Postanowienie

Na podstawie art. 14a § 1, § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 8, z 2005 r., poz. 60, z późn. zmian.) po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie dotyczącej opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych wartości wydanej pracownikom odzieży do czasowego używania wyłącznie w czasie świadczenia pracy stwierdzam, że stanowisko przedstawione w tym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

Uzasadnienie

Podatnik w wyniku zawartej umowy z firmą prowadzi na jej rzecz salon sprzedaży. W związku z prowadzoną działalnością podatnik zatrudnia przy sprzedaży pracowników. W ramach zawartej z firmą umowy zarówno podatnik jak i zatrudnieni przez Niego pracownicy są zobowiązani do noszenia jednolitej odzieży oznaczonej marką firmy.

Podatnik i jego pracownicy będą nosić ten sam model odzieży, którą podatnik będzie nabywał na podstawie umowy sprzedaży od firmy. Zgodnie z obowiązującym w firmie podatnika regulaminem pracy pracownicy są obowiązani do noszenia wyłącznie w czasie pracy odzieży oznaczonej marką firmy. Powyższe wynika także z zawartych z pracownikami umów o pracę (aneksy).

Przedmiotowa odzież stanowi własność podatnika będącego pracodawcą zaś pracownicy po zakończeniu sprzedaży danej kolekcji odzieży są zobowiązani zwrócić pracodawcy wydaną im odzież. Wydanie i zdanie odzieży następuje w formie protokolarnej a pracownicy zwróconej odzieży nie mogą nabywać od pracodawcy ani też używać na jakiejkolwiek podstawie.

Według przedstawionego w niniejszej sprawie własnego stanowiska – płatnik stwierdza, że przekazanie pracownikom odzieży do wyłącznego używania w czasie pracy z obowiązkiem jej zwrotu po upływie określonego czasu nie stanowi dla pracowników przychodu z wynagrodzeń ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14, z 2000 r., poz. 176, z późn. zmian.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl przepisu art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy źródłem przychodu jest między innymi stosunek pracy. Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Stosownie zaś do postanowień art. 12 ust. 1 przywołanej ustawy o podatku dochodowym za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle przywołanego stanu prawnego w stanie faktycznym sprawy – wydawana pracownikom odzież do wyłącznego używania w czasie pracy, stanowiąca własność pracodawcy, której obowiązek noszenia wynika z regulaminu pracy oraz z zawartych z pracownikami umów o pracę nie stanowi przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Przedmiotowa odzież bowiem nie jest dla tych pracowników rzeczową formą wynagrodzenia za pracę wynikającą z zawartych z nimi umów o pracę. Tym samym postanawia się jak w sentencji.