Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Oławie stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 06. 02. 2006 r., który wpłynął w dniu 08.02.2006 r., uzupełnionym w dniu 27. 03. 2006 r., o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych w związku z wykorzystywaniem na podstawie umowy bezpłatnego użyczenia w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nieruchomości użytkowej– jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 08. 02. 2006 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Oławie wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, który uzupełniono w dniu 27. 03. 2006 r.
Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do właściwości miejscowej naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które służy zażalenie.
Ze stanu faktycznego przedstawionego w piśmie wynika, że prowadzi Pan działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych i w związku z tym ewidencjonuje wszystkie zdarzenia gospodarcze w księdze przychodów i rozchodów. Działalność prowadzona jest w budynku użytkowym wolno stojącym wykorzystywanym na podstawie umowy bezpłatnego użyczenia zawartej z Pana ojcem, który jest jego właścicielem. Zamierza Pan:
1. wprowadzić ww. budynek do ewidencji środków trwałych i amortyzować go przez okres 10 lat, ponieważ wcześniej był amortyzowany przez okres powyżej 60 miesięcy przez ojca, a Pan wprowadza ten środek do ewidencji po raz pierwszy.
2. po stronie kosztów, na podstawie dowodu wewnętrznego ujmować wydatki ponoszone na opłatę podatku od nieruchomości.
Ponadto, w ramach tej samej działalności gospodarczej, będzie Pan wykorzystywał na podstawie umowy bezpłatnego użyczenia lokal użytkowy, który jest także własnością Ojca. Lokal znajduje się w piwnicy budynku wielorodzinnego. Analogicznie, jak w przypadku użytkowanego budynku chce Pan zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne oraz wydatki w części dotyczącej tego lokalu ponoszone na podatek od nieruchomości, wpłaty do wspólnoty mieszkaniowej kwot związanych z funduszem remontowym oraz dotyczące utrzymania części wspólnych, wpłaty związane z zarządzaniem pobierane przez wspólnotę mieszkaniową.
W związku z powyższym zwraca się Pan z zapytaniem, czy postępuje prawidłowo wprowadzając ww. budynek oraz lokal użytkowy do ewidencji środków trwałych i zaliczając odpisy amortyzacyjne przez okres 10 lat do kosztów uzyskania przychodów. Nieruchomości były wcześniej użytkowane przez okres powyżej 60 miesięcy i wprowadzone do ewidencji środków trwałych przez ojca, natomiast Pan wprowadzi je do ewidencji po raz pierwszy.
Wnioskodawca powołuje się na treść art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. c) ustawy z dnia 21 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), uważając iż ma prawo do wprowadzenia przedmiotowej nieruchomości do ewidencji środków trwałych i dokonywania z tego tytułu miesięcznych odpisów amortyzacyjnych przez okres 10 lat.
Uważa Pan, że wszystkie z wymienionych powyżej wydatków przyczyniają się do uzyskania przychodów w prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej, stad mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.
Naczelnik Urzędu Skarbowego w Oławie na podstawie art. 14a ustawy - Ordynacja podatkowa stwierdza, iż przedstawione stanowisko jest nieprawidłowe.
Kosztami uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) są wszelkie koszty ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 cytowanej ustawy. Aby dany wydatek mógł być więc zaliczony do kosztów uzyskania przychodów muszą zostać spełnione następujące warunki:
1. wydatek powinien być rzeczywiście poniesiony przez podatnika,
2. poniesiony wydatek powinien pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
3. poniesiony wydatek powinien być udokumentowany właściwym dowodem.
Przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, iż kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.
Zgodnie z art. 22a ust. 1 powołanej wyżej ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Własność lub współwłasność składnika majątkowego jest jednym z warunków, którego spełnienie pozwala na dokonanie odpisów amortyzacyjnych od tego składnika. Mając na uwadze, że nie jest Pan ani właścicielem, ani współwłaścicielem wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej nieruchomości, nie może Pan dokonywać odpisów amortyzacyjnych.
Nie stanowią one, w myśl przepisów podatkowych, środków trwałych w Pana działalności gospodarczej. W tym przypadku nie będzie miał zastosowania powołany przez Pana – jako osoby biorącej w bezpłatne użyczenie - przepis art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego nie uważa się za koszt uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do bezpłatnego użytkowania, z wyjątkiem nieruchomości – za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego użytkowania. Podsumowując, skoro nieruchomości nie są uważane za środki trwałe, to nie jest możliwe obciążenie kosztów uzyskania przychodów dokonywanymi od nich odpisami amortyzacyjnymi.
Przedmiotowe nieruchomości ojciec użycza i oddaje Panu w bezpłatne użytkowanie. Umowa użyczenia należy do grona umów nazwanych i uregulowana została w art. 710 – 719 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 710 k. c. przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu przez czas oznaczony lub nieoznaczony w bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Przedmiotem umowy mogą być wyłącznie rzeczy, przez które należy rozumieć wszelkie przedmioty materialne (art. 45 k. c.). Umowę użyczenia w przeciwieństwie do umowy najmu, cechuje jej nieodpłatny charakter.
Odnosząc się do treści art. 710 – 719 k.c., regulujących prawa i obowiązki stron umowy użyczenia, użytkującego obciążają koszty zwykłego użytkowania rzeczy i utrzymania jej w stanie niepogorszonym. Strony umowy mogą zatem nałożyć na użytkującego obowiązek regulowania określonych należności, tj. opłaty za energię elektryczną, wywóz nieczystości, zużycie wody, itp. Za koszt uzyskania przychodów po stronie używającego należy również uznać koszty poniesione na drobne remonty, czy odnowienie użytkowanej nieruchomości lub jej części. Kosztami uzyskania przychodów będą zatem faktycznie poniesione wydatki na utrzymanie tej nieruchomości w celu zachowania jej w stanie niepogorszonym oraz związane z bieżącą eksploatacją obiektu. Należy przy tym pamiętać, że wydatki powinny służyć prowadzonej działalności i wykazywać związek przyczynowo-skutkowy z przychodem.
Podatek od nieruchomości, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 84) co do zasady ciąży na właścicielu lub posiadaczu samoistnym. Posiadanie na podstawie tytułu prawnego jest posiadaniem zależnym a nie samoistnym. Należności publicznoprawne ciążą z mocy prawa na podatnikach, którzy znaleźli się w sytuacji, z którą ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego, względnie wobec których została przez upoważniony organ wydana decyzja ustalająca powstanie takiego obowiązku. Cechą charakterystyczną zobowiązań publicznoprawnych jest to, iż nie mogą one być przenoszone na inne osoby w drodze umowy. Zawsze są ściśle związane z osobą właściciela. Biorąc pod uwagę powyższe, nie ciąży na Panu obowiązek uiszczenia podatku od nieruchomości. Jeżeli uczyni to Pan dobrowolnie nie będzie to wydatek celowy w rozumieniu art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Wobec powyższego wydatku tego nie będzie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, gdyż podatku od nieruchomości nie można uznać za zwykły koszt utrzymania rzeczy.
Dodatkowo należy mieć na uwadze, że gdy podatkiem od nieruchomości obciążony zostaje biorący nieruchomość w używanie, zawarta umowa traci swój nieodpłatny charakter, odpłatnością będzie bowiem kwota podatku od nieruchomości.
Analogicznie przedstawia się sprawa wydatków ponoszonych z tytułu wpłat do wspólnoty mieszkaniowej kwot związanych z funduszem remontowym i utrzymaniem części wspólnych, oraz wpłat związanych z zarządzaniem pobieranych przez wspólnotę lub spółdzielnię mieszkaniową. Patrząc na instytucję umowy użyczenia i jej nieodpłatny charakter, udział biorącego w użytkowanie w wydatkach ponoszonych z tytułu ww. wpłat, wykracza poza koszty zwykłej eksploatacji i z tego powodu wydatki te nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej.
Mając powyższe na uwadze postanowiono jak w sentencji.
Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie sporządzenia wniosku.
Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.
Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.
Zażalenie podlega opłacie skarbowej.