deweloperów nowe mieszkania, katalog przedstawiający oferowane towary oraz upominek w postaci butelki wina gronowego. Na wręczanej butelce od wina oprócz etykiety podstawowej, ma być umieszczona nalepka promująca Spółkę - wnioskodawcę i oferowane towary.

Spółka stawia pytanie:

- Czy w przedstawionej sytuacji, prowadzenia reklamy wspomaganej tego rodzaju upominkiem jest zgodne z brzmieniem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych?

- Odwołując się do powyższego przepisu, czy taka forma reklamy spełnia wymogi reklamy publicznej, a tym samym może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodu?

Stanowisko wnioskodawcy jest następujące:

Zdaniem spółki w takim stanie faktycznym, przeprowadzenie w takiej formie reklamy nie można zaliczyć do wydatków poniesionych na reprezentację w rozumieniu uchylonego z dniem 01.01.2007r., przepisu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy. Wnioskodawca uważa, iż poniesione wydatki oraz sposób prowadzenia reklamy służą kształtowaniu wizerunku firmy oraz wiedzy o jej działaniach i produktach, zachęcają do ich nabywania. Kształtują opinię o firmie wśród kontrahentów, a także potencjalnych klientów, przez co mogą się przyczynić do uzyskania lub zwiększenia przychodów.

Oceniając przedstawiony przez Spółkę stan faktyczny stanowisko Organu podatkowego jest następujące:

Zgodnie z treścią art. 15 ust.1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. nr 54, poz. 654 ze zm.) (w brzmieniu obowiązującym od 01 stycznia 2007r.) „kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1...” Zgodnie z powyższymi uregulowaniami podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością przedsiębiorstwa, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Aby więc dany wydatek mógł być zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie dwa warunki, a mianowicie: każdy wydatek musi być celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu lub zabezpieczenia źródła przychodu oraz wydatek nie może znajdować się w grupie wydatków określonych w art. 16 ust.1 w/w ustawy.

Od 2007r. obowiązuje zmienione brzmienie art. 16 ust.1 pkt 28 zgodnie z którym wydatki na reprezentację nigdy nie stanowią kosztów uzyskania przychodu. Natomiast w całości takim kosztem są wydatki na reklamę, o ile spełniają dyspozycję art. 15 ust.1. Dotychczas podstawową zasadą zaliczenia do KUP wydatków na reprezentację i reklamę było poniesienie danego wydatku w celu osiągnięcia przychodu. Należało więc określić związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu. Obecnie ta zasada dotyczy wyłącznie wydatków na reklamę, bowiem wydatki na reprezentację są w całości wyłączone z kosztów podatkowych wspomnianym już przepisem art. 16 ust.1 pkt 28. Należy jednak pamiętać, iż wydatkowane kwoty na reklamę muszą mieć związek z prowadzoną przez podatnika działalnością.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęć reklamy czy reprezentacji. Aby je zrozumieć czy wyjaśnić należy sięgnąć do wykładni językowej jak również definicji zawartych w orzecznictwie. I tak według Słownika języka polskiego, PWN, „reklamę” należy traktować jako „rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejsca i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś”, zaś „reprezentacja” rozumiana jest jako „okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia związaną ze stanowiskiem lub pozycją społeczną” A zatem reklama polega na przedstawieniu informacji o danych towarach, jego zaletach i właściwościach oraz zachęcaniu potencjalnego kontrahenta do nabycia tych towarów w sposób bezpośredni. Jeżeli natomiast do odbiorcy dociera informacja (pozbawiona wszelkich elementów zachęcających do kupna, aprobaty opisywanego towaru, chwalenia czegoś lub kogoś), jedynie o cenie towarów i adresach sklepów, w których można nabyć oferowany towar za oferowaną cenę to potencjalny kontrahent ma do czynienia z tzw. „informacją” (a nie reklamą), najczęściej przedstawioną w formie ulotki folderów czy katalogów, ale również wizytówki, czy wydruku na odwrocie faktury. A zatem o tym czy dana ulotka (katalog) jest informacją czy reklamą świadczy jej treść. Do końca 2006 roku rozstrzygnięcie czy dany wydatek był informacją, czy reklamą miało ogromne znaczenie gdyż wszystkie wydatki na informację stanowiły w całości koszty uzyskania przychodów, zaś reklama jeżeli nie miała charakteru publicznego, mogła być zaliczona do kosztów podatkowych tylko w ograniczonym zakresie. Od 2007 roku taki problem już nie istnieje gdyż wszystkie wydatki na reklamę czy informację stanowią koszty uzyskania przychodów oczywiście pod warunkiem spełnionych uwarunkowań wynikających z art. 15 ust.1 omawianej ustawy.

W literaturze i orzecznictwie rozróżnia się reklamę publiczną (prowadzoną w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób) i niepubliczną. „Publiczny” według Słownika języka polskiego, PWN, to „dotyczy ogółu ludzi, służący ogółowi, dostępny dla wszystkich, ogólny, powszechny, społeczny, nieprywatny”. A zatem reklamę publiczną cechuje: nieograniczony krąg adresatów, przypadkowość odbiorcy. Do cech charakteryzujących reklamę niepubliczną należy zaś: określony krąg odbiorców, oznaczenie adresata. Dlatego też o kwalifikacji wydatków decyduje forma dotarcia do adresata, a nie cechy własne danej reklamy. Podstawowym kryterium rozróżnienia pomiędzy reklamą publiczną, a niepubliczną jest charakter kręgu adresatów, do którego jest skierowana. Reklama publiczna powinna docierać do przypadkowego odbiorcy, a nie świadomie ograniczonego kręgu osób.

Z przedstawionego przez stronę stanu faktycznego wynika, iż oferta skierowana jest do bardzo konkretnej grupy kontrahentów (określonego kręgu odbiorców - jakimi właśnie są „osoby przejmujące od deweloperów nowe mieszkania”), a tym samym nosi znamiona reklamy niepublicznej.

Jednak w świetle przepisów obowiązujących od roku 2007 dla celów zaliczenia wydatków na reklamę do kosztów uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych nie ma istotnego znaczenia publiczny bądź niepubliczny charakter owej reklamy, a zatem wątpliwości wnioskodawcy w pytaniu drugim o charakter swoich wydatków jest bezprzedmiotowe.

Reprezentacja zaś ma za zadanie promocję danego podmiotu gospodarczego poprzez stworzenie dobrego wizerunku firmy oraz występowanie w imieniu firmy wiążące się z okazałością, w celu wywołania jak najlepszego wrażenia. W określeniu reprezentacja mieści się więc takie działanie podatnika, które ma na celu stworzenie (utrwalenie) właściwego wizerunku firmy. A właściwy wizerunek firmy to taki, który może sprawić, że kształtowany dzięki reprezentacji „obraz przedsiębiorcy” przełoży się na nabywanie jego towarów, produktów lub usług. Do typowych wydatków na reprezentację można zaliczyć między innymi:

- koszty związane z przyjmowaniem i utrzymywaniem delegacji lub kontrahentów zagranicznych czy krajowych (przyjęcia, zakwaterowanie, wyżywienie itp.),

- koszty uczestnictwa gospodarzy w przyjęciach i imprezach organizowanych na rzecz tych delegacji lub kontrahentów (koszty hoteli, przejazdów, udział w przyjęciach)

- koszty uczestnictwa na zewnątrz firmy w przyjęciach, spotkaniach, posiedzeniach, konferencjach i innych imprezach,

- koszty poczęstunków gości podmiotu gospodarczego, wręczania nagród i odznaczeń,

- koszty imprez artystycznych, zakupy kwiatów do dekoracji pomieszczeń oraz wręczania określonym osobom,

- wydatki na upominki i nagrody rzeczowe służące reprezentacji, jak też produkty zużyte do degustacji,

- zakupy przeznaczone na cele reprezentacyjne np. Kawa, herbata, napoje, w tym alkoholowe, słodycze, zastawa stołowa, artykuły dekoracyjne, itp...

A zatem mając powyższe na uwadze, zakup przez wnioskodawcę upominków dla potencjalnych kontrahentów w postaci butelki wina gronowego bez wątpienia nie jest reklamą, a należy do wydatków na reprezentację.

W związku z powyższym tut. Organ, mając na uwadze przedstawiony przez wnioskodawcę stan faktyczny, stoi na stanowisku, iż nie każdy zakup prezentów chociażby atrakcyjny dla kontrahentów, podatnik może zaliczyć, jako wydatki na reprezentację, do kosztów uzyskania przychodów. Muszą to być wydatki, które nie tylko kształtują wizerunek firmy ale przede wszystkim rozpowszechniają wiedzę o jej działaniu i produktach, zachęcając do ich nabywania. Tut. Organ nie podziela zdania z wnioskodawcą, iż wręczanie potencjalnym kontrahentom upominków w postaci butelki wina gronowego (nawet z nalepką promującą podmiot) kształtuje wizerunek firmy oraz wiedzy o jej działaniach i produktach, a tym samym zachęca do zakupienia towarów i w związku z tym przyczynia się do wzrostu sprzedaży. W świetle wspomnianego już art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca jednoznacznie wyłączył z kosztów uzyskania przychodów zakup napojów alkoholowych, (nawet jeżeli jest on zakupiony, tak jak u wnioskodawcy, z przeznaczeniem na upominki wspomagające prowadzenie reklamy przez firmę).

Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku, w przedstawionym stanie faktycznym, uwzględniając powołane powyżej przepisy, stwierdza, że Spółka nie ma prawa poniesionych wydatków na zakup wina gronowego i wręczania go w formie upominków, zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust.1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowy od osób prawnych.

Zdaniem Naczelnika tut. Urzędu stanowisko zaprezentowane przez Spółkę we wniosku jest nieprawidłowe.