Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Oławie stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 06. 02. 2006 r., który wpłynął w dniu 8. 02. 2006 r., uzupełnionym w dniu 27. 03. 2006 r., o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od inwestycji w obcym środku trwałym przekraczających wartość 3.500 zł poczynionych w nieruchomości użytkowej wykorzystywanej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej na podstawie umowy użyczenia – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 08. 02. 2006 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Oławie wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, który uzupełniono w dniu 27.03.2006 r. W piśmie zwraca się Pan m. in. z zapytaniem, czy może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej poprzez odpisy amortyzacyjne od inwestycji w obcym środku trwałym wydatki na remont i modernizację, jeżeli ich wartość w danym roku przekroczy wartość 3.500 zł.
W części wniosku dotyczącej uznania za koszt uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne wartości wydatków poczynionych w na remont obcego środka trwałego, odpowiedz udzielona została odrębnym postanowieniem.
Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do właściwości miejscowej naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które służy zażalenie.
Ze stanu faktycznego przedstawionego w piśmie wynika, że prowadzi Pan działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych i w związku z tym ewidencjonuje wszystkie zdarzenia gospodarcze w księdze przychodów i rozchodów. Działalność prowadzona jest w budynku użytkowym wolno stojącym wykorzystywanym na podstawie umowy bezpłatnego użyczenia zawartej z Pana ojcem, który jest jego właścicielem. Na Panu ciążą wydatki związane z remontem i modernizacją ww. nieruchomości.
Zwraca się Pan z zapytaniem, czy jeżeli wydatki poniesione na modernizację przedmiotowej nieruchomości używanej w ramach bezpłatnego użytkowania przekroczą wartość netto 3 500 zł w stosunku rocznym, możliwe jest odliczenie jej wartości poprzez amortyzację. Zgodnie ze stanowiskiem zawartym w uzupełnieniu wniosku z dnia 27.03.2006 roku, zamierza Pan dliczać je jako inwestycje w obcym środku trwałym przez okres 10 lat, tj. 10% rocznie.
Naczelnik Urzędu Skarbowego w Oławie na podstawie art. 14a ustawy - Ordynacja podatkowa stwierdza, iż przedstawione stanowisko jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Aby dany wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, muszą zostać spełnione następujące warunki:
1. wydatek powinien być rzeczywiście poniesiony przez podatnika,
2. poniesiony wydatek powinien pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
3. poniesiony wydatek powinien być udokumentowany właściwym dowodem.
Na potrzeby działalności gospodarczej wykorzystuje Pan nieruchomość na podstawie zawartej z ojcem umowy użyczenia. Umowa użyczenia należy do grona umów nazwanych i uregulowana została w art. 710 – 719 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 710 k. c. przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu przez czas oznaczony lub nieoznaczony na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Przedmiotem umowy mogą być wyłącznie rzeczy, przez które należy rozumieć wszelkie przedmioty materialne (art. 45 k. c.). Umowę użyczenia w przeciwieństwie do umowy najmu, cechuje jej nieodpłatny charakter. Biorący rzecz do używania obciążony jest jedynie zwykłymi kosztami utrzymania rzeczy, tj. kosztami pozwalającymi zachować rzecz w stanie niepogorszonym, utrwalającym jej właściwości i przeznaczenie.
Zamierza Pan przeprowadzić w użyczonej na cele prowadzonej działalności nieruchomości prace, których wartość będzie wyższa niż 3.500 zł i będą to prace o charakterze ulepszeniowym. Nie stanowiące własności podatnika środki trwałe to środki trwałe dzierżawione, wynajmowane, leasingowane lub wykorzystywane w działalności gospodarczej na podstawie innej umowy. Działania odnoszące się do obiektu nie stanowiącego własności podatnika, które zmierzają do jego ulepszenia lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego zalicza się w świetle przepisów podatkowych do inwestycji w obcym środku trwałym.
W myśl przepisu art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) cytowanej ustawy o podatku dochodowym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych.
Ustęp 17 art. 22g stanowi, że jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, restrukturyzacji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1-9 i 11–15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, restrukturyzację, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do użytkowania. Wynika z tego, iż z ulepszeniem mamy do czynienia wtedy, gdy spełnione są jednocześnie trzy warunki:
1. następuje zmiana stanu technicznego środka trwałego (w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji);
2. następuje wzrost wartości użytkowej mierzonej w stosunku do stanu do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania;
3. kwota poniesionych nakładów na ulepszenie środka trwałego w danym roku podatkowym przekroczy kwotę 3 500 zł.
Mając na uwadze powyżej przytoczone przepisy, inwestycje w obcych środku trwałych podlegają amortyzacji niezależnie od przewidywanego okresu używania, zgodnie z art. 22a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W myśl art. 22g ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość początkową inwestycji w obcym środkach trwałych ustala się stosując odpowiednio ust. 3 – 5 tego artykułu. Przepisy tych ustępów określają pojęcie ceny nabycia i kosztu wytworzenia dla potrzeb ustalenia wartości początkowej środka trwałego.
Przepisy przewidują, że jeżeli wartość nakładów poniesionych w celu przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji obcego środka trwałego w danym roku podatkowym:
1. jest wyższa niż 3 500 zł, wówczas odpisów dokonuje się w równych ratach co miesiąc, kwartalnie albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu wprowadzenia środka trwałego do ewidencji (art. 22f ust. 3 i art. 22h ust. 1 pkt 1 i ust. 4);
2. nie przekracza kwoty 3.500 zł, wówczas można:
- dokonać odpisu amortyzacyjnego jednorazowo, w miesiącu przyjęcia inwestycji do używania lub miesiącu następnym (art. 22f ust. 3 ustawy) albo
- nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych, lecz wartością wydatków obciążyć koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania do używania (art. 22d ust. 1 ustawy).
Biorący do używania nieruchomość na podstawie umowy użyczenia podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne wydatki ponoszone na jej ulepszenie na zasadach określonych w art. 22b – 22o cytowanej ustawy. Odpisów tych można dokonywać metodą liniową przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej, którą ustala się na podstawie przepisów art. 22j ust. 4 ww. ustawy. Podatnicy mogą ustalać indywidualne stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym, że dla:
1. inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach – okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat,
2. inwestycji w obcych środkach zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych nie może być krótszy niż:
- 24 miesiące (2 lata) – gdy wartość początkowa inwestycji nie przekracza 25.000 zł,
- 36 miesięcy (3 lata) – gdy wartość początkowa inwestycji jest wyższa od 25.000 zł i nie przekracza 50.000 zł,
- 60 miesięcy (5 lat) – w pozostałych przypadkach.
3.dla inwestycji w obcych środkach transportu, w tym samochodów osobowych nie może być krótsza niż – 30 miesięcy.
Ponadto, aby poniesione na takie inwestycje wydatki mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez dokonanie odpisów amortyzacyjnych, nie mogą być one podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócone, np. przez właściciela środka trwałego (art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
W przypadku rozwiązania umowy użyczenia podatnik jest zobowiązany zaniechać dokonywania odpisów amortyzacyjnych z uwagi na to, że odpisy nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodów skoro nieruchomość będąca przedmiotem użyczenia, nie jest już wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.
Mając na uwadze powyższe, postanowiono jak w sentencji.
Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie sporządzenia wniosku.
Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.
Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Zażalenie wnosi się
za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.
Zażalenie podlega opłacie skarbowej.