Decyzja

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) – w brzmieniu obowiązującym do 30.06.2007r. w związku z art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1590), po zakończeniu postępowania wszczętego postanowieniem z dnia 19 lipca 2007r. nr BI/415-1192/06 w sprawie zmiany postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego w Pruszczu Gdańskim z dnia 18 października 2006r., nr DF/415-22/06 wydanego dla Pana ... zawierającego pisemną interpretację co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego

• postanawia się z urzędu zmienić postanowienie organu pierwszej instancji

Uzasadnienie

Pismem z dnia 26 lipca 2006r. (uzupełnionym pismami z dnia 25 i 27.09.2006r.) pełnomocnik Podatnika zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Podatnik prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej perfum i kosmetyków. W celu przedstawienia walorów sprzedawanych towarów dokonuje prezentacji i pokazów na targach. Ponadto, aby zwiększyć wartość sprzedaży, okresowo przeprowadza w siedzibie firmy szkolenia w zakresie m.in. manicure, pedicure, makijażu dla dystrybutorów, hurtowników, przedstawicieli i innych chętnych osób niebędących jego pracownikami. Aktualnie uczestnicy szkoleń pokrywają w całości koszty szkoleń. Podatnik – chcąc podnieść jakość szkoleń - - zamierza zwiększyć ilość zużywanych w ich trakcie towarów nie podnosząc jednak odpłatności za nie.

W związku z tym powstała wątpliwość, czy wartość zużytych towarów w trakcie szkoleń i targów może stanowić koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Podatnika może on tę wartość zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.

Postanowieniem z dnia 18 października 2006r., nr DF/415-22/06 Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdził, że stanowisko Podatnika nie jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego. W uzasadnieniu postanowienia organ podatkowy wskazał, że zużycie towarów podczas pokazów na targach stanowi wydatek na reklamę prowadzoną w sposób publiczny i w całości stanowi koszt uzyskania przychodów. Natomiast wartość towarów zużytych podczas szkoleń – ze względu na ich zamknięty charakter – stanowi wydatek na reklamę niepubliczną. W związku z tym możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tego wydatku jest ograniczona limitem, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy z dnia 26.07.1991r. (w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2006r.).

Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku po dokonaniu weryfikacji przedmiotowego postanowienia stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów a od 1 stycznia 2007r. również w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jak wynika z powyższego przepisu decydującym dla uznania danego wydatku za koszt podatkowy jest zaistnienie łącznie dwóch przesłanek :

- wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu, oraz

- nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym wynikającym z powołanego art. 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991r.

Sformułowana w tym przepisie definicja oznacza w praktyce, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 powołanej wyżej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego bezpośredni związek z prowadzoną działalnością oraz to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Wydatek ten powinien być racjonalny i gospodarczo uzasadniony.

Jednocześnie w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. – w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006r. - ustawodawca postanowił, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25 proc. przychodów, chyba że reklama prowadzona jest w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób.

W związku z brakiem odpowiedniej definicji w przepisach podatkowych pojęć „reklama” i „publicznie” przyjąć należy wykładnię językową.

W „Słowniku języka polskiego” PWN pod redakcją Mieczysława Szymczaka (PWN 1995 r.) pojęcie reklama oznacza - rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję; środki (np. plakaty, napisy, ogłoszenia itp.) służące temu celowi, zaś przez pojęcie „publiczny” uważa się dotyczący ogółu ludzi, służący ogółowi, przeznaczony, dostępny dla wszystkich; związany z jakimś urzędem, z jakąś instytucją itp.; ogólny, powszechny, społeczny, nieprywatny.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny – Dyrektor Izby Skarbowej – podziela stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego, że wartość zużytych towarów podczas pokazów na targach stanowił w 2006r. wydatek na reklamę prowadzoną w sposób publiczny i w całości mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast stwierdza, że wartość towarów zużytych podczas szkoleń, ze względu na ich odpłatny charakter nie stanowi wydatku na reklamę, lecz stanowi koszt wykonania usługi szkolenia. W tym przypadku istnieje bezpośredni związek poniesionych kosztów z osiągniętymi przychodami. Bez znaczenia przy tym jest fakt, że wartość zużytych towarów (koszt wykonania usługi) jest wyższa od uzyskanego przychodu z tytułu wykonania usługi.

Końcowo Dyrektor Izby Skarbowej informuje, że z dniem 1 stycznia 2007r. zmianie uległ przepis art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który otrzymał brzmienie: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Powyższa zmiana oznacza, że wydatki na reklamę – bez względu na sposób jej prowadzenia – stanowią koszt uzyskania przychodu, jeżeli poniesiony wydatek wykazuje związek z osiąganymi przychodami.

W tym stanie faktycznym i prawnym Dyrektor Izby Skarbowej – w związku z zaistnieniem przesłanek określonych w treści art. 14b § 5 pkt. 2 Ordynacji podatkowej – postanowił zmienić z urzędu postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 18 października 2006r. nr DF/415-22/06