Dyrektor Izby Skarbowej w Olsztynie, działając na podstawie art. 14b § 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm) po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 25.06.2007 r. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Szczytnie z dnia 18.06.2007 r. znak: US-I/415-17/07 sprawie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa-podatkowego, udzielonej na wniosek z dnia 22.03.2007 r, uzupełniony pismem z dnia 05.04.2007 r. i pismem z dnia 04.06.2007r.

- odmawia zmiany zaskarżonego postanowienia.

Zaskarżonym postanowieniem Naczelnik Urzędu Skarbowego w Szczytnie nie podzielił stanowiska Wnioskodawcy, że koszty procesowe oraz szkodę majątkową w kwocie 251.084,52 zł, może zaliczyć do kosztów podatkowych w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W złożonym zażaleniu Strona kwestionując stanowisko organu podatkowego I instancji wnosi o:

• zmianę lub uchylenie zaskarżonego postanowienia poprzezuwzględnienie zażalenia lub jego zmianę albo uchylenie z urzędu,
• uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia.
  
  

Zaskarżonemu postanowieniu zarzuca:

1. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 22 §1, § 1a, § 2 i § 2a Ordynacji podatkowej oraz art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez ich błędną wykładnię i interpretację,
2. obrazę przepisów postępowania podatkowego mogące mieć wpływ na treść wydanego postanowienia, tj. art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów dołączonych do wniosku,
3. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego postanowienia polegający na wyrażeniu błędnego poglądu, iż dowody ujawnione przez Stronę i przedstawione na ich podstawie okoliczności są niewystarczające do uznania, że w/w przepisy Ordynacji podatkowej mogą mieć zastosowanie w niniejszej sprawie,
4. obrazę przepisów Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, tj. art. 2 w związku z art. 32 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 i art. 23 o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez złamanie zasady równości i sprawiedliwości społecznej, wyrażające się całkowitym pominięciem orzecznictwa innych urzędów skarbowych, praktyki podatkowej i poglądów doktryny prawa podatkowego, przedstawionych w uzasadnieniu wniosku,
5. rażące naruszenie orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego RP i Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości poprzez pominięcie nadzwyczajnej sytuacji podatnika, który stał się ofiarą oszustwa.
   
   

Skarżący podkreśla, iż niesłuszne i nieprawidłowe jest stanowiskoorganu podatkowego, że poniesione przez Niego koszty procesowe w postępowaniu cywilnym gospodarczym nie stanowią kosztów uzyskania przychodu, ponieważ nie mają związku z działalnością gospodarczą Zaznacza, iż postępowanie sądowe toczyło się przed Sądem Okręgowym w Olsztynie, V Wydział Gospodarczy i dotyczyło Jego działalności gospodarczej. Wiódł spór z Zakładem Pracy Chronionej "P." S.A. w Olsztynie, w celu ochrony i obrony słusznych praw prowadzonej przez siebie Firmy. Podnosi, że słuszne okazały się Jego działania cywilno-prawne i związane z tym koszty, o czym świadczy sentencja wyroku z dnia 9 stycznia 2004r. Sądu Rejonowego II Wydział Karny w Szczytnie, sygn. akt II.K.148/03. Dodaje, że wyrok ten zapadł w czasie, gdy wyroki zapadłe w postępowaniu gospodarczym były już prawomocne, a wobec Niego z wniosku "P." prowadzono egzekucję kwoty wynikającej z faktur VAT za towar, którego nigdy nie otrzymał.

Zatem podjął próbę wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Gospodarczego w Olsztynie i poniósł kolejne koszty z tym związane.

Wywodzi, że przepis definiujący pojęcie kosztów uzyskania przychodów jest niejednolicie interpretowany zarówno przez orzecznictwo sądowe, jak i organy podatkowe. Stwierdza, że orzecznictwo i doktryny prawa wypracowały pewne dodatkowe kryteria, na podstawie których ustala się czy dany wydatek stanowi koszt uzyskania przychodu.

Do tych warunków należą:

• poniesienie kosztu przez podatnika,
• celem poniesienia kosztu powinno być uzyskanie przychodu,
• nie wymienienie w kategorii wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodu,
• definitywny charakter poniesionych wydatków,
• związek z prowadzoną działalnością gospodarczą,
• odpowiednie udokumentowanie.
  
  

Z uwagi na powyższe Skarżący uważa, iż koszty postępowania sądowego poniesione w postępowaniu cywilno-gospodarczym i w zakresie skargi o wznowienie postępowania, zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Gospodarczego, stanowią koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i mają związek przyczynowo-skutkowy z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Podnosi również, że wbrew twierdzeniom organu podatkowego powstały koszty zakupu towarów, które "P." wyegzekwowało, pomimo nie wydania towarów.

Wywodzi, że w doktrynie i orzecznictwie podatkowym umacnia się pogląd, iż kosztami uzyskania przychodu mogą być wydatki poniesione zarówno przez wierzyciela, jak i dłużnika. Wydatki te muszą jednak wynikać z okoliczności związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, nawet w przypadku, gdy nie wiążą się z konkretnym przewidywanym do osiągnięcia przychodem. Zdaniem Strony stanowisko to potwierdza m.in decyzja Izby Skarbowej w Warszawie nr 1401/PD-4230Z-101/05/ZO z dnia 25.11.2005r.

Dodaje, że za uwzględnieniem Jego stanowiska przemawiają nie tylko argumenty formalno-prawne, ale wyjątkowość sytuacji i bezradność wymiaru sprawiedliwości, luki w prawie oraz zasady współżycia społecznego.

Rozpatrując przedmiotowe zażalenie, Dyrektor Izby Skarbowej w Olsztynie zważył co następuje.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr. 14, poz.176 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym do 01.01.2007 r. kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W doktrynie i orzecznictwie utrwalił się pogląd, iż kosztami uzyskania przychodów są racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodu. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu - w okresie ponoszenia kosztu lub w przyszłości. W takim ujęciu kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim.

Od 1 stycznia 2007 r. treść w/w przepisu na mocy ustawy z dnia 16.11.2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2006 r. Nr 217, poz. 1558), uległa zmianie.

Zgodnie z nowym brzmieniem art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W świetle powyższego kosztami prowadzonej działalności są koszty zarówno bezpośrednie, jak i pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami (osiągniętym przychodem lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów) oraz koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z jego funkcjonowaniem. Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego spoczywa każdorazowo na podatniku.

Dodatkowo zauważyć należy, iż koszty pośrednie stanowią koszty uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia (art. 22 ust. 4 ustawy).

Przy czym możliwość uwzględnienia w rachunku podstawy opodatkowania kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest również od właściwego udokumentowania poniesionych wydatków.

Jednocześnie zauważyć trzeba, że podstawą zapisów w księgach podatkowych są dowody odzwierciedlające zdarzenia gospodarcze zgodnie z ich rzeczywistym przebiegiem.

W przedstawionym stanie prawnym niekorzystne rozporządzenie mieniem w kwocie 251.084,52 zł, w związku z koniecznością uiszczenia należności dla "P." za towar opisany w trzech fakturach z dnia 25.09.2001 r., zabezpieczonych wekslami - nie stanowi kosztów uzyskania przychodów ze źródła jakim jest prowadzona przez Stronę działalność gospodarcza.

Przede wszystkim należy zauważyć, że z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż faktury z dnia 25.09.2001 r. na zakup towaru od "P." w w/w wartości nie zostały zaewidencjonowane w księdze podatkowej, ponieważ nie otrzymano towaru wynikającego z tych dowodów. Uwarunkowane to było tym, iż przedmiotowy sprzęt AGD w istocie nie był w posiadaniu zarówno "P.", jak i Strony ani też Piotra G. (agent "P."). Stanowił on bowiem brak inwentaryzacyjny w sklepie w/w agenta "P.". Dodać trzeba, że według założeń Strony i Piotra G. przedmiotowa transakcja miała polegać jedynie na przyjęciu w/w dokumentów, a następnie "przefakturowaniu" towaru na Pana G. z 4% zyskiem. Z akt sprawy wynika, że powyższe działania zostały dokonane. Wystawiona przez Stronę w dniu 03.10.2001 r. faktura VAT 89/001 na sprzedaż towaru została jednak anulowana, gdyż Piotr G. nie otrzymał kredytu bankowego i nie dysponował środkami na zapłatę należności z niej wynikającej.

Skoro więc faktury zakupu nie odzwierciedlają rzeczywistego stanu to ujęcie ich do kosztów uzyskania przychodów z tej przyczyny nie jest możliwe.

W świetle obowiązujących przepisów podatkowych ustawodawca nie przewidział natomiast możliwości obniżenia podstawy opodatkowania o "szkodę majątkową" w postaci niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w okolicznościach przedstawionych przez Stronę.

Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Olsztynie w stanie faktycznym sprawy "szkoda majątkowa" nie wyczerpuje przesłanek określonych w art. 22 ust. 1 cyt. ustawy umożliwiających zaliczenie jej do kosztów podatkowych.

Wskazana przez Stronę okoliczność niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem, potwierdzona w/w wyrokiem Sądu Rejonowego II Wydział Karny w Szczytnie nie pozostaje w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Faktycznie nie doszło bowiem do zakupu towarów, nie powstały więc koszty związane z tą transakcją.

Tak samo należy ocenić poniesione przez Stronę wydatki związane z kosztami procesu cywilnego z powództwa "P." S.A. o zapłatę należności wynikających z przedmiotowych faktur. Nie mają one bowiem związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, gdyż dotyczą kosztów postępowań sądowych związanych z roszczeniami z w/w transakcji zakupu.

Ponadto zarówno przywołana przez Stronę decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie jak i wskazane wyroki NSA, zapadły w konkretnej sprawie i dotyczą odmiennego stanu faktycznego. Zatem pozostają bez wpływu na niniejsze rozstrzygnięcie.

Niezależnie od powyższego organ odwoławczy stwierdza, iż przepisy art. 22 § 1, 1a, 2 i 2a Ordynacji podatkowej, powołane w zaskarżonym postanowieniu, w niniejszej sprawie nie mają zastosowania. W przedmiotowej sytuacji nie występują bowiem okoliczności w nich określone. Zatem również w tym zakresie stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego w Szczytnie jest słuszne.

Biorąc pod uwagę podniesione okoliczności faktyczne i prawne, wszystkie zarzuty zażalenia należy uznać za chybione.

Wobec powyższego Dyrektor Izby Skarbowej w Olsztynie nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego postanowienia i orzekł jak w sentencji decyzji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna w toku postępowania administracyjnego. Podlega jednak zaskarżeniu do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater. Skargę w dwóch jednobrzmiących egzemplarzach wnosi się za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Olsztynie, w terminie 30 dni od daty doręczenia niniejszej decyzji.